Αρχαιολογικός χώρος Δίου = «Λοιποί αρχαιολογικοί χώροι»

Πως θα ξεφύγουμε απ αυτή την ανώνυμη κατάταξη του αρχαιολογικού χώρου του Δίου στην καταγραφή της επισκεψιμότητας από την ΕΛΣΤΑΤ;

Γράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος Κουκουλιάτας

Πρόσφατα, στο πλαίσιο μιας εργασίας, αναζήτησα στοιχεία για την επισκεψιμότητα στα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα. Στην αναζήτηση αυτή διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως οι αρχαιολογικοί χώροι της Πιερίας βρίσκονται σε χαμηλή κατάταξη και δεν αναφέρονται ονομαστικά, αλλά μπαίνουν στο «τσουβάλι» των «Λοιπών Μουσείων και Αρχαιολογικών χώρων». Το είχα δει παλιότερα αυτό, δυστυχώς, το ξαναβρήκα και τώρα. Δεν υπήρξε καμιά βελτίωση.

Σήμερα (10-5-2022) διαβάζοντας τις ευχαριστίες του βουλευτού Πιερίας κου Φ. Μπαραλιάκου για την ένταξη του έργου της αντιπλημμυρικής προστασίας του αρχαιολογικού χώρου του Δίου στο Ταμείο Ανάκαμψης και μετά από κάποια μηνύματα φίλων για την κατάσταση του αρχαιολογικού χώρου του Δίου επισκέφθηκα  το χώρο.

Όταν έφτασα στον αρχαιολογικό χώρο, είδα αρκετά εκδρομικά λεωφορεία και μαθητές που ήταν διάσπαρτοι σε παρέες που κινούνταν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο.

Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου η ανακοίνωση ενημερώνει για τις ώρες λειτουργίας του χώρου, στο γκισέ υπήρχε η πινακίδα της τιμής του εισιτηρίου εισόδου (8 ευρώ). Δεν υπάρχει δυστυχώς κυλικείο, δεν λειτουργεί, ενώ δεν θεωρώ σκόπιμο να περιγράψω την εικόνα των κοινόχρηστων χώρων ….

Στη διάρκεια της ολιγόλεπτης  παραμονής μου άκουσα μια ομάδα μαθητών που επέστρεψε από την βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο να λένε προς τον καθηγητή τους, «κύριε γιατί μας αφήσατε, δεν ξέραμε που πηγαίναμε, δεν είδαμε τίποτα..».

Ρώτησα, τι ενδιαφέρον είδαν στον αρχαιολογικό χώρο και μου απάντησαν πως δεν είδαν τίποτα, δεν υπήρχε ξεναγός, περπάτησαν μόνοι τους, δεν είδαν κάτι ενδιαφέρον, κάποια στιγμή βαρέθηκαν, κουράστηκαν και γύρισαν πίσω…»

Ρώτησα μια ομάδα καθηγητών που ήταν στην είσοδο κι έμαθα πως ήταν από σχολεία της Θεσσαλονίκης και πήγαιναν  τριήμερη εκδρομή προς Θεσσαλία. Επέλεξαν να περάσουν κι από το Δίον, σταμάτησαν στο Μουσείο και πέρασαν κι από τον αρχαιολογικό χώρο. Επεσήμαναν την έλλειψη ξεναγού (να τον πληρώσουν αρκεί να υπήρχε), αλλά και ενημερωτικών πινακίδων στον αρχαιολογικό χώρο. Τόνισαν βέβαια πως φρόντισαν στη διαδρομή μέχρι το Δίον να ενημερώσουν τους μαθητές για το αρχαίο Δίον.

Είδα και κάποιους άλλους μεμονωμένους επισκέπτες που έψαχναν κάποιο ενημερωτικό φυλλάδιο, όπως και μια παρέα ξένων τουριστών που αναζητούσαν κάποια ενημέρωση – εξυπηρέτηση.

Αυτή η τυχαία ολιγόλεπτη επίσκεψη δίνει την εικόνα της καθημερινής λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου, των ελλείψεων και παραλήψεων που υπάρχουν και αιτιολογούν γιατί ο σημαντικός αυτός αρχαιολογικός χώρος της Ιερής Πόλης των Μακεδόνων  παραμένει ως καταγραφή επισκεψιμότητας στο «τσουβάλι» όπου μπαίνουν οι «Λοιποί Αρχαιολογικοί χώροι», ήσσονος σημασίας ή αυξημένης αδιαφορίας κι εγκατάλειψης…

Καλή και επαινετή η προσπάθεια για την ένταξη και η χρηματοδότηση του έργου της αντιπλημμυρικής προστασίας του αρχαιολογικού χώρου, καλός και καθαρισμός των χόρτων στο αρχαίο θέατρο και σε σημεία του αρχαιολογικού χώρου. Χρειάζεται όμως και η φροντίδα της καθημερινότητας. Η παροχή βασικών υπηρεσιών εξυπηρέτησης και ενημέρωσης των επισκεπτών.

Φυσικά, επειδή θέλουμε και πιστεύουμε πως ο τόπος μας αξίζει περισσότερα και καλύτερη οργάνωση υποδομών, σε μια εποχή που οι νέες τεχνολογίες μηδενίζουν χρόνους και ελλείψεις θα μπορούσε να υπάρχει στον αρχαιολογικό χώρο,  στις ώρες λειτουργίας του, ανοιχτό wifi, να υπάρχει σε κάθε σημαντικό χώρο ενημερωτική πινακίδα με ανάλογο barcode που θα δίνει την απαραίτητη πληροφορία στο κινητό του κάθε επισκέπτη.

Ουτοπία;

Φυσικά, όσο, ως πολίτες, δεν ζητούμε και δεν πιέσουμε για καινοτόμες δράσεις και δεν έχουμε όραμα για τον τόπο μας.

Αν βολευόμαστε και δεν αντιδρούμε με την αδιαφορία των υπευθύνων, των αρχόντων μας και με την επιλογή να ζούμε στη μιζέρια της μετριότητα τους και στην εύκολη δικαιολογία της αναρμοδιότητάς τους, καλά να πάθουμε.

Είναι εύκολη και βολική η αιτιολογία της αναρμοδιότητας και της ευθύνης του κράτους των Αθηνών.

Ο Αλέξανδρος όμως μας δίδαξε πως οι κάθε είδους «γόρδιοι δεσμοί» όταν είναι δύσκολο να λυθούν, απλά κόβονται με ένα σπαθί!

Υπάρχει κανείς που να έχει αυτό το σπαθί στην Πιερία;