Εν καιρώ πανδημίας, περιορισμών και απαγορεύσεων, ένα ταξίδι έστω με το νου είναι επιθυμητό και αναγκαίο.
Τέτοια ταξίδια μπορούμε να απολαύσουμε μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Νίκου Μπαμπανίκα, που κατάφερε να περιηγηθεί ως τώρα σ όλο σχεδόν τον κόσμο και να και με τη φωτογραφική του μηχανή επέλεξε εικόνες και απαθανάτισε μοναδικές στιγμές και ξεχωριστές σκηνές από τόπους εξωτικούς, γεμάτους μυστήριο, απλούς αλλά εξαιρετικούς…
Μια λοιπόν και περάσαμε την «έρημο» της πανδημίας, ας απολαύσουμε ..με ασφάλεια την Λυβική έρημο…
Η Λιβυκή έρημος εκτείνεται σε 2.000.000 τ. Χλμ. της Αφρικής και αποτελεί το βορειοανατολικό τμήμα της Σαχάρας δυτικά του ποταμού Νείλου. Η Λιβυκή έρημος καλύπτει τον χώρο της ανατολικής Λιβύης, της δυτικής Αιγύπτου και τμήμα του βόρειου Σουδάν. Το βόρειο τμήμα της Λιβυκής ερήμου έχει χαμηλό υψόμετρο και αποτελείται από θίνες μέγιστου ύψους 300 μ.
Βορειοανατολικά υπάρχουν μεγάλες τεκτονικές καταβυθίσεις, όπως η Κατάρα και η Σίουα, το μεγαλύτερο μέρος της έχει τροπικό κλίμα και μόνο στα βόρεια είναι μεσογειακό και η βροχή είναι σχεδόν άγνωστη.
Η αραιή χλωρίδα της εκπροσωπείται από την ακακία της ερήμου, την ταμαρίνδα και τον αψίνθιο. Όπου υπάρχουν πηγές, έχουν δημιουργηθεί οάσεις, οι κυριότερες από τις οποίες είναι οι Σίουα, Μπαχαρίγια, Ντάχλα και Φαράφρα, όλες στο αιγυπτιακό έδαφος.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που ζει στις οάσεις αυτές, ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Στο υπέδαφος μερικών οάσεων υπάρχουν κοιτάσματα σιδηρομεταλλευμάτων.
«..Βαθιά, πολύ βαθιά, ο ορίζοντας ήρεμα και σταθερά ροδοκοκκίνιζε. Δεν ήταν η κροκόπεπλος εκεί, ούτε και το φεγγάρι. Μου ήρθε στο νου ο Καρκαβίτσας με την κατάλληλη πια μόνο για τα σχολεία Γοργόνα του. Ώρες ήταν ν’ αρχίσω κι εγώ σαν εκείνον τα γελοία οράματα. Εντούτοις, η ανεξήγητη κοκκινίλα μου ‘δωσε κάποιο κουράγιο και παρ’ όλες τις βαριές σταγόνες, που μάζευε κιόλας το παρμπρίζ, μπόρεσα με ανακούφιση να ξεχωρίσω κάπου ένα μικρό άστρο. Όλα θα παν καλά -αναφτερώθηκα. Έτσι γίνεται πάντα. Στην αρχή μας απελπίζει ένα ασήμαντο σύννεφο και στο τέλος μας παρηγορεί ένα θαμπό άστρο…»
Απόσπασμα από το διήγημα του Γ. Ιωάννου «Τζέλντεν»
