Να σώσει ότι τέλος πάντων σώζεται. Είναι ο προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ο Πάπας Φραγκίσκος. Ο Φραγκίσκος που άσημοι και διάσημοι και όσοι είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν, να συζητήσουν μαζί του, έχουν να λένε για τον δικό τους άνθρωπο, αυτόν που ήταν σαν να τον γνώριζαν χρόνια, τον γήινο Πάπα, αυτόν που κατανοεί, που πάσχει με τα ανθρώπινα πάθη, που θα συνδράμει λόγο και έργο τον κατατρεγμένο, αυτόν που γυρεύει στήριγμα και αληθινό παρηγορητικό λόγο. Τον Φραγκίσκο που δεν θα διστάσει δημόσια να πάρει θέση κατά του άδικου και υπέρ του διωκόμενου, να αντιπαρατεθεί στην κοσμική εξουσία και τους ισχυρούς του κόσμου, να αποδώσει τις ευθύνες εκεί που πρέπει, να αναλάβει με παρρησία και τις ευθύνες της καθολικής εκκλησίας γι αυτά που μέχρι τώρα έπραξε και κυρίως γι αυτά που δεν έπραξε. Αυτός ο Πάπας που δεν αρνήθηκε την φιλοξενία και την βοήθεια σε ομόθρησκους και αλλόθρησκους, που δεν οχυρώθηκε πίσω από σκοπιμότητες, δοξασίες , θρησκευτικά πρωτόκολλα και χλιδάτες, περισπούδαστες δικαιολογίες προκειμένου να κλείσει την πόρτα σε αυτούς που ζητούν βοήθεια και συμπαράσταση. Αυτός ο Πάπας, λοιπόν, έδωσε και σήμερα δείγμα πραγματικής ευαισθησίας, μεγαθυμίας και κατανόησης, υποδεχόμενος προσωπικά στην πλατεία Δαμάσου την ξύλινη κούκλα, την προσφυγοπούλα Αμάλ, μαζί με εκατοντάδες άλλα μικρά παιδιά που είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Την κούκλα που περιόδευσε στη μισή Ευρώπη για να θυμίσει σε ισχυρούς και αδύναμους απλούς ανθρώπους, τον πόνο και την δυστυχία των ξεριζωμένων από τα σπίτια τους, την πατρίδα τους, παιδιών. Των κυνηγημένων από τον πόλεμο και την φρίκη της ανείπωτης φτώχειας, της θανατηφόρας ανέχειας. Των παιδιών που μια ζωή, αν τα καταφέρουν να επιβιώσουν, θα ψάχνουν το δικό τους φταίξιμο για την σημερινή τους δυστυχία, δίχως να τα καταφέρνουν, αφού αυτό είναι ανύπαρκτο, κι έτσι να τελειώνουν μια μέρα τον επίγειο βίο τους με αυτή την αβάστακτη απορία και την πίκρα παρέα.
Αυτό το περιφερόμενο σύμβολο της παιδικής προσφυγιάς πριν λίγες μέρες έγινε στόχος προπηλακισμών…οργισμένων συμπολιτών μας, παρακινούμενων από εθνικιστικούς και παραθρησκευτικούς κύκλους, οι οποίοι εντόπισαν θρησκευτικούς και εθνικούς κινδύνους, αλλοίωση της πολιτιστικής μας παράδοσης, από την περιοδεία της Αμάλ σε διάφορες πόλεις της χώρας μας. Η μισαλλοδοξία, το αναιτιολόγητο μίσος, η κανιβαλική συμπεριφορά και η μικροπρέπεια, έκαναν άλλη μια φορά παρέλαση στους δρόμους της πατρίδας μας. Εκεί δε που όλη αυτή η ασχήμια που μόνο αποτροπιασμό και αισθήματα ντροπής γεννούσαν σε κάθε μετριοπαθή, σοβαρό και νουνεχή άνθρωπο, έλαβε διαστάσεις ήταν όταν η περιοδεύουσα Αμάλ έφτασε στα Δήμο Μετεώρων , όπου Δήμαρχος, Μητροπολίτης και λοιπές Αρχές, απεφάνθησαν “οποιαδήποτε εκδήλωση που δεν ταιριάζει με τον ιερό χαρακτήρα και το πνευματικό υπόβαθρο της περιοχής, της μοναστικής πολιτείας, δεν γίνεται αποδεκτή”. Η υποκρισία και ο μισανθρωπισμός στη δόξα τους. Δηλαδή ο συμβολισμός της περιφερόμενης παιδικής προσφυγιάς, ο πόνος και η κόλαση συνανθρώπων μας, στόχευαν στον ιερό χαρακτήρα του συγκεκριμένου τόπου, στο πνευματικό του υπόβαθρο και υπονόμευαν τις θρησκευτικές μας παραδόσεις; Μα ακριβώς λόγο της ιερότητας του τόπου της μεγαλοψυχίας, της ευσπλαχνίας και της ανοχής των υπηρετούντων τον Κύριο, η υποδοχή της Αμάλ θα έπρεπε να είναι θερμή και η συμπαράσταση δεδομένη.
Ακόμη μια φορά εκτεθειμένη η εκκλησία και ο προκαθήμενος της. Άλλη μια φορά οι χρυσοποίκιλτοι ταγοί της εκκλησίας μας, από τον Αρχιεπίσκοπο, τους Μητροπολίτες μέχρι και τους ιερείς, προτίμησαν είτε την αφωνία, είτε την πλήρη στοίχιση με τις ιαχές και τα επιχειρήματα των αυτοδιορισθέντων υπερασπιστών της θρησκευτικής και πολιτιστικής καθαρότητας της χώρας μας. Για άλλη μια φορά με την στάση και την συμπεριφορά τους οι παραπάνω στάθηκαν η αφορμή για τα αισθήματα μελαγχολίας και απογοήτευσης μεγάλου μέρους του χριστεπώνυμου πλήθους. Οργή και πίκρα και για Εκείνον, τις διδαχές του οποίου υποτίθεται ότι υπηρετούν.
