Ήταν όπως και να το κάνουμε μία πυορροούσα πληγή στο μεταπολιτευτικό πολιτικό βίο της χώρας, που την εξέθετε και διεθνώς. Το χρέος, τα χρέη, όπως και να το δει κανείς είναι θέμα τιμής, είτε βαρύνουν άτομα, είτε συλλογικότητες. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η συλλογικότητα τυχαίνει να είναι ένα κόμμα εξουσίας και ο επικεφαλής του, πρωθυπουργός. Και να σκεφτείς, ότι αυτό το κόμμα το ίδρυσε ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής, ο πρώτος μετά την πτώση της χούντας πρωθυπουργός και στη ιδρυτική του διακήρυξη ομνύει στη Δημοκρατία, την δικαιοσύνη, στην υπεράσπιση του κράτους δικαίου, την ισονομία και όλα τα σχετικά στο πλαίσιο πάντα της αστικής Δημοκρατίας. Πολλά μπορεί να καταμαρτυρήσει σε εκείνον τον πρωθυπουργό και μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατίας σε πολιτικό επίπεδο, κάποιος, όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι δεν υπήρξε αμείλικτος εχθρός οιουδήποτε καταχραστή δημοσίου χρήματος. Αργότερα, βέβαια τα πράγματα άλλαξαν, οι καινούργιες πολιτικές και κομματικές ανάγκες τόσο της ΝΔ όσο και του τότε ΠΑΣΟΚ απαιτούσαν χρήμα άφθονο, ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους, όταν εκτός των άλλων μεταφορικών μέσων ,οι αερομεταφερόμενες μάζες των οπαδών από πόλη σε πόλη προκειμένου να κερδηθούν οι εντυπώσεις από τον όγκο και τον παλμό των συγκεντρώσεων τους, απαιτούσαν δυσβάστακτους προϋπολογισμούς που οι εισφορές των μελών τους δεν μπορούσαν καν να τους πλησιάσουν. Τότε ήταν που κατέφυγαν στις τράπεζες για τα δανεικά και αγύριστα, όπως τελικά αποδείχτηκε. Ήταν τότε που βένετοι και πράσινοι σωτήρες του τόπου πρότειναν στους τραπεζίτες και εκείνοι δέχτηκαν ως… εγγύηση για την εξυπηρέτηση των παραπάνω δανείων της ντροπής, την ετήσια κρατική τους επιχορήγηση, την αντίστοιχη των εκλογικών τους ποσοστών, των δεκαετιών του 70, του 80 και του 90. Το αισχρό αυτής της συμφωνίας έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι και οι μεν – τα κόμματα – και οι δε –τραπεζίτες – καμώνονταν και θεωρούσαν ως κάτι το φυσιολογικό το ενδεχόμενο εσαεί να αποσπούν οι παραπάνω εκείνα τα θηριώδη εκλογικά ποσοστά. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με το χρέος σήμερα και των δύο να ξεπερνά το μισό δις, ευρώ.
Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα και αυτή η πληγή, εφάμιλλη μιας εθνικής ντροπής, να κλείσει επιτέλους. Δεν είναι δυνατόν στο τιμόνι της χώρας να βρίσκεται ένας πρωθυπουργός με τις αρχές, τις αξίες, την υπευθυνότητα, την σοβαρότητα και την συνέπεια, που ομολογουμένως χαρακτηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να ανέχεται το παραπάνω όνειδος. Είναι τοις πάση γνωστό, πόσο στενοχωρούσε και βασάνιζε αυτά τα δυόμιση χρόνια, η ύπαρξη αυτής της κακοφορμισμένης πληγής τον Κυριάκο. Και μάλιστα τώρα που προέκυψε και το άλλο περί της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα, που έβγαλαν στη φόρα κάτι… ανεκδιήγητοι, λέει, δημοσιογράφοι, οι λεγόμενοι “ρεπόρτερ χωρίς σύνορα”. Αυτοί, λοιπόν, κατατάσσουν, άκουσον- άκουσαν, τη χώρα μας στην 108η σειρά παγκοσμίως για όσα αφορούν τον πλουραλισμό στη πληροφόρηση, πίσω και από χώρες όπως το Μπουρουντί, την Μποτσουάνα και άλλους. Ευτυχώς που πίσω μας έχουμε το Αφγανιστάν. Δεν μας έφτανε το πρώτο εθνικό αίσχος με τα φορτωμένα στον κόκορα κομματικά χρέη, ήρθε και αυτό το δεύτερο, να διασύρει στα τέσσερα σημεία της γης, τη χώρα μας.
Γι αυτό και ο Κυριάκος σαν άξιος και πρώτος πολίτης αυτού του τόπου, αποφάσισε και σύντομα θα ανακοινώσει τις απίστευτα τολμηρές, ρηξικέλευθες και λυτρωτικές για τους συμπατριώτες μας, προτάσεις. Το χρέος του κόμματος δεν μπορεί να καρκινοβατεί άλλο, ούτε να μετατρέπεται σε ανεξίτηλη καθημερινή κηλίδα για την παράταξη. Γι αυτό και από την επομένη της αναγγελίας των αποφάσεων του, ο ίδιος θα καταβάλλει τα τρία τέταρτα των μηνιαίων αποδοχών του στα κομματικά ταμεία, αναδρομικά από την μέρα της εκλογής του και για όσο διαρκέσει η θητεία του στο δημόσιο αξίωμα. Επίσης οι νυν βουλευτές του και όσοι εκλεγούν μελλοντικά, θα καταβάλλουν τη ήμισυ των δικών τους αποδοχών για τον κοινό και άγιο σκοπό, την εξυπηρέτηση του χρέους. Ακόμη και όσοι του πολιτικού του χώρου διορίζονται σε αξιώματα και υψηλόβαθμες θέσεις επίσης θα συνεισφέρουν ένα ποσοστό των αποδοχών τους, το ύψος του οποίου σύντομα θα καθοριστεί. Δεν είναι φυσικά η οριστική λύση στο πρόβλημα, είναι όμως μια αρχή. Αρχή ελπιδοφόρα και κυρίως διδάσκουσα ήθος, ευθύνη, υπευθυνότητα και έγνοια αδιαπραγμάτευτη, να μην φορτωθεί ο ταλαιπωρημένος λαός μας και τις κομματικές τους αμαρτίες, πληρώνοντας την δική τους αγυρτεία. Κι όλα αυτά για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις που καλλιεργούν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κυριάκου, ότι στερείται της αίσθησης για την υπάρχουσα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας και ότι είναι ξένος και ασυγκίνητος του άγχους και των αγωνιών του κόσμου για αξιοπρεπή επιβίωση.
ΥΓ. Όνειρο θερινής ή και χειμερινής νύχτας, ως τέτοιο ας εκλάβει ο καθένας το παραπάνω κείμενο. Εξάλλου μόνο αυτά ακόμη – τα όνειρα – δεν εφηύραν τρόπο να ελέγξουν , γιατί τα υπόλοιπα….
