Η αξιοπιστία ενός προσώπου ή μιας Χώρας ή ενός θεσμού είναι πολύ σοβαρό θέμα και αντανακλά αυτό ακριβώς, που κατανοούμε όλοι από την ανάγνωση και μόνο της λέξης. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς παρερμηνείες, χωρίς αστερίσκους. Είσαι αξιόπιστος ή δεν είσαι.
Τις ημέρες που πέρασαν, συνέβησαν δύο γεγονότα, τα οποία έθεσαν σε πλήρη αμφιβολία – έως του βαθμού σιγουριάς, την αξιοπιστία των εμπλεκομένων.
Στο διεθνές επίπεδο, είχαμε την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, κατά τον πλέον ατιμωτικό τρόπο. Όλα όσα επένδυσαν επί είκοσι χρόνια σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό, κατέρρευσαν στο πιο σύντομο χρονικό διάστημα, που έχει καταγράψει η πολεμική και πολιτική ιστορία τα τελευταία χρόνια.
Οι Ταλιμπάν αιφνιδίασαν τους πάντες δηλ. όλες τις περιβόητες μυστικές υπηρεσίες των Δυτικών Κρατών και τα πάντα δηλ. όλα τα θεωρούμενα ως ασφαλή σημεία τελικής αντίστασης και σύγχρονα οπλικά συστήματα και επανήλθαν στην εξουσία του Αφγανιστάν ως οι απόλυτοι κυρίαρχοι. Το τι θα πράξουν, είναι γνωστό σε μεγάλο βαθμό και οι εικόνες με τους χιλιάδες Αφγανούς που ήθελαν, να εγκαταλείψουν τη Χώρα τους, είναι η καλύτερη απόδειξη για όλους εμάς.
Τι έκαναν οι ΗΠΑ; Εγκατέλειψαν τους πάντες και τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων Αφγανών που συνεργάστηκαν μαζί τους, στο έλεος των Ταλιμπάν. Εγκατέλειψαν όμως και κάτι πολύ πιο σημαντικό. Την αξιοπιστία τους. Τόσο σαν Υπερδύναμη όσο και σαν εγγυήτρια και ρυθμιστή καταστάσεων. Και αυτό είναι κάτι, που θα σημαδέψει για πολλά χρόνια όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής των ΗΠΑ στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Αρκεί, να αναλογιστούμε τον αριθμό των Κρατών, τα οποία παγκοσμίως είναι «δεμένα» στο άρμα των ΗΠΑ, για γίνει κατανοητό το μέγεθος της αμφισβήτησης, που δημιουργήθηκε. Και αρκεί, να αναλογιστούμε, το πώς θα αντιδράσουν αύριο σε κάποια ανάλογη ή ομοειδή κατάσταση, για να γίνει κατανοητό, ότι πλέον κανένας δεν θα πρέπει να περιμένει τίποτα από τον οποιονδήποτε τρίτο. Ο καθένας, όπως λέει ο λαός μας, «μέχρι εκεί που φτάνουν τα χέρια του».
Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, είχαμε την υπουργοποίηση και άμεση παραίτηση του Ε. Αποστολάκη. Πρωτοφανές για τα πολιτικά μας δρώμενα σαν περιστατικό, το οποίο άμεσα έθεσε σε πλήρη αμφισβήτηση την αξιοπιστία είτε της Κυβέρνησης είτε του Ε. Αποστολάκη.
Ακούσαμε για τις αιτιάσεις κάθε πλευράς και οφείλω να πω, ότι ο Ε. Αποστολάκης, για πολλούς λόγους, εξέρχετε από αυτή την κρίση, με χαμένη την αξιοπιστία του. Ενδεικτικά, υποστήριξε, ότι επιθυμούσε διακομματική στήριξη και η Κυβέρνηση προσπάθησε, να τον παραπλανήσει. Μα ο ίδιος είναι στενός συνεργάτης και συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα και είναι απορίας άξιο, το πώς δεν τον ενημέρωσε ο ίδιος για την πρόταση που του έγινε αλλά και για τις προθέσεις του. Επίσης, η Προεδρία της Δημοκρατίας δημοσιοποίησε και την από την προηγουμένη ημέρα γνωστοποίηση του ιδίου περί την συνοδό του στην τελετή ορκωμοσίας.
Μπορεί, να ήταν άριστος ή καλός ή λιγότερο καλός αξιωματικός, ο οποίος όμως έφθασε στο ανώτατο αξίωμα των Ενόπλων Δυνάμεων και εκ της θέσεως αυτής έχαιρε γενικού σεβασμού. Αυτό, ο ίδιος το απώλεσε, δεδομένου ότι πολιτικός – στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, δεν υπήρξε και μάλλον δεν θα γίνει, άρα και δεν μπορεί να γνωρίζει τα πάντα περί την πολιτική.
Το αν η απόφαση της Κυβέρνησης ήταν πολιτικά ορθή ή εσφαλμένη, πέρασε σε δεύτερη μοίρα, αφού η αξιοπιστία της διασώθηκε εκ των σφαλμάτων του Ε. Αποστολάκη.
Αυτά τα δύο γεγονότα, καλό είναι να χρησιμοποιηθούν σαν γενικό παράδειγμα σκέψεων και ενεργειών αλλά και επιβεβαιωτικά της μέγιστης αξίας που έχει η αξιοπιστία., η οποία δύσκολα αποκτάται αλλά άμεσα χάνεται.
