Κάθε χρόνο ο Ιούλιος είναι ο μήνας που πρέπει να μας θυμίζει την κατάληψη μέρους της Κύπρου αλλά και τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ, που έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους για την προάσπιση Ελληνικού εδάφους. Τους τελευταίους στρατιώτες της Πατρίδας μας οι οποίοι ενεπλάκησαν σε συνθήκες πολέμου και τους οποίους οφείλουμε, να τιμούμε ως αληθινούς ήρωες.
Δυστυχώς, τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης έχουν καθιερώσει στον βωμό της παρουσίασης της είδησης την άκρατη μεγέθυνσή της και την χρήση επιθέτων στον υπερθετικό βαθμό, αν και ουδόλως στην πλειοψηφία των ειδήσεων αναλογεί αυτό. Το να τραβήξεις όμως την προσοχή του αναγνώστη, το να εντυπωσιάσεις τον αναγνώστη και το να αποσπάσεις την επίσκεψη του αναγνώστη, θεωρείται πρωτεύον στόχος. Σαν αποτέλεσμα έχουμε, το να έχουν χάσει την αξία τους προσδιορισμοί πράξεων και ανθρώπων, αφού όλοι μαζί λαμβάνουν τον ίδιο χαρακτηρισμό και αυτό οδηγεί στη δύναμη της συνήθειας και εν τέλει, την απαξία.
Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά το πιο χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει με τους συμμετέχοντες στα τηλεπαιχνίδια. Από μαγειρική μέχρι τραγούδι κοκ αποθεώνονται οι παίκτες, μονοπωλούν τις στήλες, μαθαίνουμε το χωριό καταγωγής τους, τον παππού, την γιαγιά και την θεία τους και ουδόλως φείδονται τα Μέσα χαρακτηρισμών όπως «ηρωικός», «μεγαλειώδης», «πέτυχα θαύμα» και πολλά ακόμη. Στο δε τέλος των παιχνιδιών, πέραν των παικτών, οι συμμετέχοντες θεατές αντιδρούν σαν να έπραξαν το πιο μεγάλο γεγονός της ζωής τους – τουλάχιστον, για να μην αναφερθεί, από τα πιο μεγάλα για την πατρίδα!
Συχνά, μέσω ερωτήσεων σε πολίτες οι οποίες έχουν να κάνουν με την Ιστορία μας, ακούγοντας τις απαντήσεις, προσγειωνόμαστε στην σκληρή πραγματικότητα. Όλοι ξέρουν τα πάντα για τον τάδε ηθοποιό ή τον δείνα τραγουδιστή αλλά ελάχιστοι ξέρουν τις Εθνικές Επετείους ή τα πρόσωπα που θυσιάστηκαν για την Πατρίδα, που σήμερα έχουμε. Και για να λέμε την αλήθεια, ακόμη και η Ηγεσία του Στρατεύματος επιστρατεύει τη «δύναμη» μιας φωτογραφίας, ενδεδυμένη με τη στολή παραλλαγής και με πομπώδες ύφος σαν να κατατρόπωσαν τον εχθρό, στην ανύπαρκτη μάχη που έχουν μόνο στο μυαλό τους. Γιατί σε πραγματικό πόλεμο μετά το 1974 ουδείς αξιωματικός έχει συμμετοχή. Και αυτό τους καθιστά όλους ίδιους για τον αντικειμενικό σκοπό της εργασίας τους. Μόνο στα Πεδία Βολής και στις ασκήσεις υπάρχει συμμετοχή, όπου πάντα νικάμε! Μήπως, θα ήταν καλύτερες οι φωτογραφίες σε εμβληματικά μέρη με Ιστορία, αντί αυτών των κοντινών πλάνων; Μήπως, θα έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψιν η πολεμική εμπειρία των στρατιωτών που αγωνίστηκαν στην Κύπρο; Έστω και σαν διαλέξεις στις Στρατιωτικές Σχολές.
Σίγουρα, ευθύνονται και οι πολίτες για την κατάντια αυτή, αφού ουδείς τους πίεσε για την ιστορική άγνοια που έχουν περιέλθει και με δεδομένο ότι εύκολα πατώντας ένα κουμπί αλλάζεις κανάλι ή επιλέγεις άλλο Μέσο για την ενημέρωσή σου. Την σωστή ενημέρωσή σου. Η τάση όμως του να μην κουράζεις το μυαλό σου με τίποτα, κερδίζει έδαφος.
Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν έστω και ένα όνομα ενός Έλληνα στρατιώτη, που έδωσε τη ζωή του στην Κύπρο; Ενός στρατιώτη που υπηρετούσε την θητεία του και αίφνης, κλήθηκε να αντιμετωπίσει πόλεμο, στον οποίο ανταπεξήλθε σαν Ήρωας. Πόσοι Έλληνες έχουν επισκεφθεί την Κύπρο για δουλειά ή για διακοπές και δεν έχουν βρει μία ώρα, για να επισκεφθούν το Ελληνικό νεκροταφείο; Έστω από περιέργεια. Ποια ΜΜΕ έχουν προβάλει, στον βαθμό που αξίζει, τον πολεμικό αγώνα των Ελλήνων στην Κύπρο;
Δεν είναι ποτέ αργά, να επικεντρωθούμε στα πραγματικά Μεγάλα και στους πραγματικούς Ήρωες, αναδεικνύοντας τις πράξεις τους και καθιστώντας τους Πρότυπα για τις επόμενες γενιές. Άλλες χώρες δεν έχουν να επιδείξουν ούτε τα μισά των επιτευγμάτων της δικής μας και εν τούτοις, τα τονίζουν και τα προβάλλουν σαν κάτι σπουδαίο. Εμείς που έχουμε Ήρωες εδώ και χιλιάδες χρόνια, είναι κρίμα, να ασχολούμαστε με αλλότρια.
