Ίσως να μην αργήσει να γίνει πραγματικότητα και μακάβρια διαπίστωση το γεγονός, ότι στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, οι σωροί των αναίτια καταδικασμένων στον αφανισμό, είναι περισσότεροι από τα ψάρια. Μόλις χθες στη φουρτουνιασμένη θάλασσα έξω από τη Λέσβο και τα Κήθυρα, δεκαοχτώ νέοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων δεκαέξι κοπέλες αφρικανικής καταγωγής όλοι, αποχαιρέτησαν για πάντα τις λίγες ελπίδες για μια άλλη υποφερτή ζωή. Τραγική όμως και η άλλη, η πικρή και απάνθρωπη διαπίστωση, ότι ο χαμός σωρηδόν ανθρώπινων ζωών κάθε λίγο και λιγάκι, έλαβε πια τα χαρακτηριστικά μιας αποκρουστικής καθημερινότητας, μιας συνηθισμένης είδησης, όπως αυτές στα μονόστηλα των εφημερίδων που τις προσπερνάς με βαριεστημένα χασμουρητά. Και να ακούς και να διαβάζεις και να φρίττεις από την αβυσσαλέα …ανθρώπινη κακία και τον εμετικό ΄΄ ωχ αδερφισμό ΄΄ κάποιων …ειδικών και μη επί του θέματος ΄΄ έλα μωρέ που ξεσηκώνεται ο πας εις, τη σήμερον ημέρα και παίρνει τις ρούγες , τις θάλασσες και τα βουνά, γυρεύοντας την τρυφηλή ζωή και ιδού τα αποτελέσματα και…’’.
Έτσι είναι, αφού έτσι θέλουν οι παραπάνω (απ)άνθρωποι σχολιαστές με την παν ήσυχη κατά τα άλλα συνείδηση. Βλέπετε όλοι αυτοί οι ξενομερίτες, σκουρόχρωμοι και αλλόθρησκοι οι περισσότεροι, άφησαν τα σπίτια τους – αν είχαν – τους φίλους και συγγενείς, την πατρίδα τους και από ένα καπρίτσιο και μια…πλεονεξία, πήραν τους δρόμους του χαμού. Άντε να καταλάβει και να νοιώσει ο προς το παρόν βολεμένος ακόμη, πως τις σκηνές της ανείπωτης εμφύλιας βίας, της ακατανόητης καταδίωξης για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους, της εξοντωτικής ανέχειας και της ανυπαρξίας κάθε ίχνους ελπίδας, που παρακολουθεί στην τηλεόραση και το σινεμά, ο για όλους αυτούς τους λόγους πρόσφυγας τους έχει βιώσει. Αλλά δεν βαριέσαι, ψιλά γράμματα, επαναλαμβανόμενα κάθε μέρα και στην ημερήσια διάταξη, γιατί έτσι είθισται στο σημερινό ντουνιά. Τον ντουνιά που κάνουν κουμάντο οι έχοντες και κατέχοντες ισχυροί εξουσιαστές του. Αυτοί που ως ηθικοί αυτουργοί του δράματος των σύγχρονων κολασμένων ( κυβερνήσεις και οργανισμοί ) καταπίνουν τα…δάκρια τους αναμειγμένα με το ποτήρι της σαμπάνιας, ένεκα του προσφυγικού ολοκαυτώματος. Σαν παρατηρητές ενός Θείου δράματος τιμωρίας των κολασμένων και …αμαρτωλών αυτής της γης, μη δυνάμενοι να βοηθήσουν, μήτε να παρέμβουν προς ανακούφιση των θανάσιμα πασχόντων. Κατά τα άλλα ομνύουν πίστη και…αυταπάρνηση στην τήρηση των σχετικών διεθνών συμβάσεων που μιλούν και γράφουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά αυτά των προσφύγων που εκλιπαρούν για προστασία και άσυλο, για βοήθεια και λυτρωμό από την επίγεια κόλαση τους.
Να τους ακούς τους ισχυρούς και …πολιτισμένους, να διαβάζεις τις δηλώσεις τους για τους πάσης φύσεως ξεριζωμένους, τους αποδεδειγμένα έχοντες ανάγκη βοήθειας και προστασίας και να κλαίς και να γελάς. Να κλαις και να γελάς για την υποκρισία, τα κροκοδείλια δάκρια και την πασίδηλη προσπάθεια να αποδείξουν πως αυτοί δεν φέρουν καμία ευθύνη για αυτήν την σύγχρονη ανθρώπινη ντροπή. Να θρηνείς και να νοσταλγείς την Ευρώπη των ουμανιστικών και πολιτιστικών αξιών, την πάλε-ποτέ θεραπαινίδα παρηγοριάς και αλληλεγγύης των κατατρεγμένων αδίκως, όλου του κόσμου. Ν α αναρωτιέσαι, τελικά ποιος τρομοκρατεί ποιόν και ποιος πρώτος ήρξαντο χειρών αδίκων. Ποιοι και σε βάρος ποιών για δεκαετίες –δεκαετιών, άρμεξαν ξεδιάντροπα πλουτοπαραγωγικές πηγές , καταδικάζοντας λαούς και γενιές στην ασύλληπτη υστέρηση και φτώχεια.
Και να αναρωτιέσαι τελικά: το χέρι του σύγχρονου τρομοκράτη, ποιος το οπλίζει;
