Τώρα που έγινε πλήρως αντιληπτό το κυβερνητικό πρόγραμμα και το εν γένει πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη, ακόμη και από τους πλέον σκληρούς οπαδούς και φίλους της δεξιάς, είναι περιττό να περιμένει κάποιος από αυτόν τον πολιτικό χώρο, την καινοτόμο και ρηξικέλευθη πρόταση που θα βγάλει την χώρα από τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα. Όχι πως η κοινωνική πλειοψηφία έτρεφε αυταπάτες και πριν από τις εκλογές του 2019, για τις προθέσεις και τις δυνατότητες της δεξιάς για κάποια αναθεώρηση των ιδεοληψιών της και την υιοθέτηση μιας νέας προσέγγισης των προβλημάτων του τόπου, αλλά ας όψεται το αντισύριζα μέτωπο και μαζί η κυβερνητική απειρία και τα όποια λάθη της κυβέρνησης Τσίπρα. Η παραδοσιακή δεξιά, αιχμάλωτη σήμερα της ακροδεξιάς, την ατζέντα της οποίας κυριολεκτικά υιοθέτησε και μετέτρεψε σε πολιτικό της μέντορα, μόνο δεινά και αρνητικά ρεκόρ σε όλα τα επίπεδα προκάλεσε. Δεν είναι μόνο η οικονομική της πολιτική, ούτε η καταστρατήγηση και ο ηθικός διασυρμός θεσμών και Συντάγματος, η προκλητική έως και βάναυση στάση και συμπεριφορά κυβερνητικών στελεχών και κομματικών της αξιωματούχων, ο ευτελισμός αξιών και εννοιών μιας ευνομούμενης δημοκρατικής χώρας, το απερίγραπτο γιουρούσι και πλιάτσικο των δημόσιων ταμείων, είναι και η πλήρης περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Της ζωής που στέρησε σε δεκάδες νέα παιδιά πρόσφατα στα Τέμπη, ως ηθικός αυτουργός και υπεύθυνη για τις εγκληματικές παραλείψεις, την ασυγχώρητη αδιαφορία και τον πρωτόγνωρο αμοραλισμό.
Την διέξοδο από το σημερινό πολιτικό τέλμα και την πολυεπίπεδη παρακμή, θα μπορούσε να δώσει μια δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση, με ένα ρηξικέλευθο και υλοποιήσιμο άμεσα πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα στην κατεύθυνση ανακούφισης του κόσμου της δουλειάς και της παραγωγής. Μια προγραμματική πρόταση, κατανοητή και σαφή στις επιδιώξεις της ,πέρα από γενικεύσεις και επαναλήψεις που συνηθίζονται στις προεκλογικές περιόδους. Η αξιωματική αντιπολίτευση στην κατεύθυνση αυτή και για την αντιμετώπιση των επικοινωνιακών αντιπερισπασμών της κυβέρνησης που στοχεύουν σε μια ανούσια και λασπώδη κοκορομαχία επί παντός του επιστητού, έκανε κάποιες προσπάθειες. Προσπάθειες σε προγραμματικό επίπεδο που μάλλον δεν είναι επαρκείς και η αποσαφήνιση τους είναι μάλλον αναγκαία. Σε ένα κόσμο με ραγδαίες αλλαγές, αλληλοεξαρτώμενο και με τεχνολογίες που τρέχουν και δημιουργούν κάθε τόσο νέα δεδομένα και νέες ανάγκες στον κόσμο της εργασίας και των επιχειρήσεων ιδιωτικών και του δημοσίου, τι θα περιλαμβάνει ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου;. Που θα υπάρξουν οι προτεραιότητες, σε ποιούς τομείς όπου η χώρα μας διαθέτει τα λεγόμενα πλεονεκτήματα θα δοθεί η ιδιαίτερη βαρύτητα, ώστε οι στόχοι να γίνουν πραγματικότητα. Στον πρωτογενή, τον δευτερογενή τομέα, στις νέες καινοτόμες επιχειρήσεις και τεχνολογίες, την παροχή υπηρεσιών;. Στην περίοδο διακυβέρνησης από τον Σύριζα-ΠΣ είχαν πραγματοποιηθεί τα περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια σε όλη την επικράτεια. Τα αποτελέσματα εκείνων των συνεδρίων στα οποία συμμετείχαν φορείς όλου του παραγωγικού φάσματος στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, ο απολογισμός τους υπήρξε επί της ουσίας πλούσιος και τα συμπεράσματα πολύτιμα, ιδιαίτερα για το το τι μέλει γενέσθαι. Μόνο που ως συνήθως και στο πλαίσιο της διαχρονικής μας εθνικής ραθυμίας και αναβλητικότητας, έμειναν και μένουν ουσιαστικά αναξιοποίητα όπως και οι προτάσεις και κατευθύνσεις για την υλοποίηση της πολυπόθητης ανάπτυξης. Κι αυτό γιατί πιθανόν να χρειάζεται και περαιτέρω μελέτη και συγκεκριμενοποίηση εκείνων των προτάσεων που αφορούσαν μεν τις περιφέρειες, αλλά αναφέρονταν αναλυτικά και στα ιδιαίτερα προβλήματα και τις αναπτυξιακές προοπτικές κάθε Νομού ξεχωριστά.
Μια τέτοια αναζωογονητική για την χώρα και τον χειμαζόμενο κόσμο της εργασίας, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, του αγροτικού κόσμου, των νέων ανθρώπων των ασχολούμενων με τις νέες τεχνολογίες και επιχειρήσεις, προγραμματική πρόταση με σαφήνεια και πειστικότητα, μόνο ο ο δημοκρατικός προοδευτικός πολιτικά χώρος, μπορεί να δώσει. Την δίκαιη ανάπτυξη, τα οφέλη της οποίας θα διαχέονται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς, μόνο μια κυβέρνηση συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων του προοδευτικού χώρου, μπορεί σήμερα να εγγυηθεί.
