«Σαράντα χρόνια έφηβος, σχεδόν μισό αιώνα, το καλοκαίρι άσπριζα, μαύριζα το χειμώνα …» τραγουδούσε πριν κάποια χρόνια ο Β. Παπακωνσταντίνου στην περίφημη «σφεντόνα» και να που τώρα ξαναγίνεται επίκαιρος. Και καλά ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού τουλάχιστον τα καλοκαίρια άσπριζε, γίνονταν… άνθρωπος κανονικός, ορατός, αποδεκτός, με δικαιώματα και απαιτήσεις να ζήσει με αξιοπρέπεια. Το χειμώνα τα πράγματα σκούρυναν, καθότι μαύρος και ανυπόληπτος, μη αντιληπτός από τους γύρω και εξοστρακισμένος από τον…πολιτισμένο κόσμο, άνευ δικαιωμάτων, ένας λαθραίος στον κόσμο των ζωντανών. Αυτός όμως είχε και μια ανάπαυλα στα βάσανα του, έπαιρνε κάποιες ανάσες τα καλοκαίρια , έσκαγε στα χείλη του και ένα χαμόγελο, ίσως και η ελπίδα να του υπόσχονταν κάποια μελλοντική ανακούφιση. Με τους άλλους, τους μαύρους, τους σκούρους, τους κίτρινους και λοιπούς που όλες τις εποχές του χρόνου, τους μήνες και τους καιρούς στον αιώνα τον άπαντα, παραμένουν με το ίδιο χρώμα στο δέρμα τους, τι γίνεται; . Όλοι αυτοί από τα βάθη της Αφρικής, οι αλλόθρησκοι, οι ημιάγριοι, που θυμίζουν ανθρώπους δίχως να είναι τέτοιοι στην πραγματικότητα και που διεκδικούν δικαιώματα, που αιτούνται κι αυτοί μερίδιο ζωής, που παριστάνουν τους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους και κτυπούν επίμονα την πόρτα ημών των εκλεκτών, των λευκών χριστιανών, για βοήθεια, κατανόηση και ευκαιρία επιβίωσης, τι γίνεται; Από πού και ως που όλοι ίδιοι και όμοιοι; Πώς να μην εξεγείρεται και ο καθηγητής Δημοσίων Σχέσεων στο Πάντειο πανεπιστήμιο και βουλευτής, παρακαλώ της ΝΔ, έμπλεος αισθημάτων αγανάκτησης και αποτροπιασμού, για την εξίσωση λευκών και μαύρων όσον αφορά τα δικαιώματα στην ζωή και την αξιοπρέπεια και την απόδοση συλλήβδην της δυνατότητας όλων να τους αποδίδεται η ιδιότητα του πρόσφυγα, του έχοντος δικαίωμα στην προστασία και την περίθαλψη;
«…λευκοί χριστιανοί που προέρχονται από εμάς και όχι αλλόθρησκοι από τα βάθη της Αφρικής..» απεφάνθη ο κ. καθηγητής, αναφερόμενος προφανώς στο νέο προσφυγικό κύμα, το Ουκρανικό, που σήμερα κατακλύζει την Ευρώπη. Για τους Καιρίδηδες αυτού του κόσμου, οι έχοντες την…ατυχία να γεννηθούν με χρώμα επιδερμίδας μακράν αυτού της Άριας φυλής, κληρονομούν από γεννησιμιού τους και ένα διαβατήριο για την επίγεια κόλαση, ως όντα κατώτερης ποιότητας και κατηγορίας. Αν δε είναι και αλλόθρησκοι, τότε η καταδίκη τους είναι ασυζήτητη. Αλλά είναι τέτοιο το δίκιο του και τόση η πικρία και η αγανάκτηση του κ. Καιρίδη, που αναγκάζεται όπως είπε, με αυτά που λέει, να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί η δήλωση του… κυνική και πολιτικά ανορθόδοξη. Για να μην τον αδικούμε επομένως, ας αναγνωρίσουμε ότι και αυτός διαθέτει ευαισθησίες και προβληματισμούς. Μπορεί να είναι βέβαια επιλεκτικές και αλά καρτ , μα πάντως… ευαισθησίες.
Και πριν πάρουμε τα βουνά πλήρως απογοητευμένοι από την μαυρίλα και την ανείπωτη υποκρισία μέρους αυτού του κόσμου, σκάει η παρήγορη και ελπιδοφόρα, η δήλωση ενός άλλου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου της τέχνης και του πολιτισμού. «Δεν υπήρχε περίπτωση να συμπεριληφθώ σε λίστα βράβευσης για τα Κρατικά βραβεία λογοτεχνίας ενός κράτους που δολοφονεί μετανάστες, κάνοντας push back…» Την υπογράφει ο γνωστός συγγραφέας Θαν. Τριαρίδης, υποψήφιος βράβευσης.
Η ελπίδα είναι ακόμη ζωντανή.
