Σ αυτή την καθημαγμένη από την πολύχρονη κρίση χώρα, τη χώρα που μόλις απαλλάχτηκε από μνημόνια και αυστηρές επιτροπείες, αλλά που ο κίνδυνος επιστροφής στο πρόσφατο ζοφερό παρελθόν είναι υπαρκτός, σ αυτή λοιπόν τη χώρα , να που γίνονται και θαύματα. Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η έναρξη επιτέλους του διαλόγου ανάμεσα στις πολιτικές δημοκρατικές δυνάμεις για την εξεύρεση ενός κοινού τόπου, μιας συμφωνίας κατ αρχήν για κοινή δράση και κοινές πρωτοβουλίες εντός και εκτός κοινοβουλίου, που σύντομα μπορεί να οδηγήσει και σε μια προγραμματική συμφωνία;. Βέβαια εδώ και καιρό κυοφορούνταν αυτές οι εξελίξεις για τις οποίες μας είχαν προϊδεάσει πολιτικά ρεπορτάζ έγκυρων και σοβαρών δημοσιογράφων- υπάρχουν ακόμη και τέτοιοι- για την παρασκηνιακή ζύμωση και τις πολιτικές πρωτοβουλίες στελεχών του Σύριζα, του ΚΙΝΑΛ, ακόμη και του ΚΚΕ στην παραπάνω κατεύθυνση. Τα χθεσινά βουνά δυσκολίας μιας τέτοιας εξέλιξης, σήμερα φαντάζουν μακρινά και οι πόθοι και οι προσδοκίες της μεγάλης προοδευτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων της εργασίας και του μόχθου, αυτών που παράγουν και ματώνουν για να σταθεί ο τόπος στα πόδια του, παίρνουν σάρκα και οστά.
Γιατί δυσκολία και μάλιστα μέγιστη είναι για στελέχη και κόμματα να αντικρίσουν κατάματα την αλήθεια και στο πλαίσιο μιας γενναίας, τίμιας και λυτρωτικής αυτοκριτικής, να αναλάβουν ευθύνες ατομικές, όπως και ανάλογο μερίδιο από τις συλλογικές, να διαγράψουν πρακτικές, να αποκηρύξουν έμπρακτα συμπεριφορές και νοοτροπίες, να αναθεωρήσουν ιδεοληψίες, εγωισμούς και εμμονές, να αποδεχτούν τελικά ότι το συλλογικό συμφέρον του τόπου και αυτό του εργαζόμενου λαού, είναι πρώτη και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Στερεότυπα του παρελθόντος, μικροκομματικοί εγωισμοί, προσωπικές στρατηγικές, υποταγή των άλλων στην μοναδικότητα της αλήθειας που περιέφερε ο καθένας, είναι πλέον παρελθόν. Αυτά που διακυβεύονται στην σημερινή Ελλάδα δεν σηκώνουν παράταση χρόνου, ούτε καθυστερήσεις. Αυτά που ενώνουν και απαιτούν την ενιαία δράση Συριζα, Κινάλ, ΚΚΕ, άλλων πολιτικών συλλογικοτήτων και ανεξάρτητων στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, είναι πολύ περισσότερα και πολύ πιο αναγκαία από όσα τούς χωρίζουν. Μπροστά στην ακροδεξιά αντιλαϊκή λαίλαπα και στην καταφανή πρόθεση της σημερινής κυβέρνησης να νεκραναστήσει την πολιτικοοικονομική δεκαετία του 50, την σημαδεμένη από την βία κράτους και παρακράτους, το πρόσταγμα των καιρών είναι ο πραγματικός διάλογος, η συνεργασία και η από κοινού δράση των πολιτικών δυνάμεων του προοδευτικού χώρου. Ευτυχώς έστω και αργά, ο μύχιος διαχρονικός πόθος δημοκρατών, αριστερών και κομμουνιστών γίνεται τώρα πραγματικότητα. Πραγματικότητα που δεν έχει να κάνει με καμία ιδεολογική ενότητα, συγχώνευση, προσχώρηση άνευ όρων, ακόμη και υποταγή, αλλά που προσβλέπει σε κάτι πιο άμεσο και αυτό είναι η προγραμματική ενότητα. Το κοινό πρόγραμμα, λοιπόν, είναι θέμα χρόνου, θέμα ασυμβίβαστης θέλησης και επίμονης δουλειάς, με την συμμετοχή και τις ανάλογες πρωτοβουλίες και της βάσης. Η κατοχύρωση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών υπέρ των πολλών, το ανηλεές μέτωπο κατά της μεγαλύτερης τρομοκρατικής απειλής που είναι η ανεργία, η αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας και υγείας με έργα και όχι λόγια, η ανακούφιση των λαϊκών και μικρομεσαίων τάξεων που μια ζωή πληρώνουν τα σπασμένα από τα πολιτικά πειράματα των εξουσιοδοτημένων από τον Θεό να κυβερνούν αυτόν τον τόπο, με αντίτιμο την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή στον άλλο κόσμο, παίρνουν επιτέλους τέλος. Η κοινή συνέντευξη οσονούπω των Τσίπρα, Κουτσούμπα, Φώφης, θα βάλουν το τραίνο της ελπίδας και της διάχυτης λαϊκής αισιοδοξίας στις ράγες του.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο χώρο της αντιπολίτευσης, στην κυβερνητική δεξιά και ακροδεξιά επικρατεί ταραχή και πανικός. Τα μαύρο μιντιακό κατεστημένο στις επάλξεις. Ο τόπος, κραυγάζει νυχθημερόν, άγεται στην καταστροφή και το χάος. Οι Μπάμπης, Πρωτοψάλτε, Ντερμπεντέρης και λοιποί ανυπότακτοι θεματοφύλακες της έντιμης ενημέρωσης και δημοσιογραφικής δεοντολογίας, μαζί και με τους στυλοβάτες και ακραιφνείς υπερασπιστές της δημοκρατίας Αδωνη, Βορίδη, Παναγιωτόπουλο, Πλεύρη, απειλούν εφόσον αυτό το δημαγωγικό, λαϊκίστικο και αντεθνικό συνονθύλευμα αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου, να μεταναστεύσουν δια παντός, γευόμενοι αναγκαστικά το πικρό ψωμί της…αντίστασης και της ξενιτιάς.
Να ευχηθούμε με πρώτο τον υπογράφοντα, να μη μείνει για πολύ ακόμη όνειρο και μάλιστα θερινής νυκτός μια ανάλογη όπως η παραπάνω εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Να μη μείνει όνειρο θερινής νυκτός που σβήνει με το χάραμα βυθίζοντας στην απογοήτευση και τα αδυσώπητα αδιέξοδα τους μυριάδες που προσδοκούν αυτό να γίνει πραγματικότητα. Πραγματικότητα λουσμένη στο φώς ενός ανοιξιάτικου ολόλαμπρου ήλιου.
Αμήν.
