Αν έψαχνες για εργάτη απεργό στην συγκέντρωση του εργατικού κέντρου Κατερίνης δεν θα έβρισκες ούτε έναν. Καταρχάς τα μισά μελή του ΔΣ του εργατικού κέντρου ήταν απεργοσπάστες και δεν παραβρεθήκαν σε καμιά συγκέντρωση.
Την τιμή των όπλων για το απαξιωμένο εργατικό κέντρο με τις παρανομίες και τις νοθείες που κάνει, την έσωσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι δια αντιπρόσωπων όπως ο πρόεδρος των Δημοτικών Υπάλληλων Πιερίας και η κομματική οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Πιερίας, που «λιγουρεύεται» πάλι κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου και της ΕΕ και θυμήθηκε τους δρόμους και τους αγώνες για να κοροϊδέψει πάλι τους εργαζόμενους.
Το εργατικό κέντρο είναι επικίνδυνο για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης του νομού μας που έχει διαλύσει όλα τα σωματεία, τα έχει καταστεί ανενεργά, αδρανή και απενεργοποιημένα, χωρίς να υπάρχει σχέδιο και προσανατολισμός να δημιουργήσει νέες εργατικές οργανώσεις αφήνοντας τους εργαζομένους εκτεθειμένους στις «ορέξεις» της εργοδοσίας.
Είναι επικίνδυνοι γιατί η επίθεση στην εργατική τάξη συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας χειροτερεύοντας με αυτόν τον τρόπο την θέση της.
Εδώ και 20 χρόνια τα κόμματα του ευρωμονόδρομου δημιουργούν όρους σύγχρονης δουλείας για τα κέρδη και τα αφεντικά.
Τέτοιο νομοσχέδιο είναι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που είναι συνέχεια όλων των προηγούμενων αντεργατικών νόμων από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ με το εργατικό κέντρο Κατερίνης να αρνιέται πεισματικά να οργανώσει τον αγώνα.
Μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ Κορόιδευαν τον κόσμο ότι ακόμα δεν είχαν δει το νομοσχέδιο, δεν γνώριζαν τι λέει, θα κάτσουμε να το δούμε και μετά, και άλλα πολλά, για να βάλουν εμπόδια στη δημιουργία ενός μαζικού – μαχητικού απεργιακού μετώπου.
Αυτό το εργατικό κέντρο που βρίθει από παρανομίες και νοθείες, που αποκλείει εργαζόμενους που δεν είναι της αρεσκείας τους, δεν τους εγγράφει στα σωματεία, που έχει διαλύσει όλα τα σωματεία και είναι ανενεργά, χωρίς να συνεδριάζον τα ΔΣ, να κάνουν ΓΣ, που αλλάζει κλειδαριές βράδυ από πόρτες σωματείων επειδή δεν δέχονται τον συσχετισμό δύναμης που διαμορφώθηκε από εκλογές όπως το σωματείο συνταξιούχων ΙΚΑ, έρχεται και το ξεπλένει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κατερίνη, καπελώνοντας με πανό τους κόμματος τους μια συγκέντρωση που υποτίθεται την κάνουν τα σωματεία και οι οργανώσεις των εργαζομένων.
Είναι τόσο καιροσκόποι από τα χρόνια που ήταν οπορτουνιστές πριν γίνουν κόμμα της αστικής τάξης, όταν στις πλατείες των «αγανακτισμένων» ψάρευαν σε θολά νερά εμπαίζοντας τον λαό παίζοντας το ακομμάτιστοι και χειροκροτώντας μαζί με τους φασίστες συνθήματα όπως «έξω τα κόμματα», «κάτω τα συνδικάτα».
Και τώρα έρχονται στις απεργίες των εργαζομένων με τα κομματικά τους πανό για να καπελώσουν και να καπηλευτούν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
Καταρχάς είναι υποκριτική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του οχταώρου, ο οποίος όταν έγινε ο ίδιος κυβέρνηση, όχι μόνο δεν κατάργησε τον άθλιο νόμο του ΠΑΣΟΚ για την «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», με διάταξη του επέβαλλε τα 12ωρα στους νοσοκομειακούς γιατρούς.
Είναι αυτός που δεν κατοχύρωσε νομοθετικά την κυριακάτικη αργία αλλά επέβαλλε με νόμο δουλειά για 32 Κυριακές στο εμπόριο.
Είναι αυτός που δημιούργησε το θεσμικό πλαίσιο για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος που επεκτείνει τώρα το νομοσχέδιο Χατζηδάκη.
Σήμερα σε ρόλο «απατημένης συζύγου» βγαίνει στα κεραμίδια και λέει στον κόσμο ότι όταν θα έρθει στην κυβέρνηση θα καταργήσει το νομοσχέδιο όπως κατάργησε με έναν νόμο και ένα άρθρο τα «μνημόνια».
Οι αγώνες των εργαζομένων συνολικότερα του λαού είναι φόβητρο για την αστική τάξη, το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το υπηρετούν.
Για αυτό τους απαξιώνουν διάφοροι καλοθελητές που θέλουν τον λαό θεατή, αδρανή , απαθή και όχι πρωταγωνιστή των εξελίξεων.
Κόντρα σε αυτές τις Κασσάνδρες απάντησε η μεγάλη απεργία στις 10 Ιουνίου και κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα με την συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα να συγκλονίζει.
Για αυτό έρχονται και βάζουν εμπόδια στην συνδικαλιστική δράση και εργατική πάλη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις δυνάμεις των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) όλα τα προηγούμενα χρόνια μέχρι σήμερα παλεύουν για την αποδιοργάνωση του εργατικού κινήματος, με διαλυτικές τακτικές, όπως τους «κοινωνικούς διαλόγους» απάτης, που υιοθέτησαν από τα μέσα της δεκαετίας του 90, για να διαπραγματεύονται πως και με ποιον τρόπο θα χάνουν δικαιώματα οι εργαζόμενοι προς όφελος του κεφαλαίου και της ανταγωνιστικότητας.
Αυτοί ήταν και είναι οι στόχοι τους υπηρετώντας παράλληλα την στρατηγική του κεφαλαίου που θέλει τον εργαζόμενο λαό γονατισμένο, προσκυνημένο και αδύναμο και να δουλεύει με όρους σύγχρονης δουλείας για τα κέρδη των λιγων.
Το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές βρίσκομαι στον αντίποδα αυτών των δυνάμεων παλεύοντας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με όρους πολιτικούς – ταξικούς.
Το ταξικό κίνημα με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές δεν κάνουν πίσω από τις δυσκολίες και τα εμπόδια που βάζουν και κάνουν την μέρα – νύχτα και την νύχτα – μέρα απευθύνοντας πλατιά στους εργαζόμενους για οργάνωση και συσπείρωση.
Κανένας μόνος στην επίθεση που δεχόμαστε.
Στην οργάνωση είναι η δύναμη μας, για ένα κίνημα χειραφετημένο από την στρατηγική του κεφαλαίου και τα κόμματα του.
Ένα κίνημα που θα παλεύει σήμερα, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο του αύριο για την κοινωνική απελευθέρωση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι μάχες συνεχίζονται και θα είναι πολλές μέχρι την τελική νίκη. Στις 16 Ιουνίου κλιμακώνουμε με νέα πανελλαδική απεργία.
Ο λαός θα νικήσει τους δυνάστες του θα ανατρέψει.
Σαββίδης Παναγιώτης
