Σήμερα πολύς κόσμος είναι δύσπιστος απέναντι στα εμβόλια και στους εμβολιασμούς και αυτό εξαιτίας των παλινωδιών και των αντιφάσεων της κυβέρνησης.
Οι αμφιβολίες μεγαλώνουν εξαιτίας των πρόχειρων σχεδιασμών της, των μεγαλοστομιών που υποκύπτουν σε μια επικοινωνιακή τακτική και στα «μπρος – πίσω», στις αναπροσαρμογές, που υπαγορεύονται από οικονομικά συμφέροντα και ημέτερους (λάστιχο τα υγειονομικά πρωτοκολλά για εφοπλιστές, αεροπορικές εταιρίες και μεγαλοξενοδόχους, «λοκ νταουν» στην Μύκονο που πάρθηκε πίσω σε 2 μέρες, κα).
Από αυτή την σκοπιά ο πρώτος «αντιεμβολιαστής» είναι η ίδια η κυβέρνηση με τις άστοχες ενέργειες της που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την προστασία της υγείας του λαού.
Σε αυτό το έδαφος παρεισφρέουν διάφορες όχι άγνωστες ομάδες και τύποι ανά την επικράτεια, που έχουν κάνει επάγγελμα το «αγανακτισμένος» πολίτης και προβάλλουν συγκαλυμμένα τις αντιδραστικές, φασιστικές τους θέσεις, απογειώνοντας τον ανορθολογισμό σαν μεθοδολογία εκτίμησης και ανάλυσης.
Πολλοί από αυτούς τους γνωρίζουμε από την θητεία τους στην ναζιστική «χρυσή αυγή», να έχουν φιγουράρει σε διάφορα ακροδεξιά ψηφοδέλτια, να πρωταγωνιστούν σε ξενοφοβικά – ρατσιστικά συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις, να το παίζουν Μακεδονομάχοι με χλαμύδες και σανδάλια.
Αυτό το κομμάτι θέλει να καναλιζάρει τις όποιες δικαιολογημένες αμφιβολίες του κόσμου για τα εμβόλια, αποπροσανατολίζοντας τους από το κύριο.
Που είναι ο άγριος ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών και των μονοπωλίων του φαρμάκου, που διεκδικούν η κάθε μια, το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίττα των τρισεκατομμυρίων δολαρίων από την παραγωγή εμβολίων.
Το θέμα που πρέπει να αναδεχθεί είναι, ότι το φάρμακο δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα και να διακινείται με σκοπό το κέρδος και υπερκέρδος γιατί έτσι υπονομεύεται η υγεία του λαού.
Αυτό το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά με την Πανδημία του «Κορονοιού» που αντί να συνενωθεί η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και να συνεργαστούν για το κοινό καλό αντιμετωπίζοντας την «Ιό», βγήκαν τα πιο κοφτερά μαχαίρια από τους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους και τις αστικές κυβερνήσεις που τους εκπροσωπούν και κοιτάνε πώς να εκμεταλλευτούν αυτή την κατάσταση, αυξάνοντας τα πλούτη και τα μερίδια τους στην παγκόσμια αγορά.
Αυτή την στρατηγική θέλουν να συγκαλύψουν διάφοροι «αγανακτισμένοι» των πλατειών, που μπαίνουν μπροστά με μεγάλους σταυρούς, σημαίες και εικόνες και υφαίνουν σενάρια και συνομωσίες δήθεν εις βάρος των Ελλήνων και της θρησκείας, κάνοντας λόγο για «τσιπάκια», για αλλοίωση DNA και άλλα φαιδρά, που δυστυχώς πιάνουν σε έναν κόσμο που έχει διαπαιδαγωγηθεί να ζει με φόβο και δεισιδαιμονίες.
Χρειάζεται να ορθωθεί ένα κίνημα αγώνα και αντίστασης που θα βάζει συνολικά τα ζητήματα της υγείας και όχι μόνο.
Στο επίκεντρο πρέπει να μπει η πολιτική του κεφαλαίου που θέλουν να την περνάνε μια με το «καρότο» και μια με το «μαστίγιο» μέσα από απειλές και εκβιασμούς.
Παράλληλα αναβαθμίζουν κάθε τόσο τα όργανα καταστολής, με προσλήψεις και μέσα, βρίσκοντας εύκολα χρήματα εκεί, χωρίς να υφίσταται κανένα δημοσιονομικό κόλλημα.
Δεν πρέπει να περάσει κανένας φόβος στον λαό άλλα ούτε να γίνει χειραγώγηση του φόβου με ανορθολογικές και μεταφυσικές εκτιμήσεις που εξωραΐζουν το σύστημα και τις πολιτικές διαχείρισης του που υπηρετούν τα κέρδη, τα μονοπώλια, τους καπιταλιστές.
Η λαϊκή αγανάκτηση να μην γίνει πάλι «χυλός» που θα χωνευτή εκτονώνοντας την στις πλατειές, κρατώντας αιχμάλωτη την συνείδηση με τις αλυσίδες του «εφικτού» ή του «μικρότερου κακού» που πάντα φέρνει το μεγάλο.
Το ιστορικό επιστημονικό επίτευγμα που ακούει στο όνομα εμβόλιο δεν είναι το πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι η διαχείριση του στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας και άγριου οικονομικού ανταγωνισμού από τους εμπόρους του φαρμάκου και τις αστικές κυβερνήσεις.
Αυτό πρέπει να αμφισβητηθεί και ότι η υγεία δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα.
Μην αφήσουμε στις πλατείες να κυριαρχήσει το σκοτάδι, ο μεσαίωνας και οι άναρθρες κραυγές για να είμαστε μια από τα ίδια πάλι χωρίς να ανοίξει κάποια χαραμάδα ριζοσπαστικής αισιοδοξίας και καταλήξουμε εκεί που θέλουν κάποιοι «καλοθελητές» που εμφανίζονται «φίλοι» του λαού, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, σκορπώντας απογοήτευση και μοιρολατρία.
Ο ενωτικός αγώνας της τάξης των εργαζομένων και η κοινωνική συμμαχία μπορεί να κάνει την διαφορά και να ταράξει τα νερά, αμφισβητώντας την σήψη και την παρακμή αυτού του συστήματος, ανοίγοντας τον δρόμο για μια άλλη προοπτική, που στο επίκεντρο θα είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του και όχι τα κέρδη των λίγων.
Σαββίδης Παναγιώτης
