Χέρι-χέρι, λοιπόν, ΝΔ, ο τηλεοπτικός πλασιέ φαρμάκων και εθνικός μέντορας Κ. Βελόπουλος, μαζί με το ΚΙΝΑΛ ψήφισαν την σύσταση προανακριτικής για τον μεγάλο…εγκληματία τον Ν. Παπά πρώην υπουργό της κυβέρνησης Σύριζα , αυτόν που…αντιστρατεύτηκε το εθνικό συμφέρον, την ελευθεροτυπία και είχε το θράσος να βάλει να πληρώσουν οι καναλάρχες για τις άδειες λειτουργίας των καναλιών τους όπως και για τις τζάμπα δημόσιες συχνότητες που λυμαίνονταν επί σειρά ετών. Το κατηγορητήριο και οι λόγοι που επικαλούνται για την παραπομπή στηρίζεται στη σαθρή και γεμάτη κραυγαλέες αντιφάσεις κατάθεση ενός λαμπρού και γνωστού από το παρελθόν επιχειρηματικού λαμόγιου στον εκδοτικό κυρίως χώρο του Χρ. Καλογρίτσα.
Όσον αφορά την ΝΔ και το ακροδεξιότατο δεκανίκι της, την ΄΄Ελληνική λύση ΄΄ καμία απορία , καμία έκπληξη. Την ώρα που η χώρα παραπαίει σε μια πρωτόγνωρη πανδημική και οικονομική κρίση, την ώρα που ο αρχικός σκεπτικισμός μετατρέπεται σε απόγνωση και αγωνία για την επιβίωση εκατομμυρίων συμπολιτών μας, την ώρα που οι καθημερινές πενηνταριές των νεκρών από τον κορονοϊο γίνανε εβδομηνταριές, το μέλημα και η μεγάλη προτεραιότητα των παραπάνω είναι η αλλαγή ατζέντας στην καθημερινότητα και το πλήγμα στον Τσίπρα και τον Σύριζα –ΠΣ, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν πάνε να φωνάζουν ακόμη και μέσα από τις τάξεις της ΝΔ κάποια στελέχη της ότι πρόκειται για φιάσκο ολκής όλη η υπόθεση, η οποία δεν ακουμπά σε κανένα εξακριβωμένο και διασταυρωμένο στοιχείο, ότι όλο το σκεπτικό της παραπομπής αναφέρεται στους έωλους και αντιφάσκοντες ισχυρισμούς Καλογρίτσα, ότι η κατάληξη αυτής της μεθόδευσης θα αποβεί μπούμερανγκ για την κυβέρνηση. Εδώ μιλάμε για μια δεξιά που εχθρεύεται φανερά την μετριοπαθή συντηρητική παράταξη του Κωνστ. Καραμανλή, του αξιοπρεπούς Γ. Ράλλη , του νεώτερου Κ .Καραμανλή και άλλων ιστορικών στελεχών της παράταξης. Η σημερινή δεξιά αλωμένη στην κυριολεξία από την ακροδεξιά με αρχηγό και πρωθυπουργό τον αχυράνθρωπο Κυρ. Μητσοτάκη, βαδίζει αδίστακτα στα χνάρια εκείνης της παλιάς εμφυλιοπολεμικής δεξιάς, της μισαλλόδοξης, μικρόψυχης και εκδικητικής δεξιάς, αυτής που δεν αναγνωρίζει χώρο και ύπαρξη στην αντίθετη, την άλλη πολιτική φωνή και παρουσία. Την δεξιά της άρνησης, του διχασμού, την δεξιά ακραιφνή προστάτη των συμφερόντων της ολιγαρχίας, την οποία δεν ανέχεται να ενοχλούν και να στενοχωρούν οι πληβείοι αυτής της χώρας.
Μέσα σε αυτή την πολιτική συμμορία με τα πιο πάνω προτάγματα και τις αισχρές και αντιλαϊκές προθέσεις, η Φώφη και το ΚΙΝΑΛ, τι αναζητούν άραγε; Σε μια υπόθεση που κραυγάζει από πολύ μακριά για τα ζητούμενα της και τις μεθοδεύσεις της, οι εναπομείναντες έστω και με άλλη ονομασία, πολιτικοί απόγονοι του πάλε-ποτέ κραταιού Πασοκ, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να υπενθυμίζουν, όταν τους συμφέρει φυσικά, την πολιτική τους καταγωγή. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός που η ίδια η κ. Γεννηματά από το βήμα της βουλής, παραδέχτηκε την ανάγκη δημιουργίας των προϋποθέσεων για μια προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Προοδευτική κυβέρνηση, με ποιους πολιτικούς και κοινωνικούς συμμάχους; Εκτός και αν πέρα από τους δεκάρικους στη βουλή, εννοούν πολιτικό τους σύμμαχο την σημερινή ακροδεξιά ΝΔ. Ν α ανατρέξουμε λίγο στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τότε το 1989 σε μια δύσκολη πολιτικά περίοδο, που ο τόπος βοούσε από τα σκάνδαλα υπαρκτά και μη, ένας άλλος Μητσοτάκης, ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, είχε πείσει- αδικαιολόγητα – και τον Συνασπισμό της Αριστεράς στην συγκυβέρνηση εκείνη, για παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου, με ένα ανάλογο του σημερινού για τον Ν. Παπά ,κατηγορητήριο. Κατηγορητήριο που κατέπεσε πανηγυρικά, με την αθώωση του ηγέτη ΠΑΣΟΚ. Ποιος λησμονεί εξάλλου τις αιτιάσεις και τις κριτικές της τότε Αριστεράς για την εκλογική της…λεηλάτηση από το ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 80, λες και οι συμπολίτες μας ψηφοφόροι εσαεί είναι καταχωρισμένοι στην κάλπη ενός κόμματος και η οποιαδήποτε αναθεώρηση η αλλαγή συμπεριφοράς τους αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα. Ανάλογα συναισθήματα και ρεβανσιστικές διαθέσεις στο ΚΙΝΑΛ δημιούργησε και η μετατόπιση ενός μεγάλου μέρους οπαδών του ΠΑΣΟΚ μετά το 2012 στην κάλπη της Αριστεράς. Κερδισμένη κάθε φορά μετά από τέτοιου είδους στείρες και απολιτικές αντιπαραθέσεις μέσα στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη, πάντοτε η δεξιά.
Σήμερα ζούμε με κάποιες μικροαλλαγές, εκείνο το πολιτικό παρελθόν, δίχως τα παθήματα να γίνουν μαθήματα. Πόσο κουράγιο και πολιτικό θάρρος χρειάζεται για να αναγνωρίσει κάποιος τις πολιτικές ιδιαιτερότητες κάθε εποχής, τις συγκεκριμένες συνθήκες που ερμηνεύουν τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις του κόσμου; Το έκανε ο Α. Παπανδρέου που παρά τις αντιπαραθέσεις και τις διαφορές με την Αριστερά, ποτέ δεν την θεώρησε πολιτικό της αντίπαλο.
Ευτυχώς που δεν ζει για να δει τους ανερμάτιστους πολιτικούς του απογόνους.
