Τον εθελοντισμό «επάγγελμα» που θα εξωραΐζει την κυρίαρχη πολιτική μέσα από την διαχείριση πασχίζουν εδώ και καιρό να προωθήσουν ορισμένα στελέχη της «Εθελοντικής Ομάδας Πιερίας».
Αυτή την φορά ποντάροντας στο συναίσθημα με την ιστορία ενός άστεγου του Γιώργου, ιστορία που έγινε γνωστή από την ευαισθησία συμπολίτη μας, η «Εθελοντική Ομάδα Πιερίας» επαναφέρει το θέμα δημιουργίας «Αντιδημαρχίας Αλληλεγγύης» στον δήμο, μια πρόταση που είχε κάνει και προεκλογικά απευθυνόμενη σε όλες τις δημοτικές παρατάξεις (λες και αν δεν έχουμε Αντιδημαρχία Αλληλεγγύης ο δήμος δεν μπορεί να προχωρήσει στην δημιουργία δομών για αστέγους).
Βλέπουμε τα αντανακλαστικά κάποιων από την «εθελοντική ομάδα» δούλεψαν γρήγορα και αξιοποιούν το ζήτημα που πρόεκυψε με τον άστεγο για να επαναφέρουν ξανά την πρόταση τους.
Μόνο που η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ένα ψέμα.
Αυτό που δεν είπαν αυτή την φορά που ήταν προαπαιτούμενο όταν καλούσαν προεκλογικά τις δημοτικές παρατάξεις ήταν, ότι όποια δημοτική παράταξη θα υλοποιούσε την πρόταση τους θα την πλαισίωναν με δικούς τους υποψηφίους, στέλεχος της θα αναλάμβανε την αντιδημαρχία και θα προσλάμβαναν κόσμο για δουλειά από την «Εθελοντική Ομάδα Πιερίας» γιατί αυτοί δήθεν έχουν εμπειρία σε αυτά τα θέματα.
Αν δεν πρόκειται αυτό για καιροσκοπική πρόταση με όρους συναλλαγής τότε τι είναι?
Επειδή σήμερα η «ομάδα» «παίζει» σε πιο χαρτογραφημένα νερά εξαιτίας του «έρωτα» της με τον δήμαρχο Κώστα Κουκοδήμο δεν νοιώθει την ανάγκη να πει δημόσια ολοκληρωμένα την πρόταση της όπως έκανε τον Απρίλιο του 2018. Εκτός αν άλλαξε κάτι.
Ο εθελοντισμός νεροκουβαλητής πολιτικών επιδιώξεων δεν σέβεται την συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων που πραγματικά νοιώθουν την ανάγκη να δράσουν και να βοηθήσουν.
Την ανιδιοτελή συμμετοχή και δράση ανθρώπων σε «εθελοντικές ομάδες» δεν μπορείς να τις «κεφαλαιοποιείς» υποτάσσοντας την αλληλεγγύη και συμπόνια σε σκοπιμότητες και άνομα σχέδια.
Ο εθελοντισμός που θέλει θέσεις και αξιώματα είναι ένας τυχοδιωκτικός εθελοντισμός που κινείται στα όρια της ενσωμάτωσης και της διαχείρισης αποσκοπώντας σε οφέλη.
Η σύμπλευση του «εθελοντισμού» με θεματοφύλακες πολιτικών που έχουν την ευθύνη για την αυξανόμενη φτώχεια και την δυστυχία είναι τουλάχιστον υποκριτική.
Είναι διαφορετικά να βρίσκεσαι απέναντι τους, να μάχεσαι, να διεκδικείς και διαφορετικά να «κουμπώνεις» επάνω τους, να μετατρέπεσαι σε συμπληρωματικό οργανικό τους τμήμα, αθωώνοντας πολιτικές και στρατηγικές που αναπαράγουν την φτώχεια και την ανέχεια.
Προφανώς και ο κόσμος πρέπει να αφήσει τους καναπέδες να βγει στους δρόμους, να δράσει, να οργανώσει, να αμφισβητήσει, να πρωταγωνιστήσει.
Προφανώς πρέπει να είναι ευαισθητοποιημένος και αλληλέγγυος σε συνάνθρωπους μας και να δίνει το χέρι του σε όποιον το χει ανάγκη.
Άλλο αυτό και άλλο να διαπραγματεύεσαι την δράση με όρους συναλλαγής οικειοποιώντας τις πρωτοβουλίες εκατοντάδων συμμετεχόντων που θέλουν πραγματικά να προσφέρουν με όρους αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας.
Αυτό που λείπει δεν είναι μια «αντιδημαρχία αλληλεγγύης» που θα την κουμαντάρει η «Εθελοντική Ομάδα Πιερίας».
Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση των τοπικών αρχόντων της δημοτικής διοίκησης να φτιάξουν κοινωνικές δομές, οργανωμένες, πλήρες συγκροτημένες που θα στελεχώνονται από επιστημονικό, διοικητικό, εργατικό δυναμικό με πλήρης απασχόληση και συγκροτημένα τα εργασιακά και ασφαλτικά τους δικαιώματα, που θα βοηθούν συνανθρώπους μας να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια.
Δίπλα σε αυτές τις δομές να στηρίζονται και οι λαϊκές πρωτοβουλίες (και όχι να ενσωματώνονται) που πρέπει να πολλαπλασιαστούν στα χρόνια που διανύουμε ώστε το σύνθημα «κανένας μόνος στην κρίση» όχι μόνο να γίνει πραγματικότητα αλλά να αποτελέσει αφορμή για αφύπνιση και χειραφέτηση με την λαϊκή δράση να απογειωθεί.
Οι λαϊκές πρωτοβουλίες που είναι ο κόπος, ο χρόνος, η διάθεση, το μεράκι, ο τρόπος δράσης συνάνθρωπων μας σε εθελοντική βάση να μείνουν στα χέρια των συμμετεχόντων και να μην δοθούν «προίκα» σε καμιά δημαρχία διεκδικώντας από αυτήν λύσεις και δομές κοινωνικής προστασίας.
Η εμπειρία του δήμου Πάτρας για το πώς έφτιαξε δομές για αστέγους και φτωχούς είναι χαρακτηριστική και διαφωτιστική για το πώς ένας δήμος μπορεί να δράσει σε αυτή την κατεύθυνση έχοντας εξ ολοκλήρου την ευθύνη τις διαχείρισης τους.
Σαββίδης Παναγιώτης
