Ο Θοδωρής Λιανόπουλος είναι ένας άνθρωπος πρόσχαρος και πάντα πρόθυμος να αποτυπώσει μέσα από τον φωτογραφικό του φακό όταν κάτι του ζητήσεις.
Μέσα από το δικό του φωτογραφικό κλικ εύστοχα σε παρασύρει να διεισδύσεις πέρα από αυτό που βλέπεις για αυτό που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι.
Με αφορμή την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας που έλαβε χώρα στις αρχές Ιουλίου του τρέχοντος έτους στην οποία παρευρεθήκαμε και μας εντυπωσίασε, προχωρήσαμε στην υλοποίηση της παρακάτω συνέντευξης και τον ευχαριστούμε πολύ για την άμεση ανταπόκρισή του!
Με πτυχίο στο Οικονομικό της Νομικής και στη Φιλοσοφική του Ε.Κ.Π.Α, πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία ως το τωρινό σου επάγγελμα;
Στο Οικονομικό της Νομικής (ΝΟΠΕ) σπούδασα «αναγκαστικά», γιατί με τα μόρια που έπιασα στις εξετάσεις με το τότε (1988) σύστημα δεν μπόρεσα να μπω εκεί που ήθελα, δηλαδή Ψυχολογία – Κοινωνιολογία. Γι’ αυτό και τελικά ποτέ δεν είχα σκοπό ν’ ασχοληθώ με τα θεωρητικά Οικονομικά που σπούδασα, όσο ωφέλιμες κι αν ήταν αυτές οι γνώσεις. Φιλοσοφία σπούδασα πιο «μεγάλος» όχι για να γίνω Φιλόλογος, αλλά με σκοπό να εγκύψω στα κείμενα αρχαίων και νέων Φιλοσόφων επιστημονικά, αλλά και να σπουδάσω -επιτέλους – και Ψυχολογία, μιας και το πρόγραμμα της Σχολής (ΦΠΨ) περιείχε και μαθήματα Ψυχολογίας. Η φωτογραφία πάντα με απασχολούσε και φωτογράφιζα από την εφηβεία. Όταν στα τέλη του 2010 δεν μπορούσα πλέον να βρω αγοραστές για τις Εικόνες που αγιογραφούσα (και ακόμα αγιογραφώ στον ελεύθερο χρόνο μου), κατάλαβα ότι πρέπει επαγγελματικά ν’ ασχοληθώ με κάτι άλλο, κι αυτό ήταν η φωτογραφία που γνώριζα καλά, και μέσα από την προσωπική μου πολυετή ενασχόληση, και από δεκάδες σεμινάρια και μαθήματα που έχω παρακολουθήσει.
Τι ήταν αυτό που σε έλκυσε να αφήσεις σε μια περίοδο της ζωής σου τα εγκόσμια και να ζήσεις στο Άγιο Όρος και τι σε έκανε να επιστρέψεις στην κανονικότητα;
Στο Άγιον ‘Όρος προσέφυγα από προσωπική επιθυμία να εξερευνήσω πτυχές του ανθρώπου πιο πνευματικές, μακριά από κάθε συνήθη εγκόσμιο θόρυβο και μέριμνα, καθώς και από μια στάση ελέγχου και μη αποδοχής της κοινωνικής πραγματικότητας, όπως αυτή υψώθηκε μπροστά μου με την ενηλικίωσή μου. Γι’ αυτό και πήγα στην πιο απομακρυσμένη και ασκητική περιοχή του Όρους, την λεγόμενη έρημο. Επίσης μένοντας εκεί, μπόρεσα και εντρύφησα πιο βαθιά στην τέχνη της Αγιογραφίας που ήθελα, όπως και στην Αγιοπατερική Γραμματεία, μελετώντας στην ησυχία τα αυθεντικά αρχαία κείμενα των Πατέρων και μετέχοντας έτσι στη σοφία και την πνευματικότητά τους. Επέστρεψα ύστερα στην (δεν θα έλεγα κανονικότητα) εγκόσμια ζωή, γιατί απλά κάποια στιγμή έκλεισε αυτός ο κύκλος της ζωής μου κι ένιωσα την ανάγκη μιας περισσότερης κοινωνικοποίησης, με όσα (καλά και κακά, είναι αλήθεια…) αυτή συμπεριέχει.
Το καλοκαίρι του 2022 έλαβε χώρα η πρώτη σου ατομική έκθεση φωτογραφίας. Μίλησε μας για αυτή…
Η πρώτη μου έκθεση φωτογραφίας με θέμα τον χορό έλαβε χώρα στις αρχές του φετινού Ιουλίου στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συνεδρίου Χορού που κάθε χρόνο οργανώνει το Ελληνικό τμήμα του Conseil International de la Dance (CID), ένας οργανισμός υπό την Ουνέσκο με έδρα το Παρίσι. Ο χορός, η γοητεία και η δύναμή του είναι από τα αγαπημένα μου φωτογραφικά θέματα κι έχω συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια ως επίσημος φωτογράφος αυτών των Παγκοσμίων Συνεδρίων. Ονόμασα την έκθεση Dancing lights, με φωτογραφίες χορευτών διαφόρων εθνών και παραδόσεων, από την Ινδία μέχρι τη Γαλλία και από την Ελλάδα μέχρι τη Βραζιλία, που έχω κατά καιρούς φωτογραφήσει. Οργάνωσα την έκθεση στα πλαίσια του Συνεδρίου, επιθυμώντας να επικοινωνήσει με τους άμεσα ενδιαφερομένους, τους επαγγελματίες χορευτές και χορεύτριες, στους οποίους και έκανε την καλύτερη των εντυπώσεων. Υπάρχει σκέψη για μια δεύτερη έκθεση με θέμα επίσης τον χορό το επόμενο καλοκαίρι, με αφορμή την επέτειο 70 χρόνων του CID.
Τι είναι αυτό που σου κάνει το «κλικ» κάθε φορά για να πατήσεις το κλικ της φωτογραφικής σου μηχανής;
Δεν είναι πάντα ίδια η αφορμή, εξαρτάται φυσικά από το θέμα, και δεν μπορεί πάντα να εξηγηθεί με λόγια. Στον χορό ας πούμε, είναι η στιγμή εκείνη της κίνησης που αποτυπώνει τελειότερα την δυναμική του χορευτή και την εκφραστική του δεινότητα. Σ’ ένα τοπίο μπορεί να είναι κάποιες ιδιαίτερες γωνίες ή η ειρήνη και αρμονία που αποπνέει μια τοποθεσία. Γενικά, κάτι που δεν βλέπει εύκολα το απλό μάτι, κάτι σπάνιο που σαν το δει, ύστερα θα το θυμάται.
Είσαι από τους ανθρώπους που εκπληρώνουν τα όνειρά τους, σου έχει μείνει κάτι ανεκπλήρωτο κι αν ναι τι;
Χαμογελώ στην ερώτηση σου. Θα ξέρεις κι εσείς καλά, πιστεύω, ότι στους δημιουργικούς ανθρώπους τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ, και δυο ζωές δεν θα έφταναν να τα ολοκληρώσουν όλα. Ας αναφέρω μερικά από τα δικά μου. Να ταξιδέψω σε περισσότερες χώρες και εκτός Ευρώπης, γνωρίζοντας ανθρώπους και πολιτισμούς ποικίλους. Να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή, ίσως και με συνοδεία φωτογραφιών μου. Να ζήσω στην ύπαιθρο ή σ’ ένα νησί με τη σύντροφό μου αρμονικά και με καλλιτεχνική πανδαισία. Ν’ αγαπήσω περισσότερο και ν’ αγαπηθώ περισσότερο.
Έχεις κάποιο μότο στη ζωή σου;
Θα μου επιτρέψεις ν’ αναφέρω περισσότερα από ένα, δύο φωτογραφικά κι ένα για τη ζωή. “Don’t shoot what it looks like. Shoot what it feels like.” – D. A. Harvey (Μη φωτογραφίζεις το τι φαίνεται, αλλά το τι αίσθημα αποπνέει)
“You don’t make a photograph just with a camera. You bring to the act of photography all the pictures you have seen, the books you have read, the music you have heard, the people you have loved.” ― Ansel Adams
(Δεν κάνεις μια φωτογραφία μόνο με την κάμερα. Φέρνεις στην πράξη της φωτογραφίας όλες τις εικόνες που έχεις δει, τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τη μουσική που έχεις ακούσει, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει)
“Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε πανίσχυροι. Είναι το φως μας, όχι το σκοτάδι μας που μάς φοβίζει περισσότερο. Αναρωτιόμαστε: “Ποιος είμαι εγώ για να είμαι λαμπερός, πανέμορφος, ταλαντούχος, υπέροχος;” Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι, ώστε να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το να συμπεριφέρεσαι δειλά, δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα ωφέλιμο σχετικά με τη συρρίκνωση, προκειμένου οι άλλοι άνθρωποι να μην αισθάνονται ανασφαλείς γύρω σας. Όλοι έχουμε σκοπό να λάμπουμε, όπως τα παιδιά. Γεννηθήκαμε για να φανερώνουμε τη δόξα του Θεού που είναι μέσα μας. Δεν είναι μόνο σε μερικούς από εμάς, είναι σε όλους. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμψει, δίνουμε ασυνείδητα την δύναμη σε άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από τον δικό μας φόβο, η παρουσία μας ελευθερώνει αυτόματα τους άλλους». – Marianne Williamson
Λίγα λόγια για τον Θοδωρή Λιανόπουλο (Theo Lian):
Ο Θοδωρής Λιανόπουλος (Theo Lian στον φωτογραφικό κόσμο) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε από μικρός με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και την μελέτη της μουσικής ιστορίας.
Μετά το Λύκειο σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης (ΝΟΠΕ, κατεύθυνση Ανάπτυξη και Προγραμματισμός). Αμέσως μετά τον έλκυσε η μυστική και ησυχαστική ζωή του Αγίου Όρους, όπου και μυήθηκε στην Αγιογραφία, ενώ ταυτόχρονα μελέτησε σε βάθος την αρχαία Ελληνική Πατερική Γραμματεία και Θεολογία, την ανθρώπινη ψυχολογία, καθώς και την Βυζαντινή Μουσική. Ταυτόχρονα συνέχισε να φωτογραφίζει φύση, πορτραίτα, έργα τέχνης και τα ιδιαίτερα αρχαία κτίρια του Όρους.
Αργότερα γύρισε στην Αθήνα όπου και ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη φωτογραφία, φωτογραφίζοντας κυρίως συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και εκδηλώσεις, καθώς και χορό που υπεραγαπά. Σήμερα εργάζεται επίσης ως φωτογράφος σε Δημοτικά σχολεία, real estate και χώρους εστίασης. Επίσης σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή των Αθηνών (ΦΠΨ), απ’ όπου και αποφοίτησε το 2017 με Άριστα.
Στο Πανεπιστήμιο είχε την ευκαιρία να επιμεληθεί και παρουσιάσει διαφόρων ειδών επιστημονικές εργασίες, με θέματα όπως: Ο καλλιτέχνης ως δημιουργός. Η έννοια της ελευθερίας στη Χάνα ‘Αρρεντ. Η ωφέλεια της διδασκαλίας του χορού στα σχολεία. Η τραγωδία της Αντιγόνης κατά τον Χέγκελ, και άλλα. Επίσης συμμετείχε ως εθελοντής, αλλά και ομιλητής στο πενταήμερο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδριο του 2013 που έγινε στην Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ. Δύο χρόνια (2012 και 2014) βοήθησε στην διεκπεραίωση του μεγαλύτερου φωτογραφικού Φεστιβάλ της χώρας, το Athens Photo Festival, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από το Hellenic Centre for Photography.
Είναι μόνιμος συνεργάτης της Γαλλικής Ακαδημίας χορού της Καθηγήτριας και ιδρύτριας του Χορού του Είναι (Dance de l’ Etre), Fabienne Courmont. Επίσης συνεργάζεται με το Θέατρο Δώρας Στράτου στην Πλάκα, καθώς και με το Διεθνές Συμβούλιο Χορού (CID) με έδρα το Παρίσι.
Έχει παρακολουθήσει πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια φωτογραφίας σε διάφορες σχολές και ομάδες (ΙΕΚ Intergrahics, Cinemarian, ΕΦΕ) και με παγκοσμίου φήμης φωτογράφους, Έλληνες και ξένους, όπως οι: Salvatore Dimino, Lindsay Adler, Σωτήρης Τσακανίκας, Κοσμάς Κουμιανός και άλλους. Έχει λάβει μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς φωτογραφίας με διακρίσεις, όπως το 2018, όταν τρεις φωτογραφίες του συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο Best of Greece . Είναι επίσης μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας (ΕΦΕ) και του Γαλλικού Συνδέσμου Images Sans Frontieres (ISF).
Αυτό που πάντα κατευθύνει τη δουλειά και την καλλιτεχνική πορεία του στη φωτογραφία, είναι τα λόγια του D. A. Harvey:
“Don’t shoot what if looks like, shoot what it feels like!”
Αριστέα Κοντοζογλου
Δημοσιογράφος
