Αλλιώτικο μεν, παρακράτος με τα όλα του, δε. Σε σχέση λέμε με εκείνο το αλήστου μνήμης μετά τον εμφύλιο, υπάρχουν κάποιες σημαντικές διαφορές. Εκείνο με τις περιθωριακές φιγούρες, τους πειναλέους τύπους, τους διατελούντες υπό την επίσημη κρατική αιγίδα και προστασία, τους σιτισμένους από την κρατική κουζίνα. Ύστερα δεν έκρυβαν ούτε και οι ίδιοι σε ποιών την δούλεψη ήταν, ποιοι ήσαν τα αφεντικά τους, χώρια που επαίρονταν για τις … εθνικές τους υπηρεσίες και εκδουλεύσεις, πάντα υπέρ των οσίων και ιερών της πατρίδος. Όσο δε για τα αφεντικά τους, το επίσημο κράτος, δεν μπορεί κανείς να πει, τηρούσαν η προσπαθούσαν να τηρήσουν κάποια προσχήματα. Εντάξει μπορεί να ανέθεταν τις βρώμικες και ενίοτε και δολοφονικές δουλειές στους πρώτους, όμως καμία ιδιαίτερη… σχέση μαζί τους. Κι αν καμιά φορά από υπερβάλλοντα ζήλο το παράκαναν τα παρακρατικά παιδιά, αυτοί δεν έφταιγαν σε τίποτα. Μάλιστα κάποιες φορές παρενέβαιναν προς αποκατάσταση της έννομης τάξης και επιβολής του δικαίου. Ήταν οι φορές που και τα δένδρα διαμαρτύρονταν για την ανομία και έτσι και το επίσημο γκουβέρνο δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά.
Κι ενώ τα παραπάνω πιστεύαμε ότι αποτελούν ιστορία, τουλάχιστο μέχρι σήμερα, ιστορία για να θυμούνται με το ανάλογο ρίγος οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, να που προέκυψε τα τελευταία χρόνια η νέα παρακρατική εκδοχή. Εκδοχή φέρουσα την σφραγίδα της Κυριάκιας Μητσοτακικής δημοκρατίας. Αυτή η καινούργια εκδοχή δεν απευθύνεται, μήτε αναθέτει σε κανένα κοινωνικά και πολιτικά περιθωριακό κοινό να … νουθετήσει, εκφοβίσει, απειλήσει και με αφανισμό τους δυστροπούντες, τους εναντιωμένους στη κυβερνητική πολιτική, τους σχολιάζοντες η και αυτούς που σατιρίζουν τα έργα και τις ημέρες των κυβερνώντων. Αυτοί, οι σημερινοί έχουν αναλάβει απευθείας την παρακρατική δουλειά με συνεργάτες καθώς πρέπει κυρίους, καταξιωμένους κοινωνικά, δημοσιογράφους και οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες , που θεωρούν ότι κομμάτι εξουσίας ανήκει και σε αυτούς. Η καινούργια παρακρατική εκδοχή δεν κρύβει τον άμεσο συσχετισμό και συναγελασμό κυβέρνησης και συμφερόντων οικονομικών παραγόντων, εκδοτών, μεγαλοδημοσιογράφων και άλλων τρωκτικών που θεωρούν τον κρατικό κορβανά περιουσιακό τους στοιχείο. Φυσικά και για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό παρακρατικό πολιτικοοικονομικό αμάλγαμα, το αποφασισμένο για κάθε ανομία, προκειμένου να εξυπηρετήσει και διασφαλίσει τα συμφέροντα του, δεν προβαίνει, όπως οι μετεμφυλιακοί προκάτοχοι του σε βιολογικές δολοφονίες των αντιπάλων του. Το σημερινό παρακράτος, ευπρεπώς και ακριβά ενδεδυμένο, με μορφωτικές και άλλες περγαμηνές, δεν σκοτώνει στην κυριολεξία, απλά δολοφονεί χαρακτήρες, πετώντας τους στον κοινωνικό καιάδα της λαϊκής περιφρόνησης και απαξίας.
Έτσι δεν άντεξε τον …διασυρμό και την προσπάθεια γελοιοποίησης που επιχειρήθηκε σε θεατρική σάτιρα, του γνωστού οικονομικού παράγοντα, στυλοβάτη και πρωταγωνιστή του Μητσοτακικού καθεστώτος, του εμπλεκόμενου και στην υπόθεση Noor 1, στην υπόθεση των αθρόων …αυτοκτονιών και ατυχημάτων των μαρτύρων, της αλλαγής σαν τα πουκάμισα δικαστών και ανακριτών ,και οι εντεταλμένοι του ανέλαβαν δράση. Με αλαλαγμούς και ύβρεις εφόρμησαν πάνω στη σκηνή διακόπτοντας με το έτσι θέλω την παράσταση, διαμαρτυρόμενοι γιατί θίγεται ο … άγιος αυτός εφοπλιστής, ο φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος κύριος, τον οποίο … ελεεινολογεί ο … ανεκδιήγητος πρωταγωνιστής της παράστασης. Καμία κυβερνητική παρέμβαση για την πρωτοφανή ασχήμια καμία αποδοκιμασία για την κατάπτυστη και δικτατορικής κοπής ενέργεια. Κάτι ψέλλισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, στο πνεύμα του ΄΄άλλα λόγια να αγαπιόμαστε΄΄. Κατάντια και ξεπεσμός πολιτικός ανάλογου εκείνων των γκρίζων πολιτικά ημερών στις απαρχές της δεκαετίας του 50. Τι κι αν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, τι κι αν οι καιροί δεν συνηγορούν πια στην εμπέδωση και αντοχή παρακρατικών μορφών δράσεων και νοοτροπίας. Για την δεξιά και τις ακραίες μορφές της ‘όπως η σημερινή το παρακρατικό όνειρο ως μορφή δράσης και σκέψης , παραμένει πάντα επίκαιρο.
Να δούμε όμως μέχρι πότε ο λαός μας, η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία, θα ανέχεται τους δυνάστες του.
