Στη Χώρα μας, μεταξύ των πολλών, ανθεί και το είδος του πολίτη, το οποίο έχει μόνο δικαιώματα και τόσο η Πολιτεία όσο και όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να του τα εκπληρώνουν άμεσα και μάλιστα, στον μέγιστο βαθμό. Τι και αν έχουμε περάσει μνημόνια, ανεργία, ανέχεια, πανδημία, απολύτως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει κάποιες νοοτροπίες – οι οποίες συντηρούνται συστηματικά.
Αν εξαιρέσουμε αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη ή που έχουν όντως κάποιο σοβαρό θέμα, έχουμε γίνει αποδέκτες:
Να δηλώνεις άνεργος και κρυφά να παίρνεις επιδόματα και συντάξεις. Να δηλώνεις, ότι δεν έχεις τη δυνατότητα σίτισης και να εγγράφεσαι σε κάποιο από τα καλοπροαίρετα Κέντρα, τα οποία προσφέρουν φαγητό. Να δηλώνεις, ότι δεν έχει τη δυνατότητα στέγασης και οι προσφορά διαμονής να έρχεται πανταχόθεν. Να δηλώνεις αντιεμβολιαστής και το Κράτος ακόμη να ανέχεται την συμπεριφορά σου αυτή.
Πως λέμε συνήθως, είσαι ό,τι δηλώσεις; Δεν έχει βγει τυχαία αυτό και μας ακολουθεί για πολλά χρόνια.
Και η συμπεριφορά αυτή είναι η ρίζα πολλών δεινών που έχουμε περάσει, αφού πρόκειται για εκ του πονηρού εκμετάλλευση της μέριμνας, της φιλανθρωπίας, της συμπόνοιας και της διάθεσης για προσφορά που πολλοί έχουν. Και στους πολλούς συμπεριλαμβάνεται και η επίσημη Πολιτεία, η οποία ακούσια ή εκούσια – προς άγρα ψήφων συντηρεί με την μή επάρκειά της για έλεγχο την κατάσταση αυτή.
Ποιος εν τέλει είναι αυτός ο Έλληνας πολίτης, ο οποίος έχει μόνο δικαιώματα; Είναι αυτός, όπου η νοοτροπία του αναδεικνύεται καλύτερα όλων μέσω των ιστοριών του Καραγκιόζη; Είναι ο «πονηρούλης» που θα κάνει τα πάντα, για να εκμεταλλευτεί την εκάστοτε κατάσταση και τα εκάστοτε δεδομένα; Είναι αυτός, που ευχαριστεί το Σύμπαν που εφηύρε το facebook και τα άλλα Μέσα Δικτύωσης, ώστε να έχει την μοναδική δυνατότητα αναδείξεως των ψεύτικων στοιχείων του χαρακτήρα του; Είναι αυτός, που έχει ανακαλύψει και άλλους όμοιούς του και δεδομένου ότι έγιναν πολλοί, νιώθουν πιο δυνατοί; Είναι αυτός που έχει γνώμη – και μάλιστα τεκμηριωμένη, για όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας, από επιστήμη και σεισμούς μέχρι διπλωματία; Είναι αυτός που δεν γνωρίζει τον Κολοκοτρώνη αλλά ξέρει για τον κάθε καλλιτέχνη την προσωπική του ζωή; Είναι αυτός, που έχει και τις εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις και αρνείται τα εμβόλια; Είναι αυτός, που είναι και πολλά άλλα;
Δυστυχώς, είναι ένας ατυχής συνδυασμός όλων αυτών και πολύ περισσοτέρων, ο οποίος καλλιεργείται σαν «μαγκιά» ή και σαν «καπατσοσύνη» και το μόνο που πραγματικά καταφέρνει είναι, να επιφέρει ρωγμές στην προσπάθεια των πολλών υπολοίπων πολιτών για πρόοδο και δημιουργία. Διότι, προφανώς, δεν έχει εξηγηθεί και κατανοηθεί επαρκώς το αυτονόητο, ότι δηλαδή η ύπαρξη των δικαιωμάτων απορρέει από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων. Και η κυριότερη υποχρέωση είναι ο σεβασμός του συνανθρώπού σου και των δικών του δικαιωμάτων, που τα περισσότερα καλύπτονται με διάφορες Συνταγματικές και νομοθετικές προβλέψεις.
Υπάρχει ακόμη ο χρόνος και η διάθεση, ώστε «αυτός που έχει μόνο δικαιώματα», να κατανοήσει έμπρακτα τι κάνει και να μεταβάλλει την συμπεριφορά του τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινωνικό σύνολο, το οποίο βιώνοντας δύσκολους καιρούς προχωράει με αξιοπρέπεια και τείνει χείρα σύμπλευσης.
