Τι θα συμβεί εν τέλει με την Ουκρανία; Είναι ένα ερώτημα, το οποίο λόγω των πολυήμερων πολεμικών συγκρούσεων βρίσκεται σε όλο και περισσότερα στόματα αλλά απασχολεί ακόμη περισσότερα μυαλά.
Τα δεδομένα που χρήζουν απαντήσεων, συνεχώς αυξάνονται και περιλαμβάνουν σχεδόν τα πάντα: έδαφος, θάλασσα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, παραγωγή σιτηρών, οικονομικούς αποκλεισμούς, πολεμικό υλικό και πάνω απ’ όλα, πολλές ανθρώπινες απώλειες.
Το καθ’ ένα μόνο του είναι αρκετό, για να συνταράξει την ισορροπία που κυριαρχούσε επί χρόνια. Όλα μαζί, είναι αρκετά για να συνταράξουν τον πλανήτη συθέμελα.
Θα υπάρξει νικητής και ηττημένος σε αυτό τον πόλεμο; Σίγουρα ναι, αλλά όχι με την μορφή που έχουμε στο νου μας. Νικητές θα είναι οι οικονομικά δυνατοί και ηττημένοι όλοι οι υπόλοιποι είτε είναι Κράτη είτε Οργανισμοί είτε εταιρείες.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, παρά μόνο ορθή ανάγνωση των μέχρι στιγμής δεδομένων. Πρώτα απ’ όλα οι Αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου πανηγυρίζουν για την ανέλπιστη άνοδο των τιμών, συνέπεια της έλλειψης του Ρωσικού πετρελαίου. Ομού και οι συν αυτές πετρελαϊκές εταιρείες των φίλιων Χωρών. Κατόπιν ακολουθούν οι Αμερικανικές εταιρείες παραγωγής κάθε φύσεως όπλων, οι οποίες επίσης μέσα σε ένα μήνα δέχθηκαν παραγγελίες δισεκατομμυρίων. Αναμένουν για άμεσο κάλεσμα οι Αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση των καταστροφών σε κτίρια και υποδομές στην Ουκρανία, κάτι που επίσης θα χρειαστεί πολλά χρόνια και περισσότερα χρήματα. Ως εδώ για τους νικητές. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να θεωρούνται ηττημένοι είτε σε έναν τομέα είτε σε περισσότερους.
Ποιος μπορεί να είναι ένας άλλος σοβαρός τομέας; Τα διεθνή ΜΜΕ μεταφέρουν τη νεότερη εικόνα, η οποία γλαφυρά αποτυπώνεται στην επισιτιστική κρίση, η οποία ήδη έχει εισέλθει σε πλήθος Κρατών και δη, Ευρωπαϊκών, με αντίστοιχες επισημάνσεις από τα πολιτικά πρόσωπα. Μετά το βασικό ερώτημα, ¨πως θα ζεσταθούμε¨, ήρθε το ακόμη πιο βασικό ¨τι θα έχουμε για φαγητό¨; Τα σιτηρά από τις εμπόλεμες Χώρες δεν θα έρθουν φέτος και μάλλον για αρκετά ακόμη χρόνια στις αγορές, όπως και τα λιπάσματα.
Η παγκόσμια οικονομία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δοκιμάζεται και είμαστε μόνο στην αρχή. Όλη η αλυσίδα της καθημερινότητάς μας είχε στηθεί πάνω στο πετρέλαιο και τα παράγωγά του, στην ηλεκτρική ενέργεια και στα τρόφιμα. Όλη αυτή αλυσίδα, για αρχή, δείχνει εντελώς εύθραυστη και καθίσταται πλέον πανάκριβη. Άρα, μή προσβάσιμη στον αριθμό ανθρώπων οι οποίοι μέχρι χθες έκαναν ακώλυτη χρήση της. Οι απαιτήσεις όλων αυτών των ανθρώπων, σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες ανάγκες τους, οδηγούν και θα οδηγήσουν σε σειρά ανατροπών, με τις σημερινές Κυβερνήσεις να δέχονται τα πρώτα κύματα αντίδρασης. Ανεξαρτήτως των όποιων δυνατοτήτων και ευθυνών τους οι Κυβερνήσεις αυτές δύσκολα θα είναι παρούσες την επόμενη ημέρα. Είναι πολιτικά λογικό, να θεωρηθούν υπεύθυνες για την πορεία των πραγμάτων έναντι των πολιτών τους και είναι πολιτικά δεδομένο, ότι θα επωμιστούν το κύμα της λαϊκής οργής.
Εμείς σαν Χώρα και ελέω των Μνημονίων, γνωρίζουμε ίσως καλύτερα όλων των υπολοίπων, τι σημαίνει στην πράξη οικονομική υποδούλωση. Ζήσαμε την οικονομική καταστροφή, την κοινωνική αναδιάταξη και την προσπάθεια ανάδειξης του πρωτογενούς τομέα, έστω και σε μικρό βαθμό, σαν μία δικλείδα ασφαλείας. Ακόμη δεν είχαμε συνέλθει απ’ αυτή την κατάσταση και βιώσαμε την πανδημία του κορωνοϊού με τις έτερες σημαντικές συνέπειές της. Και τώρα, είμαστε αντιμέτωποι με μία άλλη οικονομική λαίλαπα, η οποία απειλεί ό,τι και όσα απέμειναν από τις προηγούμενες.
Είναι τώρα η κρίσιμη ώρα των αποφάσεων και των πράξεων, οι οποίες θα καθορίσουν την πορεία μας και είναι τώρα η κρίσιμη ώρα, για να αποδείξει ο καθ’ ένας το τι μπορεί να πράξει.
