Του Γ. Τεκίδη
Ο δρόμος για την Κολομβιανή πρωτεύουσα, περνάει ακριβώς από το Μαξίμου, κάτι για το οποίο κανένας νουνεχής στοιχειωδώς σε αυτή την χώρα δεν αμφισβητεί. Μπορεί οι Εσκομπάρ της Κ. Αμερικής και οι εγκάθετες πολιτικές συμμορίες που παρίσταναν τις κυβερνήσεις των χωρών εκείνων στη δεκαετία του 70 και εντεύθεν να είναι παρελθόν, το πνεύμα και οι πρακτικές τους όμως είναι παρούσες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Στις χώρες εκείνες αναρωτιόσουν ποιοι κάνουν κουμάντο, ποιοι έχουν το πρόσταγμα, οι επικεφαλής των καρτέλ ναρκωτικών και των πάσης φύσης παρανομιών η οι μαριονέτες, αχυράνθρωποι στρατιωτικής η και πολιτικής προέλευσης. Στη χώρα μας το ίδιο ερώτημα προκύπτει αβίαστα αφού κράτος και παρακράτος έχουν γίνει ένα κουβάρι, που την άκρη του με τίποτα δεν μπορεί κάποιος να ξεδιαλύνει. Και οι μεν και οι δε σε ένα πράγμα συμφωνούν και θεωρούνε αδιαπραγμάτευτο. Ο ι αποφάσεις εκείνων, όπως και των ζηλωτών τους στη χώρα μας, να μην υπόκεινται σε καμία κριτική , κανένα έλεγχο, να είναι υπεράνω των νόμων και του συντάγματος. Σύνταγμα και νόμοι είναι οι ίδιοι και δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση. Κράτος και εξουσία η απουσία ακόμη και ίχνους συναίσθησης, κατανόησης των κρίσιμων στιγμών και δυσκολιών που βιώνει ο λαός. Κράτος και εξουσία ο κυνισμός, η χυδαιότητα, ο αμοραλισμός, η εξίσωση της ανθρώπινης ζωής και η ένταξη της στα τρέχοντα στατιστικά στοιχεία – δηλώσεις Βορίδη για τους πάνω από δέκα χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας – όπου η αξία ανθρώπων και αριθμών ταυτίζονται μέχρι θανάτου.
Ο ι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει προ πολλού και τους εαυτούς τους σε πολιτική φαυλότητα, αναλγησία και προκλητική ανευθυνότητα. Έχουν μετατρέψει την περιβόητη κανονικότητα τους, σε καθημερινή φωτογραφία πολιτικής αθλιότητας και ασχήμιας. Τώρα νομοθετούν και το ακαταδίωκτο για τους εαυτούς τους, προλαβαίνοντας από τώρα τις όποιες κακοτοπιές στο μέλλον όταν θα τους ζητηθούν ευθύνες για τα πεπραγμένα τους. Πεπραγμένα που στοίχισαν και στοιχίζουν και ζωές. Για να μην μείνουμε και πολύ πίσω από τα ήθη και έθιμα των Λατινοαμερικάνικων μπανανιών, τελευταία ενέσκηψαν και τα συμβόλαια θανάτου. Τα άλλα των δολοφονιών χαρακτήρων πολιτικών τους αντιπάλων είναι στην ημερήσια διάταξη έτσι κι αλλιώς. Τα τελευταία αφορούν την βιολογική εξόντωση ενοχλητικών φωνών από τον δημοσιογραφικό κόσμο. Μένει να αποδειχτεί μέχρι ποιού σημείου είναι αναμεμειγμένο το νεκραναστημένο ντόπιο παρακράτος.
Αυτή η κυβέρνηση που σπέρνει τον όλεθρο σε βάρος του κόσμου της εργασίας, που νομοθετεί και πορεύεται δίχως ίχνος δισταγμού υπέρ της ολιγαρχίας, που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια το περί δικαίου αίσθημα, που ασχημονεί απροκάλυπτα σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, προπορεύεται στις έρευνες κοινής γνώμης με μεγάλη διαφορά από την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία αξιωματική αντιπολίτευση δεν εισπράττει σχεδόν τίποτα από την φθορά της. Παράδοξο μέχρι ενός βαθμού μα όχι ανερμήνευτο. Πέρα από την επαρκή η μη αυτοκριτική του, τις αδυναμίες, λάθη και παραλείψεις στην περίοδο της διακυβέρνησης , της μη ανανέωσης σε πρόσωπα και αντιλήψεις της ηγετικής του ομάδας, στοιχεία σοβαρά, όχι όμως καταλυτικής σημασίας για την σημερινή του καθήλωση, ο Σύριζα-ΠΣ βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο αδίστακτη και αβυσσαλέα αποφασισμένη ακροδεξιά πολιτική συμμορία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις συντηρητικές μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Στο πλευρό της έχουν ταχθεί αναφανδόν οικονομικοί ολιγάρχες, κάθε είδους τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, ένας ολόκληρος αργυρώνητος “δημοσιογραφικός” στρατός που υιοθέτησε και ξεπέρασε σε μεθόδους παραπληροφόρησης και απόκρυψης της αλήθειας και τον δάσκαλό του, τον Γκέμπελς. Αντίθετα το επικοινωνιακό έλλειμμα του Σύριζα το βασιζόμενο και σε αντικειμενικούς λόγους, απέναντι στην πυορροούσα τοξική επικοινωνιακή πανστρατιά που κατάφερε έως τώρα το ακατόρθωτο, να μετατρέψει δηλαδή την πατενταρισμένη απάτη και το ψέμα σε αλήθεια, του στοίχισε και του στοιχίζει πανάκριβα. Ο κύκλος της εσωστρέφειας παρά τα σκαμπανεβάσματα της και εξηγήσιμη μέχρι κάποιου βαθμού, δεν λέει να λάβει ένα τέλος. Όπως δεν μπορεί να συνεχιστεί και η γραφειοκρατική επικρατούσα αντίληψη διαχείρισης των ζητημάτων της οργανωτικής του ανάτασης, του προγραμματικού δράσης και της βοήθειας από το κέντρο των περιφερειακών οργανώσεων. Σήμερα η Αριστερά, η ευρύτερη προοδευτική παράταξη λόγο και της πανδημίας παίζει, αγωνίζεται εκτός έδρας, στα γήπεδα του αντιπάλου. Το οξυγόνο και η ανάσα της είναι και θα είναι ο μαζικός χώρος, τα σωματεία, οι κοινωνικές συλλογικότητες, οι δρόμοι και οι πλατείες. Εκεί όπου το επιχείρημα, το σύνθημα, η κοινή πάλη για την διεκδίκηση όσων με λύσσα θέλει να αφαιρέσει η ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη πολιτική, φτιάχνει συμμαχίες, χτίζει εμπιστοσύνη, καλλιεργεί βάσιμες προσδοκίες για την μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Κοινωνός της προγραμματικής πρότασης – που δεν γίνεται να σέρνεται για πολύ καιρό ακόμη – είναι ο κόσμος της εργασίας, η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, η αγροτιά, οι άνθρωποι του πολιτισμού. Αυτούς πρέπει στο πλαίσιο ενός συναγερμού και επιστράτευσης όλων των δυνάμεων και των μέσων που διαθέτει η αριστερά, ο ευρύτερος δημοκρατικός κόσμος, η νεολαία, να συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε.
Στην καθολική αυτή πολιτική στράτευση για την ήττα της νεοδεξιάς και της ακροδεξιάς, καθοριστική θα είναι, πρέπει να είναι, η συμβολή της κομματικής ηγεσίας και ιδιαίτερα του προέδρου της. Ίσως μόνο έτσι ο καθηλωμένος σήμερα Σύριζα-ΠΣ χτίζοντας και τις ανάλογες κοινωνικές συμμαχίες, γίνει αύριο ο αναστημένος Σύριζα-ΠΣ.
ΥΓ. Πριν λίγο καιρό ο απερίγραπτος Άδωνις δήλωνε, ότι τα χρέη είναι ζήτημα τιμής και πρέπει να πληρώνονται. Τα δικά του τα χρέη, όπως και εκείνα του αρχηγού του, έχουν εξοφληθεί; Τα χρέη της ΝΔ και του κόμματος της Φώφης, έχουν εξοφληθεί ; Εκεί στον Σύριζα, τι τους καμαρώνεται; Ταράξτε τους στην νομιμότητα. Αυτό θα σας έλεγε και σήμερα για τους πολιτικούς απατεώνες ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού.
