Πόσες φορές έχει ακουστεί ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και ότι οικονομικά συμφέροντα μας βάζουν να φαγωνόμαστε.
Η σωστή αυτή διατύπωση πρέπει να αναλυθεί περισσότερο δοσμένη στο περιεχόμενο που της αναλογεί σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και μια γενικευμένη σύρραξη έρχεται όλο και πιο κοντά.
Έχει αξία πίσω από τις λέξεις και τις διατυπώσεις των κυβερνώντων να δούμε πιο καθαρά αυτό που ονομάζουμε την μεγάλη εικόνα.
Οι εξελίξεις στην ευρύτερη λεκάνη της νοτιοανατολικής μεσογείου και με την Τουρκία δεν πρέπει να αφήνουν κανέναν εφησυχασμό και ο λαός από το δικό του πρίσμα να τις αξιολογήσει και να επαγρυπνεί.
Τα «εθνικά» και «πατριωτικά» κελεύσματα των αστικών κυβερνήσεων και κρατών κρύβουν από πίσω οικονομικούς ανταγωνισμούς συγκρούσεις και την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να ξαναμοιράσουν αγορές και ενεργειακές πηγές.
Η προώθηση αυτών των συμφερόντων δεν μπορούν να γίνουν σε κλίμα νηνεμίας, συνεννόησης, αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανόησης γιατί περικλείουν τα στοιχεία του ανταγωνισμού και την ακόρεστη δίψα καπιταλιστών και μονοπωλίων για περισσότερα κέρδη.
Γιατί θέλει η Aμερικανική «exxon mobil», η Γαλλική πολυεθνική «Total» ή η Ιταλική «ENI» να βγάλει τους υδρογονάνθρακες στην Κύπρο?
Για να έχουν οι λαοί της περιοχής φθηνή πρόσβαση στην ενέργεια και η αξιοποίηση αυτής προς όφελος τους ? να έχουν φθηνό πετρέλαιο ? φυσικό αέριο? ή το βγάζουν για να το εκμεταλλευτούν, να ενισχύσουν την οικονομική τους ισχύ, να αποκτήσουν μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά, να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους?
Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής οι αστικές τάξεις σε Ελλάδα και Τουρκία παίρνουν μέρος σε αυτούς τους σχεδιασμούς αναζητώντας κομμάτια από την πίττα της ενεργειακής αναδιανομής.
Τα γεωπολιτικά σχέδια που ξεδιπλώνονται με την πολιτική των αγωγών όχι μόνο δεν γίνονται για τα λαϊκά συμφέροντα αλλά οξύνουν τους ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστικών κέντρων και η συμμετοχή μας σε αυτά μας βάζει στο στόχαστρο πολλών κινδύνων.
Τα «εθνικοπατριωτικά» καρυκεύματα που προωθούν οι μηχανισμοί του συστήματος σε κάθε χώρα δρούνε σαν φερετζές με σκοπό οι λαοί να ταυτιστούν με τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των μονοπωλίων σε κάθε χώρα.
Η «εθνική στρατηγική» που επικαλούνται όλες οι αστικές κυβερνήσεις των χωρών δεν είναι τίποτα άλλο από την κοινωνική συναίνεση που θέλουν να αποσπάσουν οι εκμεταλλευτές από τους εκμεταλλευόμενους ώστε όταν η πολιτική και η διπλωματία δεν φτάνει για να επιλύουν οι καπιταλιστές τις διαφορές και να γεφυρώνουν τις αντιθέσεις τους να στέλνουν τους λαούς στα σφαγεία των πεδίων των μαχών για να ματώνουν για τα συμφέροντα τους.
Σε αυτή την κατεύθυνση συντηρείται η ένταση μεταξύ των λαών παραποιώντας την έννοια του πατριωτισμού συντάσσοντας της με ιμπεριαλιστικά κέντρα και «στρατόπεδα» όπως καθορίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.
Ο αστικός «πατριωτισμός» είναι το προκάλυμμα για να συγκαλύπτεται το βίαιο και το αδίστακτο πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που η μια όψη της είναι οι αντιλαϊκές πολιτικές και η άλλη οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι.
Οι λαοί πρέπει να χαράξουν τον δικό τους δρόμο κόντρα στις κυβερνήσεις της καπιταλιστικής διαχείρισης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που αξιώνουν οι αστικές τάξεις των χωρών.
Από αυτή την σκοπιά να παλέψουν οι λαοί, σήμερα, τώρα, χθες, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενάντια στο πολεμοκάπηλο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε, κ.α. στις αστικές κυβερνήσεις που υπονομεύουν την ειρηνική συνύπαρξη των λαών ανάβοντας επικίνδυνα το φυτίλι του πολέμου για να ξαναμοιραστούν αγορές, ενεργειακές πηγές, δρόμοι μεταφοράς τους.
Αυτό είναι το σύγχρονο περιεχόμενο του πατριωτισμού, αγώνας αντικαπιταλιστικός – αντιμονοπωλιακός που παλεύει για να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά για αληθινή λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία ανατρέποντας την εξουσία του κεφαλαίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δώσουμε συγχωροχάρτι στην αστική τάξη και το κεφάλαιο που παίρνει ενεργό μέρος στις ιμπεριαλιστικές διενέξεις και σχεδιασμούς για αυτό η πάλη για να αποκρουστεί ο ιμπεριαλιστής εισβολέας στην πορεία πρέπει να στραφεί και εναντίον τους για να κατακτήσει ο ίδιος ο λαός την εξουσία και να γίνει πραγματικά νοικοκύρης και κυρίαρχος στον τόπο του.
Κανένας εφησυχασμός – λαϊκή επαγρύπνηση ενδυναμώνοντας τα αντιπολεμικά – αντιιμπεριαλιστικά κινήματα με την μέγιστη λαϊκή κινητοποίηση που θα αμφισβητούν τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες σαν παράγοντες αποσταθεροποίησης και πολέμου προωθώντας τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των καπιταλιστών.
Σαββίδης Παναγιώτης
