Πολιτικάντηδες του χώρου που αυτοαποκαλείται «εθνικός», εμφανίζονται εδώ και χρόνια σαν περιφερόμενοι σκαπανείς αναχωμάτων του συστήματος, μετακομίζοντας από το ένα κόμμα στο άλλο ή συγκροτώντας νέα, για την χειραγώγηση της λαϊκής συνείδησης με πατριδοκάπηλους βερμπαλισμούς.
Πριμοδοτούνται ποικιλοτρόπως από αυτό, κυρίως σε περιόδους σχετικής ή απόλυτης αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος, που έχει κύριο χαρακτηριστικό την απαξίωση των αστικών κομμάτων, αφού χάνουν σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα τους να διαχειρίζονται την αντιλαϊκή πολιτική, χαλιναγωγώντας τον λαό.
Σε μια τέτοια περίοδο και υπό συνθήκες κρίσης έβγαλαν από την ναφθαλίνη και πρόταξαν την ναζιστική συμμορία της «χρυσής αυγής» που πλασαρίστηκε σαν «εθνική» πολιτική δύναμη.
Η «χρυσή αυγή» έδρασε και δρα σαν πολιορκητικός κριός στην ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών δυνάμεων, που πλήρωσαν την κρίση με τα «μνημόνια» της πλουτοκρατίας και της ΕΕ.
Φόρτωσαν «μνημόνια» στον λαό για να βγει το σύστημα από τα αδιέξοδα του, που δημιουργεί το ίδιο με την υπερσυσώρευση κεφαλαίων και μπαίνουν εμπόδια στην αναπαραγωγή τους, μειώνοντας το περιθώριο κερδών των καπιταλιστών.
Αυτή την στρατηγική υπηρετούν οι διάφορες φασιστικές ομάδες, οργανώσεις και κόμματα που επιμελώς αποκρύβονται πίσω από πατριδοκάπηλες κορώνες – τυμπανοκρουσίες και αντισυστημικά προσωπεία, για να γίνονται ελκυστικοί, εγκλωβίζοντας την λαϊκή και νεανική οργή σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.
Εδώ να θυμίσουμε την ανοιχτή ακρόαση που είχαν οι ναζί της «χρυσής αυγής» με εφοπλιστές και με διάφορους μεγαλοεργολάβους στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, υπηρετώντας τις αξιώσεις τους, μέσα από τρομοκρατία (δολοφονική επίθεση σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ), ψέματα, συκοφαντίες και τον απροκάλυπτο αντικομουνισμό, με στόχο να ρίξουν τα μεροκάματα στα τάρταρα και να δουλεύουν οι εργαζόμενοι σε έναν πολύ δύσκολο χώρο, χωρίς δικαιώματα, κανόνες υγιεινής και ασφάλειας.
Ο επιδερμικός, δημαγωγικός και λαϊκιστικός λόγος των διάφορων «Εθνοσωτήρων» πατριδοκάπηλων, δείχνει τον καιροσκοπισμό και την αφερεγγυότητα του, όταν στα δύσκολα το καράβι βουλιάζει και σαν τα ποντίκια «ο σώσω τον εαυτό σωθείτο».
Και εδώ το παράδειγμα της «χρυσής αυγής» είναι χαρακτηριστικό, διότι όταν τους αβάνταρε το σύστημα με τους διάφορους Μπαλτάκους (γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά) που καθοδηγούσε και ενημέρωνε τους βουλευτές της «χρυσής αυγής» για διάφορα νομοθετήματα και πώς να τοποθετούνται, το «έπαιζαν» ατρόμητοι και άτρωτοι και μιλούσαν για «ξιφολόγχες που θα ακόνιζαν στα πεζοδρόμια», για να δείξουν «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος τους καθενός» (από ομιλία του αρχιφύρερ Μιχαλολιάκου στις Θερμοπύλες το 2013).
Όταν ήρθε η ώρα να τους μαζέψουν μετά την δολοφονία Παύλου Φύσα και την απαίτηση του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος που εκφράστηκε με μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις. Αυτοί οι δήθεν άμεμπτοι, πιστοί, αγωνιστές, μαχητές, ιδεολόγοι «πατριώτες» που δεν φοβόταν τίποτα, άρχισαν να διαχωρίζουν τις θέσεις τους, όταν έπρεπε να απολογηθούν για τις εγκληματικές τους πράξεις στα δικαστήρια και εκεί με τις κυβιστήσεις τους, απέδειξαν τον τυχοδιωκτισμό τους, δίνοντας νέα διάσταση στην έννοια του φιλοτομαρισμού.
Τόσο «πατριώτες» και «ιδεολόγοι».
Αφού άρχισαν να βγάζουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου (όλοι βλέπετε διαπαιδαγωγημένοι στην ρουφιανιά) για να σώσει ο καθένας το τομάρι του, σε αυτή την κατεύθυνση τα πρωτοπαλίκαρα του αρχιφύρερ Μιχαλολιάκου, Κασιδιάρης και Λαγός, έκαναν νέα κόμματα, ακλουθώντας την συμβουλή του δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ και βουλευτή σήμερα της ΝΔ Παπαδημητρίου, που είχε κάνει λόγο για την συγκρότηση μιας πιο σοβαρής «χρυσής αυγής».
Εδώ έχει αξία να ξανατονίσουμε και να ξαναθυμηθούμε ότι ο φασισμός στην Ελλάδα δεν νικήθηκε με την φυλάκιση των εγκληματιών ναζί της «χρυσής αυγής», γιατί ο φασισμός είναι παιδί του συστήματος και βρίσκεται στο «DNA» του, για κάθε χρήση από τους απολογητές του
Έτσι σήμερα βλέπουμε, «Κουστουμαρισμένους» θύλακες του μαύρου μετώπου του φασισμού, να βρίσκονται συνεχώς σε διεργασίες και ανακατατάξεις, προσπαθώντας να γεφυρωθούν και να εξισορροπηθούν προσωπικές φιλοδοξίες, κακεντρεχείς συμπεριφορές, ιδιοτελείς πράξεις και στρατηγικές.
Αυτό δείχνει την αλαζονεία και την έπαρση αυτού του χώρου, με τελευταίο παράδειγμα την διαγραφή Κώστα Μπογδάνου από το αντιδραστικό σχήμα που έφτιαξαν μαζί με Κρανιδιώτη και Τζήμερο.
Διαγκωνίζονται με στόχο ποιος θα αποτελέσει το χρήσιμο «αγκωνάρι» που θα στηριχτεί το σύστημα στην νέα οικονομική κρίση που ήδη μπήκαμε, με τον λαό να αποτελεί το μόνιμο υποζύγιο που πληρώνει τις κρίσεις αλλά και την ανάπτυξη στον καπιταλισμό.
Ένα τέτοιο αγκωνάρι είχε βρει το σύστημα στο πρόσωπο του Γιώργου Καρατζαφέρη, πρόεδρου του φασιστικού – πατριδοκάπηλου κόμματος «ΛΑΟΣ», που στήριξε το 1ο μνημόνιο το 2011, συμμετέχοντας σε συγκυβέρνηση μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, φορτώνοντας στις πλάτες του λαού άγρια – αντιλαϊκά μέτρα, για να ανασάνει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα και να συνεχίσει απρόσκοπτα η διευρυμένη αναπαραγωγή κεφαλαίων.
Καμιά εμπιστοσύνη στα πατριδοκάπηλα σχήματα «ειδικής αποστολής» και «μιας χρήσεως» που αξιοποιούνται σε περιόδους αστάθειας και κρίσης του συστήματος, για να πληρώνει ο λαός τα σπασμένα.
Οι φασίστες είτε με κουστούμια, είτε χωρίς κουστούμια, είτε είναι μέσα στην βουλή, είτε έξω από αυτήν, έχουν πρόγραμμα αντιλαϊκό, αντιδραστικό, που πηγάζει από το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους, γιατί υπηρετούν το σύστημα και το κεφάλαιο, που δεν αμφισβητούν, και παλεύουν για την μακροημέρευση του.
Ο λαός δεν έχει ανάγκη από κόμματα – αναχώματα που θα στηρίζουν με την μια η την άλλη μορφή αντιλαϊκές – ευρωενωσιακές κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Ο ίδιος να βγει στο προσκήνιο σαν πρωταγωνιστής των εξελίξεων, μέσα από το δικό του αγωνιστικό – πολιτικοποιημένο – ταξικό κίνημα μάχης και αγώνα, που θα βάζει εμπόδια και θα ακυρώνει στην πράξη αντιλαϊκές πολιτικές – επιλογές και θα δυναμώνει παράλληλα τον δρόμο της αντεπίθεσης.
Αντεπίθεση για να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για άλλη οικονομία και κατά επέκταση κοινωνία, που στο επίκεντρο θα είναι οι λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων παράσιτων – καπιταλιστών.
Σε αυτή την προοπτική τον μόνο ρεαλιστικό δρόμο για τον λαό, για την κοινωνική προκοπή και ευημερία, η ενδυνάμωση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα αποτελεί την ασφαλέστερη δικλείδα.
Σαββίδης Παναγιώτης
