Φαινόμενο των καιρών ο παρατεταμένος κοινωνικός λήθαργος που δεν διεκδικεί βέβαια την εγχώρια αποκλειστικότητα. Και τούτο γιατι με τον ένα η τον άλλο τρόπο αγκαλιάζει τις κοινωνίες και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Απέναντι στις ανελέητες νεοφιλελεύθερες πολιτικές η λαϊκή αντίδραση και δράση οργανώσεων, συλλογικοτήτων, φορέων και κομμάτων που τις αντιπολιτεύονται, είναι ψοφοδεείς, αποσπασματική και γενικά αναποτελεσματική, ούτε εμπνέει, μήτε προς ώρας διεκδικεί την ανατροπή τους. Κορωνίδα της πολιτικής αμετροέπειας, της πολιτικής αλητείας, της βάναυσης καταπάτησης των αρχών του κράτους δικαίου, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου και της κουτσαβάκικης πολιτικής συμπεριφοράς, είναι και μετ επαίνων η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη. Τα σκήπτρα του νεποτισμού, της πολιτικής ασυδοσίας, της εν γένει γενίκευσης ως κανόνα πλέον, της φαυλοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, δικαίως τα κατέχει και το διατυμπανίζει σαν σπάνια εύσημα, αυτή η κυβέρνηση. Όσο και να ανατρέξει κάποιος και να αναζητήσει στο παρελθόν το μεταπολιτευτικό στο τόπο μας, κυβέρνηση με τόσο καταστροφικά για την κοινωνία, την οικονομία, την δημοκρατία και την ισονομία, αποτελέσματα, δεν θα συναντήσει.
Καθεστώς μέσα στο δημοκρατικό καθεστώς, κτίζεται με επιμονή και επιμέλεια από το 2019 και εντεύθεν, με προεξάρχουσα την ακροδεξιά κυβερνητική ομάδα, που έχει αλώσει και κουμαντάρει κυριολεκτικά, την κυβερνητική γραμμή. Καθεστώς Μητσοτάκη, ντυμένο με τα ρούχα της κανονικότητας. Καθεστώς που όχι μόνο αντιπολιτεύεται τη δημοκρατία και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, μα ανακηρύσσει και σε εχθρούς της απροσχημάτιστα, όσους δεν συμπλέουν, δεν συμφωνούν και αντιπαρατίθενται στα πεπραγμένα του. Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων δεν τους χρειάζονται πια. Την θέση τους πήραν, η συμπεριφορά και η διάθεση για αντίσταση και αγώνα, αυτών που αντιμάχονται τις ακροδεξιές πολιτικές και που καταγράφονται από το Μητσοτακικό καθεστώς, ως ο εσωτερικός εχθρός.
Το να απαριθμήσει κάποιος τα πολιτικά ανοσιουργήματα αυτής της κυβέρνησης θα χρειαστεί ώρες και εκατοντάδες σελίδες μια μαύρης βίβλου. Δεν κουράζονται υπουργοί και βουλευτές τους να ασχημονούν και να προκαλούν με πράξεις και συμπεριφορές, που θυμίζουν νοτιοαμερικανική μπανανία της δεκαετίας του 70. Τότε που σε εκείνες τις…δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις τους λογοδοτούσαν μοναχά στους εαυτός τους, έχοντας ως αναλώσιμο υλικό τους λαούς τους. Και ενώ συμβαίνουν στη χώρα μας πράγματα και γεγονότα απίστευτα για κάποιον που ζει μακριά στο εξωτερικό, οι αντιδράσεις από τον κόσμο, τους φορείς, από τα κόμματα, υπολείπονται σε σοβαρό βαθμό, της πολιτικής βαρβαρότητας των Μητσοτακικών έργων. Αυτή την κρίσιμη για το μέλλον του τόπου ώρα, εκκωφαντική είναι η σιωπή των εργατικών οργανώσεων, της ΓΣΣΕ που κάποιοι πιστεύουν ότι έχει διαλυθεί, πνευματικών και επιστημονικών συλλογικοτήτων, του κόσμου του πνεύματος και της τέχνης. Σποραδικές και μεμονωμένες εκδηλώσεις, αντιδράσεις, δεν αναιρούν τον κανόνα και μια απογοητευτική πραγματικότητα. Ένας λαός που βράζει από αγανάκτηση και δεν παραλείπει να καταδικάζει τα κυβερνητικά ξεσαλώματα, μουδιασμένος, αδρανής και κατάπληκτος από την κυβερνητική ύβρη σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, δεν βγαίνει στο δρόμο, δεν γεμίζει τις πλατείες, δεν είναι τελικά πεισμένος για τον άλλο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει.
Και εδώ έρχεται η σειρά και η μεγάλη ώρα όλης της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα του Σύριζα-ΠΣ. Η κυβερνητική πρόταση του τελευταίου, όντως φάρος ολόφωτος που δείχνει τον δρόμο της ελπίδας και της κοινωνικής ανάτασης, είναι άμεση ανάγκη να γίνει κατανοητή ακόμη και στις λεπτομέρειες και στον τελευταίο πολίτη, το τελευταίο σπίτι της επικράτειας. Δύσκολη υπόθεση, μέγιστη η προσπάθεια, όμως απαραίτητη. Το κομματικό της δυναμικό και προπάντων τα ηγετικά της στελέχη, ας χαιρετίσουν για όσο διάστημα απέμεινε μέχρι τις εκλογές τις καρέκλες των γραφείων, τις σπασμωδικές και άνευρες εκδηλώσεις και ας ηγηθούν της μεγάλης ενημερωτικής εξόρμησης στο λαό. Η κλιμάκωση εκδηλώσεων και διαδηλώσεων απέναντι στην κυβερνητική χαμέρπεια, την ταύτιση κράτους και παρακράτους, τη ηθική παρακμή και την μετατροπή της χώρας σε απέραντο πεδίο ανεξέλεγκτης δράσης κοινωνικών και οικονομικών βιαστών παντός είδους, να γίνει καθημερινότητα. Σε αυτό τα παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας του τόπου, κανένας δημοκράτης και καμία δημοκρατική πολιτική συλλογικότητα, δεν περισσεύουν.
Η κοινωνική και οικονομική ανάταση της χώρας, μετά τις καταστροφικές νεοδεξιές πολιτικές της ΝΔ, δεν είναι υπόθεση μόνο ενός κόμματος. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό από όλους στην αντιπολίτευση, τόσο το καλύτερα παρηγορητικό.
