Δεν απασχολεί πλέον κανένα. Δεν είναι καν είδηση η κι αν είναι, αυτή βρίσκεται παραχωμένη σε κάποιο μονόστηλο στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων και στην εκατοστή σειρά εκφώνησης στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Προχτές λίγα χιλιόμετρα έξω από την Σόφια σε κάποιο χωριό μέσα στην καρότσα σταθμευμένης νταλίκας βρέθηκαν 18 νεκροί πρόσφυγες, κάτω από μεγάλα δεμάτια ξυλείας που μετέφερε το συγκεκριμένο φορτηγό. Κι ύστερα…; Θα αναρωτήθηκαν ουκ ολίγοι, μήτε οι πρώτοι, μήτε οι τελευταίοι θα είναι. Ναι, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, στη σφαίρα της συνήθειας και την κακοήθη ανθρώπινη ανοχή, αυτά τα συμβάντα και πάμε παρακάτω. Εξάλλου αναρωτιούνται και κάποιες…ευαίσθητες ψυχές, αγανακτισμένες οι τελευταίες μερικές φορές: μα τι θέλουν κι αυτοί και πάνε και στοιβάζονται στα δουλεμπορικά μεταφορικά και βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά. Λες και το επιδιώκουν βρε παιδί μου. Μπορεί και να απορούν πως δεν έβγαλαν εισιτήριο πρώτης θέσης αεροπορικό.
Είναι και η παραπάνω μια εξήγηση, βολική φυσικά και άκρως παρηγορητική και ανακουφιστική για τη συλλογική μας ηθική ενοχή, στα κατά συρροή εγκλήματα της …πολιτισμένης ανθρωπότητας του 21ου αιώνα, σε βάρος μιας μεγάλης μερίδας συνανθρώπων που…τολμούν να καταθέσουν αίτημα χορήγησης άδειας για να ζήσουν. Γιατί δεν είναι μοναχά ο πόλεμος, οι καθόλου τυχαίοι εμφύλιοι σπαραγμοί, οι σαλεμένες εκεί ντόπιες θρησκοπολιτικές τρομοκρατικές σέχτες που βάλθηκαν να γυρίσουν το ρολόι της ιστορίας στα πριν το μεσαίωνα χρόνια. Αυτές μπορεί να είναι οι πρώτες αιτίες του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, όμως η μεγαλύτερη είναι εκείνη η αιώνια καταδίκη στη φτώχεια, και στη τραγική έλλειψη και της παραμικρής ελπίδας, πως θα έρθει η στιγμή, ο καιρός που η πατρίδα τους θα ορθοποδήσει κοινωνικά και οικονομικά και πως και οι ίδιοι θα αισθανθούν ανθρώπινα όντα, ζώντας με αξιοπρέπεια. Για τους ίδιους και τα παιδιά τους, μα και τους επερχόμενους, η καταδίκη σε μια δήθεν ζωή, είναι δεδομένη. Αυτό το φρικαλέο δεδομένο, αυτός ο στιγματισμός και η κατάταξη τους από τους απανταχού …πολιτισμένους, τους διεθνείς οργανισμούς και τις προηγμένες κοινωνίες, σε ανθρώπους δεύτερης διαλογής και αμφίβολου δικαιώματος να ζήσουν, ήταν και είναι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης. Ο τρομοκράτης δίχως επίσημη ταυτότητα, γνωστός όμως και αναγνωρισμένος από τους πάντες, που τρέπει σε μια δίχως προηγούμενο φυγή απελπισίας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τα σπίτια και τις πατρίδες τους ,με προορισμό τελικά μια ανύπαρκτη τις περισσότερες φορές Ιθάκη λύτρωσης.
Η λύτρωση για αυτούς είναι οι χιλιάδες άταφοι σωροί τους σε θάλασσες και σε βουνά και οι αμέτρητες μικρές ξύλινες πινακίδες σε τάφους σε νησιά και λαγκάδια με την επιγραφή “άγνωστος, άγνωστη”. Ανθρώπινες περιφερόμενες σκιές με ανύπαρκτη για την πλειοψηφία τους ελπίδα επιβίωσης σε ένα παράδεισο που ίσως να κατάφεραν να ονειρευτούν μόνο, ξεκινάνε κόντρα στη λογική των βολεμένων, των καιρικών συνθηκών και των κινδύνων του ταξιδιού τους, που για αυτούς φαντάζουν ίσως και ένα παιχνίδι μπροστά σε εκείνους τους άλλους στους οποίους είναι καταδικασμένοι να ζήσουν στη πατρίδα τους.
“Για ποια πατρίδα με ρωτάτε;” απαντούσε ο νεαρός πρόσφυγας έγκλειστος σε καταυλισμό, “ζούμε σε δανεική πατρίδα, με δανεικό τον ήλιο, ακόμη και τον αέρα που ανασαίνουμε. Με δανεικό και το δικαίωμα να ζήσουμε. Αυτοί που μας κατάντησαν έτσι, τους γνωρίζετε όλοι. Αυτή η υποκρισία όσων εξουσιάζουν τον κόσμο, είναι χειρότερη και από τις σφαίρες, χειρότερη και από την πείνα. Ντροπή…ντροπή…”
Τον ακούει κανείς σε αυτόν τον πανάθλιο κόσμο;
