Ποιοι ; Μα ο περιούσιος , ο εκλεκτός του Θεού λαός του Ισραήλ, μαζί και ο νέος πλανητάρχης, ο ανερμάτιστος που βάλθηκε, λέει, να διορθώσει τα άδικα του κόσμου, σπέρνοντας παντού καινούργιες συμφορές.
Ποιους; Μα αυτούς που δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης, μήτε πατρίδα, μήτε ελπίδα, μήτε μέλλον, ούτε καν μέρα για να γελάσουν και να χαρούν. Είναι οι …καταραμένοι από γεννησιμιού τους Παλαιστίνιοι, οι… υπεύθυνοι για όλα τα δεινά και τις κακουχίες των εβραίων ανά τους αιώνες. Είναι αυτοί που σήμερα ενδύθηκαν τον διαχρονικό προπαγανδιστικό εβραϊκό μανδύα, τον φορτωμένο με όλα τα ανομήματα και πρέπει γι αυτόν ακριβώς το λόγο να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την θλιβερή διαπίστωση το τι είναι ικανός να κάνει κάποιος όταν από θύμα μετατρέπεται σε θύτη. Ένας αμείλικτος θύτης που ξεπερνά σε απανθρωπιά και εγκληματικά ένστικτα και εκείνον από τον οποίο υπέστη την άνευ προηγουμένου θηριωδία στα χρόνια της κτηνωδίας στη δεκαετία 1930- 40. Ναι αλλά θα αντιτείνει το απανταχού προπαγανδιστικό εβραϊκό λόμπι, ξεχνάτε την επίθεση της Χαμάς το 2023 τα θύματα αυτής, όπως και τους ομήρους; Όχι δεν ξεχνάμε τίποτα και καταδικάζουμε το έγκλημα που διαπράχτηκε σε βάρος ανίποπτων Ισραηλινών πολιτών. Πως όμως να ξεχάσει κανείς τα εβδομηντάχρονα βιώματα ενός λαού που διάγει σε μια απέραντη φυλακή, χωρίς δικαιώματα, καμία ανθρώπινη προοπτική, με σβησμένη την ελπίδα για καλύτερες, ανθρώπινες μέρες. Πώς να προσπεράσει κανείς το γεγονός, να συμβιβαστεί με αυτό, όταν η γενιά των Παλαιστινίων που φεύγει θεωρεί λύτρωση, απελευθέρωση τον επικείμενο θάνατο και το τέλος του ανείπωτου επί της γης μαρτυρίου τους;. Κι αυτό γιατί πράγματι η σημαία του άμοιρου αυτού λαού, του Παλαιστινιακού πέρα από τα χρώματα της αντοχής και του απελπισμένου αγώνα, βάφτηκε και με εκείνα της απελπισίας, της απογοήτευσης, του πιο πικρού παράπονου. Παράπονο και δριμύ κατηγορώ προς την παγκόσμια κοινότητα, που παρακολουθεί την φρίκη και το συνεχές έγκλημα σε βάρος των αναίτια επικηρυγμένων αυτού του πλανήτη, ασυγκίνητη, κυνική, παριστάνοντας την αντικειμενική και ουδέτερη, ψιθυρίζοντας παράλληλα και κάποια μισόλογα συμπάθειας και υπομονής.
Αυτήν ακριβώς την υπομονή φαίνεται να φοβάται και ο γείτονας μακελάρης τους, ο μικρός Αδόλφος του 21ου αιώνα, ο Νετανιάχου. Μιμούμενος εκείνον του 1940, αποφάσισε τον αφανισμό του λαού της Παλαιστίνης, μια για πάντα. Και ποιος δεν αναρωτήθηκε μέχρι σήμερα, άραγε αυτός και οι ομοϊδεάτες του στην κυβέρνηση, δεν διάβασαν, δεν άκουσαν διηγήσεις δικών τους συμπατριωτών, φίλων και συγγενών για το τι σημαίνει ολοκαύτωμα και απηνής, δίχως έλεος και ανθρωπιά, διωγμός και βιολογική εξολόθρευση ενός λαού, φορτωμένου με όλες τις αμαρτίες του κόσμου;. Το μότο της εβδομηντάχρονης Ισραηλιτικής προπαγάνδας για τον υπαρξιακό κίνδυνο από τους γειτονικούς τους Αραβικούς λαούς, μόνο σαν κακόγουστο αστείο πια ακούγεται. Και κάθε λογικός και νουνεχής άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να μην μπορεί να υπάρξει η συμφωνία για την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, δίπλα σε αυτό του Ισραήλ. Τι έχουν να χωρίσουν η να μοιράσουν οι δυο λαοί, ο ένας πλάι στον άλλο, λυτρωμένοι από τα βάσανα και τις πληγές σε σώματα και ψυχές, που έχουν υποστεί μέχρι τώρα. Την απάντηση την γνωρίζουν φαίνεται μόνο οι Αμερικανοί και λοιποί συμπαραστάτες των Ισραηλινών και γι αυτό τους παρέχουν αφειδώς όπλα και χρήμα για να… προστατέψουν τον εαυτό τους.
Τώρα και εφόσον εντός ολίγου αν δεν αφεθούν ελεύθεροι οι υπόλοιποι Ισραηλινοί όμηροι της Χαμάς, θα γνωρίσουν νέα κόλαση οι Παλαιστίνιοι. Μα ζούνε ήδη την κόλαση εδώ και μήνες. Τι σοι απειλή είναι πάλι κι αυτή. Την άκουσαν οι Παλαιστίνιοι και για πρώτη εδώ και μήνες φορά, χαμογέλασαν με το χιούμορ των εξολοθρευτών τους. Χαμογέλασαν πικρά, στρέφοντας το βλέμμα σε Αυτόν που έμεινε ο τελευταίος σύμμαχος τους.
