Μπορεί και να το σκέφτηκε πριν πάρει την οριστική απόφαση για το τελευταίο και δίχως επιστροφή ταξίδι. Εικοσιτεσσάρων ετών ο Κούρδος ο Ιμπραήμ, ουσιαστικά στο ξεκίνημα της ζωής, προτίμησε να μην τη συνεχίσει μετά την ενημέρωση από τις αρμόδιες υπηρεσίες ότι παρατείνεται στο ΠΡΟΚΕΚΑ Κορίνθου η διοικητική του κράτηση που προβλέπει έως και 36 μήνες το μάκρος της, μέχρι να αποφασιστεί η τύχη του. Ήδη είχε συμπληρώσει τους 16 μήνες μαντρωμένος και η ελπίδα, η υπομονή, τα όνειρα και οι προσδοκίες για λίγο φώς και αξιοπρεπή ζωή, είχαν δραπετεύσει, αφήνοντας στη θέση τους την απόγνωση, την απελπισία, τον μονόδρομο της απόδρασης από τον άδικο αυτό κόσμο.
Ήταν, λέει, παράνομος χωρίς χαρτιά και τα σχετικά που θα του εξασφάλιζαν μια άλλη μεταχείριση και θα του άνοιγαν το δρόμο της επιβίωσης. Μόνο που ο Ιμπραήμ και όλοι της κατηγορίας του Ιμπραήμ, δεν είναι τουρίστες, δεν κάνουν για κέφι τον γύρο του κόσμου, ούτε διαλέγουν εγωιστικά τον τόπο και τις συνθήκες που θα τους εξασφαλίσουν την τριφηλή ζωή. Η κόλαση της δικής τους πατρίδας τους ανάγκασε να αναζητήσουν την σωτηρία στην κόλαση του υπόλοιπου κόσμου. Γιατί τελικά κόλαση αποδείχτηκε για αυτός αυτός ο κόσμος, αφού στο διεθνές χρηματιστήριο των ανθρώπινων ζωών, αυτές των σκουρόχρωμων, των απόκληρων της οικουμένης, ελάχιστα έως καθόλου δεν αξίζουν. Αναλώσιμοι και περισσευούμενοι σε αυτόν τον πλανήτη που κάθε μέρα όλο και περισσότερο απανθρωπίζεται, όλο και περισσότερο κατατρώγει και τα ίδια τα σωθικά του, ξεπερνώντας και την πιο άγρια ζούγκλα.
Έπρεπε σκέφτονται κάποιοι να δείξει καρτερία, υπομονή, να συνεχίσει να προσπαθεί. Εύκολη υπόθεση το ευχολόγιο και οι από μακριά παραινέσεις και συμβουλές. Τι κάνεις όμως όταν το αίτημα σου για ζωή ουσιαστικά απορρίπτεται, είτε μετατίθεται για το αόριστο και μάλλον άπιαστο μέλλον; Όταν καταγράφεσαι στα αζήτητα και τα άνευ σημασίας αυτής της ζωής; Ποιος θα το εξηγήσει αυτό στον κάθε Ιμπραήμ την ώρα που το σκοτάδι της απόλυτης απελπισίας του χαρίζει μια θανάσιμη αγκαλιά; Μήπως η καταγεγραμμένη στα ρεκόρ Γκίνες για την αναλγησία και την απανθρωπιά κυβέρνηση του Κυρ.Μητσοτάκη; Αστεία πράγματα. Αυτή δεν λογαριάζει τις ζωές των αυτόχθονων, αυτών που παραδομένοι στη πανδημική λαίλαπα, αποχαιρετούν τον μάταιο αυτό κόσμο στα ράντζα των διαδρόμων και των αποθηκών των Νοσοκομείων, αβοήθητοι ουσιαστικά, χωρίς ΜΕΘ και ιατρικό προσωπικό, και παρά τις πραγματικά ανυπέρβλητες προσπάθειες των εγκαταλειμμένων από κρατική φροντίδα ιατρών.
Ειλημμένη η απόφαση αυτών που από την ισχυρή τους θέση ορίζουν ποιοι έχουν τις ευκαιρίες τους σε αυτό τον κόσμο και ποιοι όχι. Ποιών το εισιτήριο για τον χαμό είναι αλερετούρ με δυνατή την πιθανότητα επιστροφής και λυτρωμού από την κόλαση και ποιών άνευ επιστροφής. Παρηγοριά έστω και μικρή, η ευαισθησία, η ανθρωπιά και το αξιακό φορτίο όσων συλλογικοτήτων και μεμονωμένων ατόμων, προστρέχουν με οποιονδήποτε τρόπο και κόστος να συνδράμουν και να στοιχηθούν με τον αγώνα και τις ελπίδες των καταραμένων της γης που ζητούν να ζήσουν.
