Φρίκη και οργή μόνο μπορείς να αισθανθείς όταν μαθαίνεις ότι για 70 λεπτά ένα 8χρονο κοριτσάκι ήταν καρφωμένο στην συρόμενη πόρτα ενός εργοστασίου, με κόσμο να περνάει από δίπλα του, χωρίς κάποιος να σταθεί, να σκύψει, να βοηθήσει.
Ένας μάλιστα μιλώντας στο κινητό του, το σκουντάει με το πόδι του σαν να ήταν χαρτόκουτο, για να δει αν αναπνέει η όχι και αποχωρεί.
Βλέποντας τις εικόνες από τις κάμερες που κατέγραψαν το γεγονός είναι αδιανόητο να κατανοήσεις το εύρος αυτής τη φρίκης.
Από την μια το καρφωμένο κοριτσάκι στην πόρτα του εργοστασίου και από την άλλη η απάνθρωπη συμπεριφορά ανθρώπων, που περνάνε δίπλα από το λαβωμένο παιδί, το βλέπουν και αδιαφορούν για αυτό.
Η εργοδοσία αφού μιλάει με ανθρώπους της μετά από 70 λεπτά αποφασίζει να σταματήσει την βάρδια και να διώξει τους εργαζόμενους.
φωνάζει την αστυνομία αντί από την αρχή που έγινε γνωστό το γεγονός να τηλεφωνήσει στο ΕΚΑΒ για την παροχή πρώτων βοηθειών και την γρήγορη μεταφορά της σε νοσοκομείο.
Μια κοινωνία σε κατάρρευση, μια κοινωνία σε αποδόμηση.
Μια κοινωνία που αρχίζει να νοσεί διανοητικά από τις μολυσματικές ασθένειες του ατομισμού, του ωχαδερφισμού, του φιλοτομαρισμού, «του δεν βαριέσαι», «του κοίτα την δουλειά σου», του φόβου και της ανασφάλειας.
Το αυτονόητο έγινε αδιανόητο.
Αποκτηνώνουν τον άνθρωπο με στερεότυπα, εγείροντας τα πιο βάρβαρα ένστικτα, για να διαμορφώσουν εκείνο το τέρας, που θα αδιαφορεί σαν μια «κανονική» συμπεριφορά στη θέα ενός νεκρού κοριτσιού επειδή τυγχάνει να είναι Ρομά.
Καμία αθώωση στον κόσμο της σήψης και της παρακμής που αναπαράγει συνεχώς εξαθλιωμένους και κατατρεγμένους και θέλει «νοικοκυραίους» απαθής και αδρανής να γυαλίζουν την βιτρίνα της σαπίλας.
Στο νεκρό κορμί της 8χρονης Όλγας αντανακλάται όλη η νοσηρότητα ενός κοινωνικού περιβάλλον που ο φόβος και ανασφάλεια διαμορφώνουν όρους ζωής ζούγκλας.
Οι ανίσχυροι και αδύναμοι θα στοχοποιούνται σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι ενός συστήματος που στην προμετωπίδα της νομιμότητας του έχει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που είναι η πηγή κερδών των κατεχόντων πλούτου και κατά επέκταση της πραγματικής εξουσίας.
Αυτό πρέπει να ξεσκεπαστεί, αυτό πρέπει να κατανοηθεί.
Οι στρατιές των κοινωνικών ομάδων που περιθωριοποιούνται είναι το τίμημα μιας ψεύτικης ζωής.
Μιας εικονικής πραγματικότητας που θέλει να μετατρέψει τα θύματα σε θύτες, σε αυτούς που δεν προσπάθησαν, δεν ήθελαν και να τους στιγματίσει σαν αποτυχημένους, προσπερνώντας εσκεμμένα τις νομοτέλειες του αδηφάγου οικονομικού συστήματος της «ελεύθερης» αγοράς, που δρα σαν παμφάγος μηχανισμός μέσο του ανταγωνισμού και ρημάζει ανθρώπινες ζωές σαν αναγκαίος όρος για την διαιώνιση του.
Κοινωνικός αυτοματισμός και στερεότυπα συναντιούνται μαζί συνθέτοντας ένα εκρηκτικό μείγμα ανθρωποφαγίας, κοινωνικού κανιβαλισμού και ρατσισμού.
Θέλουν ο δικαιολογημένος λαϊκός θυμός και η οργή από τις σκληρά ταξικές και αντιλαϊκές πολιτικές να στραφεί σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, αθωώνοντας με αυτό τον τρόπο το άδικο και απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού που πιστεύει μόνο στο κέρδος, στο χρήμα, στην διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Σε αυτό το έδαφος αυτής της μουχλιασμένης κοινωνικής ατμόσφαιρας που συντηρούν, βρίσκει πατήματα και ο φασισμός, που όταν χρειαστεί αναλαμβάνει πιο προωθημένα καθήκοντα για να παίξει τον γιο και φρουρό του συστήματος.
Ο φασισμός με εργαλεία τον ανορθολογισμό, την ημιμάθεια και την μεταφυσική προσπαθεί να γίνεται ελκυστικός.
Διαστρεβλώνει την πραγματικότητα στοχοποιώντας δυνάμεις που παλεύουν για την πρόοδο μέσο του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας στην βάση της ιστορικής – κοινωνικής αναγκαιότητας και εξέλιξης.
Ο φασισμός είναι φορέας σκοταδισμού, στασιμότητας και συντήρησης προβάλλοντας μια λαοπλάνα πολιτική που πατάει στο φόβο, στην ανασφάλεια και την ημιμάθεια στρέφοντας φτωχές κοινωνικές ομάδες απέναντι σε άλλες φτωχές κοινωνικές ομάδες.
Στόχος του να ευνοήσει σε περιόδους αστάθειας το σύστημα του αδηφάγου καπιταλισμού που θέλει τον λαό διαιρημένο αγνοώντας το ταξικό του συμφέρον.
Οι σάπιες αξίες του φασισμού δηλητηριάζουν λαϊκές συνειδήσεις που τις εκπαιδεύει στο μίσος, στην απάθεια, στον ατομισμό, στο βόλεμα, στο σκύψιμο του κεφαλιού, στην υποταγή και τον συμβιβασμό.
Αυτές οι «αξίες» που βρίσκονται στον πυρήνα του καπιταλισμού είναι που διαμορφώνουν ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σκοτωμένα μικρά παιδιά, σαν την τσιγγανοπούλα Όλγα, με εγκληματική αδιαφορία.
Θεωρούν ότι τους αξίζει μόνο ένα σκούντημα με το πόδι για να δουν αν ζει η πέθανε και μετά σιωπή όπως πρόταξε το αφεντικό.
Αυτή η «κανονικότητα» που θέλουν να εμπεδώσουν δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων.
Αυτή η «κανονικότητα» αργά η γρήγορα θα συντριφθεί γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ο παρασιτισμός και η σήψη, δεν ανήκει στον ιστορικά ξεπερασμένο και βάρβαρο καπιταλισμό.
Αντεπίθεση και ανατροπή αυτή είναι επιλογή.
Σαββίδης Παναγιώτης
