Η τραγικότητα ενός απάνθρωπου συστήματος και χειρισμών ήταν η αρχή της έναρξης ενός πολέμου όπου εδώ και ένα χρόνο δεν έχει τελειωμό.
Όλα ξεκίνησαν στις 24 Φεβρουαρίου 2022 όταν ο ρωσικός στρατός επιτέθηκε στον Ουκρανικό λαό.
Η είδηση αυτή διακτινίστηκε αυτόματα σε όλο τον πλανήτη όπου φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας που όμως ήταν πέρα για πέρα ρεαλιστικό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου μουδιασμένη στον καναπέ και να μονολογώ…συνέβη όντως; Είναι αλήθεια; Και αυτή η αλήθεια της πονεμένης τραγικότητας του συμπαντικού γίγνεσθαι συνεχίζει μέχρι και σήμερα δίχως να γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει για το λαό της Ουκρανίας το ματωμένο σήμερα και να ανθίσουν ξανά οι σπόροι όπου ακίνητοι φρουροί προσμένουν το φως της ελευθερίας.
Με αφορμή όλα τα παραπάνω επικοινωνήσαμε με τη δημοσιογράφο Σοφία Μισάκοβετς, που ζει στην Ελλάδα πάνω από 20 χρόνια και η γενέτειρά της είναι το Λβίβ.
Την ευχαριστούμε πολύ για την άμεση ανταπόκρισή της στο κάλεσμά μας για την υλοποίηση της παρακάτω συνέντευξης.
Κυρία Μισάκοβετς, όταν «έσκασε» η είδηση πολέμου στην Ουκρανία, ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση;
24 Φεβρουαρίου 2022 , είναι η μέρα που έχει χαραχθεί στην καρδιά μου για πάντα. Είναι η μέρα που μου προκάλεσε φοβερό πόνο και φόβο. Αν και πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, τα συναισθήματα αυτά συνεχίζουν να με συντροφεύουν καθημερινά. Αν και ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά πριν εννέα χρονιά, το 2014 και συγκεκριμένα στις 26/02/14, όταν η Ρωσία με βίαιο τρόπο κατέλαβε παράνομα την Κριμαία, ξέροντας ότι η Ουκρανία δεν είχε στρατό, και στρατιωτικό εξοπλισμό… και το εκμεταλλεύτηκε ….
Και πιστεύω αν από τότε η Δύση και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν ενεργοποιηθεί και είχαν λάβει πιο σοβαρά υπόψιν τις προθέσεις της Ρωσίας δεν θα υπήρχε αυτή τη κατάληξη. Με τον ίδιο βίαιο και βάρβαρο τρόπο το ξαναέκανε και πριν ένα χρόνο, με τις προσδοκίες να κατακτήσει την Ουκρανία σε τρεις μέρες. Μόνο που δεν υπολόγισε σωστά αυτή τη φορά , οι Ουκρανοί δεν τον περιμένανε με ανοιχτές αγκαλιές αλλά τον αντιμετώπισαν με μεγάλη αποφασιστικότητα προκειμένου να δείξουν το ότι θέλουν να ζήσουν σε μια δημοκρατική και ευρωπαϊκή χώρα, διότι η Ουκρανία είναι μια ευρωπαϊκή και δημοκρατική χώρα.
4.00 το πρωί, το τηλέφωνο του σπιτιού μου χτυπά ασταμάτητα, μη βλέποντας στην οθόνη το νούμερο που με καλεί το σηκώνω… και στο ακουστικό ακούω με κλαμένη φωνή (της αδελφής μου) – «…μας βομβαρδίζουν…» … «ο πόλεμος ξεκίνησε»….
Εγώ μένω παγωμένη για δευτερόλεπτα προκειμένου να συνειδητοποιήσω τα λόγια της αδελφής μου… ίσως και λεπτά … άκουγα να μου φωνάζει –« …ακούς..? …Με ακούς? …. Έχουμε πόλεμο…»
Το άκουγα… αλλά ταυτόχρονα δεν άκουγα… ή μάλλον δεν ήθελα να ακούσω αυτή την λέξη….πόλεμος… ένοιωσα χιλιάδες συναισθήματα… μπροστά από τα μάτια μου… μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα… περάσανε εικόνες από τα βιβλία που διάβασα… και από τις ταινίες που είδα….
Μου ήταν τόσο δύσκολο να πιστέψω αυτό που άκουγα….
Εκείνη τη στιγμή «ξύπνησε» ο φόβος και ο πόνος για την οικογένειά μου, να μη πάθουν τίποτα…
Όλη η οικογένειά μου μέχρι και τώρα παραμένει εκεί, όλοι είναι καλά, και είμαι ευτυχισμένη αλλά συγχρόνως συνεχίζω να φοβάμαι .
Υπάρχει και ένα τρίτο συναίσθημα – οι τύψεις.
Το γεγονός ότι είμαι μακριά και δεν μπορώ να κάνω κάτι μου δημιουργεί ενοχές… αλλά εγώ έστω και νοερά κάθε βραδύ… είμαι εκεί… είμαι μαζί τους …
Υπάρχει καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία.
Έχοντας δικούς σας ανθρώπους στο Λβίβ, τη γενέτειρά σας, μεταφέρετέ μας τη κατάσταση που επικρατεί εκεί τώρα.
Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην δυτική Ουκρανία, σε μια πανέμορφη πόλη… το Λβιβ, με πολλά ιστορικά και εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά κτίρια. Από την αρχή της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία η πόλη μου έχει δεχτεί πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους από την ανατολική Ουκρανία. Πόσοι άνθρωποι έχουν γίνει μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα , πόσοι άλλοι έχουν περάσει τα σύνορα και φύγανε για να σωθούν και να σώσουν τα παιδιά τους, σε διάφορες χώρες της Ε.Ε.
Από τις πρώτες ημέρες της εισβολής, της παράνομης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία ,έγινε επιστράτευση ανδρών από την ηλικία 18 έως 60 χρονών, άρα μόνο τα γυναικόπαιδα μπορούσαν να εγκαταλείψουν την χώρα .
Η εικόνα που μπορώ να μεταφέρω από την χώρα μου αλλά και από την πόλη μου είναι τραγική και πολύ στενάχωρη…
Από την ώρα που ο ρωσικός στρατός άρχισε να χάνει στο πεδίο μάχης η Ρωσία πέρασε στο πεδίο τρόμου και άρχισε να βομβαρδίζει και να στοχεύει τις ενεργειακές υποδομές.
Αυτή τη στιγμή 50% των ενεργειακών υποδομών έχουν υποστεί καταστροφή από τους ρωσικούς πυραύλους. Δυστυχώς, τους τελευταίους πέντε μήνες όλη η Ουκρανία σχεδόν κάθε μέρα δέχεται επίθεση από τους ρωσικούς πυραύλους , ο εισβολέας έχει βάλει στόχο να καταστρέψει όλες τις ενεργειακές υποδομές και δυστυχώς πέφτουν πύραυλοι στα κατοικήσιμα κτίρια και σκοτώνεται άμαχος πληθυσμός, με αυτό το τρόπο προσπαθεί να σπάσει το ηθικό των Ουκρανών, αλλά μέχρι τώρα τίποτα δεν κατάφερε ο εισβολέας , το αντίθετο κατάφερε , όλοι οι Ουκρανοί γίνανε πιο ενωμένοι και συνεχίζουν να πολεμούν για την ελευθερία τους. Αλλά να μη ξεχνάμε γιατί είναι πολύ σημαντικό ,ότι η Ουκρανία πολεμάει για όλη την Ευρώπη.
Μέχρι τώρα έχουν μεταναστεύσει περίπου 8 εκατομμύρια Ουκρανοί, διασκορπιστήκαν παντού, σχεδόν όλες η χώρες της Ε.Ε. φιλοξενούν τους Ουκρανούς πρόσφυγες . Τα σύνορα της Ελλάδας έχουν περάσει περίπου 70 χιλιάδες Ουκρανοί αλλά μείνανε στην Ελλάδα και έχουν λάβει την προσωρινή προστασία περίπου 23 χιλιάδες. Η ελληνική κυβέρνηση από την πρώτη μέρα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία , ήταν και είναι στο πλευρό της Ουκρανίας και στον ουκρανικό λαό και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ . Και ο Πρόεδρος της Ουκρανίας δεν σταματάει να λέει ευχαριστώ στην Ελλάδα για την βοήθεια που έχει δώσει και συνεχίζει να δίνει και σε ανθρωπιστικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Είστε εθελόντρια σε μία από τις δομές προσφύγων στη χώρα μας από την Ουκρανία. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Στην Ελλάδα έχουν έρθει πάρα πολλοί Ουκρανοί…
Εδώ υπάρχουν τρεις δομές που φιλοξενούν τους Ουκρανούς πρόσφυγες: Σέρρες, Προμαχώνας, Ελευσίνα.
Έχοντας την ανάγκη να προσφέρω κάτι στους συνανθρώπους μου έγινα εθελόντρια στην δομή της Ελευσίνας.
Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι βλέπεις μόνο γυναικόπαιδα. Πόσο δύσκολο είναι σε μια γυναίκα, έχοντας στην αγκαλιά της τα παιδιά και μόνη να ξεκινήσει όλα από την αρχή σε μια ξένη χώρα;
Η απάντηση είναι ότι γενικά είναι κάτι το πάρα πολύ δύσκολο… πόσο μάλλον τώρα που η σκέψη της να είναι στον σύζυγο που κινδυνεύει καθημερινά να χάσει την ζωή του στην εμπόλεμη ζώνη.
Η ψυχολογική κατάσταση των γυναικών, αλλά δεν σας κρύβω και πολλών παιδιών δεν είναι καλή. Ακόμα… μετά από ένα χρόνο… μπροστά στα μάτια τους υπάρχουν εικόνες του πολέμου… πώς λοιπόν θα μπορέσουν να σταθούν δυνατές μπροστά στα παιδιά τους… προκειμένου να τους προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον…
Δεν είναι καθόλου εύκολο…
Όμως πέρα από τα ψυχολογικά προβλήματα… υπάρχει μεγάλη δυσκολία … να βρει μια δουλειά… γιατί δεν ξέρει την γλώσσα…
Αλλά δεν το βάζουν κάτω…
Στην δομή της Ελευσίνας φιλοξενούνται περίπου 150 άτομα όλων των ηλικιών.
Οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες… τους λείπει το σπίτι τους… αλλά είναι τουλάχιστον ασφαλείς… Υπάρχουν άτομα που είναι από την Μαριούπολη και έχουν χάσει τα πάντα.. έμειναν πια… χωρίς να έχουν τίποτα από την περιουσία τους αλλά νοιώθουν τυχεροί που είναι ζωντανοί.
Σχεδόν όλες οι γυναίκες λαμβάνουν δωρεάν ψυχολογική στήριξη. Υπάρχουν πάρα πολλά κέντρα που παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες με στόχο τη στήριξη και την ενδυνάμωση των γυναικών. Εκτός από την ψυχολογική υποστήριξη τα κέντρα αυτά παρέχουν και δωρεάν νομική υποστήριξη αλλά και υπηρεσίες επαγγελματικής συμβουλευτικής.
Ποιες οι σκέψεις που σας οδήγησαν στη δημιουργία ενός ιντερνετικού ραδιοφώνου για τον Ουκρανικό λαό εδώ στην Ελλάδα
Η θέληση μου, αφενός να στηρίξω με κάποιο τρόπο τους ανθρώπους μου, αλλά και αφετέρου να ακούσουν και διαφορετικές απόψεις από άλλους ανθρώπους, και από άλλες χώρες, όπου ζουν Ουκρανοί , και δυστυχώς οι Ουκρανοί έχουν διασκορπιστεί σε πολλές χώρες της Ε.Ε. αλλά και να μη ξεχνάμε και τους οικονομικούς μετανάστες που μετανάστευσαν πριν από 30 χρονιά, και είναι πολλοί δυστυχώς.
Δημιούργησα μαζί με μια κοπέλα από την Λευκορωσία, τότε για μένα άγνωστη, αλλά τώρα μια πολύ καλή φίλη, την Τάνια Απετ, ένα ραδιόφωνο – ίντερνετ ραδιόφωνο .
Εγώ έχω μια εκπομπή μια φορά την εβδομάδα που ονομάζεται «Φωνή της Ουκρανίας».
Η εκπομπή έχει μεγάλη απήχηση , και είμαι πολύ χαρούμενη που με αγκαλιάσανε τόσο πολύ όλοι οι Ουκρανοί απ’ όλες τις χώρες. Το πρόγραμμά μου είναι τόσο γεμάτο που δεν μου φτάνει πια μια ώρα.
Οι καλεσμένοι μου είναι Ουκρανοί οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα και στην Ουκρανία ,αλλά και από άλλες χώρες της Ε.Ε. και από την Αμερική.
2023…και ο πόλεμος δυστυχώς συνεχίζεται.Ποια η γνώμη σας για την κατάληξη αυτού;
Δυστυχώς ο πόλεμος συνεχίζεται , δυστυχώς οι ανθρώπινες ζωές χάνονται, αλλά έφτασε η καινούργια χρονιά… έχουμε το 2023… και είμαι πολύ αισιόδοξη… πιστεύω ότι αυτή η χρονιά… θα είναι η χρονιά της Ουκρανίας… Θα είναι η χρονιά της νίκης…. Η Ουκρανία πρέπει να νικήσει…!
Αν και πέρασε ένας χρόνος οι Ουκρανοί έχουν αντέξει, πολεμούν με αξιοπρέπεια και με πολύ μεγάλη θέληση για ελευθερία… η Ουκρανία θέλει να γίνει ένας ελεύθερος… και ευρωπαϊκός λαός… μια ελεύθερη ευρωπαϊκή χώρα.
Η Ουκρανία είναι μια δημοκρατική χώρα που πιστεύει στα ευρωπαϊκά ιδεώδη…
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 2014 η Ουκρανία δεν είχε ούτε στρατιωτικό υλικό ούτε στρατό και όμως δε το έβαλε στα πόδια, δεν παραιτήθηκε… ακόμα και με «γυμνά» χέρια πήγαν να πολεμήσουν και να προστατέψουνε την χώρα τους από έναν εισβολέα που νόμιζε ότι εύκολα θα κατακτήσει την Ουκρανία.
Τα χαρακτηριστικά του Ουκρανικού λαού είναι η δυναμικότητά του και η αισιοδοξία του. Όταν υπάρχει μεγάλη θέληση για κάτι , κάνει τα πάντα για να το καταφέρει. Και αυτή τη στιγμή ο Ουκρανικός λαός αυτό κάνει… πολεμάει για να νικήσει και να ζήσει σε μια ελεύθερη χώρα.
Τι είναι για τους Ουκρανούς ο Ζελένσκι;
Ο Προέδρος της Ουκρανίας, ο κύριος Ζελένσκι, για κάθε Ουκρανό πολίτη… είναι ένας ήρωας… έχει καταφέρει να ενώσει όλους τους Ουκρανούς σε μια γροθιά. Όλοι έχουν ενωθεί για ένα σκοπό- την ελεύθερη Ουκρανία. Το σύνθημα είναι ελευθερία ή θάνατος…
Τι είναι αυτό που σας κάνει να χαμογελάτε κάθε πρωί και τι σας πικραίνει στους ανθρώπους;
Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια καινούργια μέρα . Εγώ προσωπικά πάντα ξυπνάω χαρούμενη και με πολύ καλή διάθεση και χαμόγελο για μια γεμάτη μέρα . Κάθε πρωί , κάνω τον σταυρό μου και λέω ευχαριστώ τον Θεό που είμαι καλά ,που είναι καλά τα παιδιά μου, και η οικογένειά μου. Από τη στιγμή που όλοι μας έχουμε την υγειά μας, πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
Ωστόσο κάθε μέρα δεν είναι καλή μέρα , υπάρχουν και κακές στιγμές, αλλά εμείς πρέπει να είμαστε δυνατοί και να τις ξεπερνάμε.
Αυτό που με πικραίνει στους ανθρώπους είναι η διπροσωπία , η κακία και η ψυχική μιζέρια. Και δυστυχώς μετά από δυο χρόνια καραντίνας το συναντάμε όλο και πιο πολύ. Πολλές φορές σπαταλάμε το χρόνο μας κοντά σε ανθρώπους που μας φέρονται άσχημα.
Είναι μερικοί άνθρωποι που χαίρονται να μας πικραίνουν. Βέβαια από την άλλη αν το σκεφτεί κάνεις, όλες αυτές οι άσχημες στιγμές ,μας κάνουν πιο δυνατούς .
Είναι καλό να δώσουμε χώρο σε αυτούς που μας αγαπούν και μας σέβονται… και σε αυτούς που μας εκτιμούν για αυτό που είμαστε.
Λίγοι είναι οι άνθρωποι που ξεπερνούν τις συμβατικές υποκριτικές συμπεριφορές και μπορούν να διατηρούν την αυθεντικότητά τους.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι μικρή και οφείλουμε να χαιρόμαστε τη κάθε μας στιγμή.
Έχετε κάποιο μότο στη ζωή σας;
Το μότο στην ζωή μου είναι:
Έμαθα να φεύγω απ΄ όπου δεν με εκτιμούν…
Άλλοι το λένε εγωισμό … εγώ το λέω …ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ….
Αριστέα Κοντόζογλου
Δημοσιογράφος
