Καθεστώς με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κοσμούν απολυταρχικά και ολοκληρωτικά συστήματα, καθώς και τα άλλα των δημοκρατικών μπανανιών της κεντρικής και νότιας Αμερικής των δεκαετιών του 70 και του 80. Η μόνη διαφορά για την προσπάθεια εγκαθίδρυσης συστημάτων διακυβέρνησης που παραπέμπουν στα αλήστου μνήμης εκείνα του μαύρου πολιτικού παρελθόντος, είναι πως τα σημερινά κτίζονται με την ασίγαστη και καθηλωτική προπαγάνδα σύμπαντος σχεδόν του μιντιακού δυναμικού. Από την κοινωνική και πολιτική συντηρικοποίηση της πλειοψηφίας των χωρών της Ευρώπης, δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει εξαίρεση και η χώρα μας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρχής γενομένης από την πρώτη της κυβερνητική θητεία, κτίζει ασίγαστα, μεθοδικά και επίμονα ένα πρωτοφανές αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης σε στενή συνεργασία με τα εγχώρια ακροδεξιά πολιτικά γκρουπούσκουλα. Δεν είναι η κυβερνητική μοναχά σύνθεση στην οποία περιλαμβάνονται πολιτικοί αστέρες του ακραίου ιδεολογικού διαμετρήματος ( Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες, Πλεύρηδες, Καιρίδηδες και λοιποί φαν του νεοφασισμού), μα και ο πυρήνας της κυβερνητικής φιλοσοφίας και πρακτικής, που στρώνουν τον δρόμο απροσχημάτιστα στα νεοναζί ιδεολογήματα. Η δηλητηριώδης μαζική, καταιγιστική προπαγάνδα που εκπορεύεται από τα επιστρατευμένα με το αζημίωτο ΜΜΕ, καλά κρατεί και από ότι φαίνεται αποδίδει.
Σήμερα στη χώρα μας δε υφίσταται η έννοια και η ουσία της ευθύνης και της ανάληψης της από τους κυβερνώντες, για τα όσα θλιβερά συμβαίνουν και προβληματίζουν ένα σημαντικό μέρος του κόσμου, για το κατά που τελικά τραβάμε. Η χώρα φλέγεται από το ένα άκρο της μέχρι το άλλο και η κυβερνητική εξήγηση δεν αναφέρεται σε παραλείψεις, αστοχίες, αδιαφορία, αδιαφάνεια και παντελή έλλειψη αποτρεπτικών μέτρων, αλλά πως για όλα φταίνε κάποιου ανόητοι και ιδιαίτερα οι ξένοι, οι μετανάστες οι…πυρομανείς. Ο πρωθυπουργός της χώρας από το βήμα της βουλής, αναφέρεται για τους καμένους στον Έβρο πρόσφυγες όχι για να εκφράσει τη λύπη του για τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, μα για να στηλιτεύσει το γεγονός ότι κακώς βρέθηκαν εκείνη την ώρα και στο συγκεκριμένο σημείο και έπαθαν ότι έπαθαν. Σαν να επρόκειτο δηλαδή για κάποιους αργόσχολους που βγήκαν να μαζέψουν φρούτα του δάσους παρά την προειδοποίηση των αρμόδιων ότι θα κιντυνεύσουν από την επικείμενη καταιγίδα στο συγκεκριμένο μέρος. Παράλληλα αυτόκλητες ορδές θεματοφυλάκων ντόπιων ακροδεξιών στον Έβρο, ανέλαβαν δράση υποκαθιστώντας το κράτος, κυνηγώντας αλλοδαπού νόμιμους και παράνομους στο άνομα της έννομης τάξης και της προστασίας της πατρίδας από τους…ξενοκίνητους σαμποτέρ. Αρωγός της δράσης τους επί της ουσίας, έρχεται η επίσημη κρατική προπαγάνδα που συνάδει με τα μισαλλόδοξα κηρύγματα της ακροδεξιάς, φλερτάροντας η και υιοθετώντας την ουσία τους. Την…ευαισθησία και την έγνοια της για την ανθρώπινη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών, η κυβέρνηση την έχει δείξει όχι λίγες φορές με πιο σημαντική εκείνη του δράματος των Τεμπών. Προχθές στην Κύπρο οι συναγωνιστές των εγχώριων νεοναζί, αναβίωσαν την περιβόητη νύχτα των κρυστάλλων στη Γερμανία του 39, κυνηγώντας με ρόπαλα και μαχαίρια τους ξένους, στους οποίους φόρτωσαν όλες τις αιτίες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κυπριακή κοινωνία. Η δημοκρατία και οι θεσμοί της, βάλλονται σε καθημερινή βάση όχι μόνο στο τόπο μας, μα και σε όλη την Ευρώπη. Η συνομοσιολογία, ο πολιτικός παραλογισμός, η παραδοξολογία, τα επιχειρήματα μεταπολιτικής κοπής, η πολιτική υποκρισία, τα κηρύγματα για το τέλος των ιδεολογιών και του διαχωριστικού ορίου Αριστεράς και Δεξιάς, έχουν πάρει την θέση του πολιτικού ορθολογισμού, της νηφάλιας διαλεκτικής σκέψης , της ανάγκης για αγώνα εμπέδωσης της δημοκρατίας και της ειρήνης στον κόσμο.
Σημαντική συνεισφορά στην επάνοδο σε καταστάσεις και συνθήκες ζοφερές τις οποίες πλήρωσε πανάκριβα η ανθρωπότητα και η δική μας ήπειρος, έχει και η κυβέρνηση και η προπαγάνδα της, πιστεύοντας πως στρώνοντας τον δρόμο στους νεοναζί μισάνθρωπους, εξασφαλίζει τη δική της μακροημέρευση στην εξουσία. Κι αν η συναγελαζόμενη με τους ακροδεξιούς Μητσοτακική κυβέρνηση πιστεύει κάτι τέτοιο, οι λεγόμενες δημοκρατικές και προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας, πως ακριβώς αντιλαμβάνονται τους κινδύνους αναζωπύρωσης ενός σύγχρονου πολιτικού μεσαίωνα;. Αν και το ερώτημα θα επρεπε να είναι, αν αντιλαμβάνεται το ντόπιο δημοκρατικό τόξο στην κυριολεξία πόσο σημαντικός είναι ο κίνδυνος κατάλυσης κάθε δημοκρατικού ίχνους, κάθε ατομικού δικαιώματος και ελευθερίας. Κίνδυνο που σήμερα διατρέχει ο τόπος. Και αν κάποτε τελικά το αντιληφτεί, μήπως θα είναι αργά για την πατρίδα μας;
