Η κατάσταση στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή παραμένει εστιασμένη, τεταμένη και ουδείς μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχεια, δεδομένου ότι πλέον εδράζεται σε ένα νέο αλλά αρκούντος δυναμικό γεγονός. Και αυτό δεν είναι άλλο, από το σοβαρό θέμα στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας.
Το ΝΑΤΟ εδώ και πολλά χρόνια έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες ένταξης ή προένταξης στους κόλπους του Χωρών, οι οποίες ανήκαν στο μπλοκ επιρροής της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και πολλές των οποίων γειτνιάζουν με την ίδια την Ρωσία. Η Ουκρανία, μία εκ των Χωρών αυτών, σαν μόνη ελπίδα σωτηρίας προσβλέπει στην άμεση ένταξη της στο ΝΑΤΟ, ώστε να ανακόψει την όποια Ρωσική διάθεση υπάρχει για μεταξύ τους διμερή αναμέτρηση και ταυτόχρονη απώλεια εδαφών. Λογικό είναι από την πλευρά της. Αποδεκτό όμως από την Ρωσική πλευρά δεν είναι.
Και δεν είναι για πολλούς λόγους, με βασικότερο την για πρώτη φορά ύπαρξη του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας σαν όμορους και μάλιστα, εγγύς της Ρωσίας. Δύο υπερδυνάμεις με άπειρο οπλοστάσιο – συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων – και με ακόμη πιο άπειρες διαφορές στις θεωρίες σκέψης και ενεργειών θα αντιπαρατεθούν σε μόνιμη βάση και σε απόσταση βολής αεροβόλου όπλου. Πρόκειται να υπάρξει κάτι καλό για την ανθρωπότητα; Σίγουρα όχι. Και σίγουρα, η ισορροπία του φόβου που θα δημιουργηθεί, θα είναι εύθραυστη ανά πάσα στιγμή. Γιατί όλοι γνωρίζουν καλά, ότι το ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ δεν έχει μεγάλη δυνατότητα επιτυχίας επί πολεμικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και οι ΗΠΑ έχουν επιβάλλει τη βούλησή τους τόσο να προσδιορίσουν το πεδίο της αντιπαράθεσης αυτής και ίσως αυριανής σύγκρουσης σε Ευρωπαϊκό έδαφος και μακριά του δικού της εδάφους όσο και να μετριάσουν τις όποιες απώλειές τους μπορεί να υπάρξουν, δεδομένου ότι οι Ευρωπαϊκές Χώρες θα κληθούν, να αναμετρηθούν και να αντιπαρατεθούν.
Αν είσαι Αμερικανός πολίτης, αυτή η κατάσταση σε εξυπηρετεί άμεσα, όμως αν είσαι Ευρωπαίος πολίτης, τότε θα υπάρξει σίγουρο και πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Στο ερώτημα γιατί οι ΗΠΑ ενεργούν με αυτό τον πιεστικό τρόπο, σαν να οδηγούν τα γεγονότα σε αδιέξοδο, έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες και θα δοθούν ακόμη περισσότερες.
Στο ερώτημα όμως ενός Ευρωπαίου πολίτη, για το τι μας χωρίζει με τη σημερινή Ρωσία, δύσκολα θα δοθούν ρεαλιστικές και πειστικές απαντήσεις. Παλαιά, η μόνιμη απάντηση ήταν περί πολιτικής και περί κοσμοθεωρίας του κομμουνισμού και εκεί άρχιζε και τελείωνε η συζήτηση. Σήμερα όμως τι μπορεί να απαντήσει ο οποιοσδήποτε;
Μας χωρίζει, ότι η Ρωσία τροφοδοτεί την Ευρώπη με φυσικό αέριο και με τον τρόπο αυτό ζεσταινόμαστε; Μας χωρίζει, ότι η Ρωσία και οι πολίτες της ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο είτε για επιχειρήσεις είτε για τουρισμό και τροφοδοτούν τις εθνικές οικονομίες με ένα αρκετά μεγάλο εισόδημα που δαπανούν; Μας χωρίζει το Ρωσικό πολιτικό σύστημα, το οποίο εκλέγεται με τη διενέργεια εκλογών, ανεξαρτήτως προσώπου εκλογής;
Η αληθινή απάντηση είναι, ότι την Ευρώπη με τη Ρωσία δεν τις χωρίζει τίποτα. Τις ΗΠΑ με τη Ρωσία και τις όποιες σκέψεις περί μοναδικότητας υπερδυνάμεως στο παγκόσμιο στερέωμα, μπορεί να τις χωρίζουν πολλά. Εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα. Ένα διμερές πρόβλημα, τείνει να καταστεί παγκόσμιο και εμείς, απλώς παρατηρούμε, ακολουθούμε όποτε μας καλέσουν και ευελπιστούμε για το μέλλον μας, αν τύχει να είμαστε από τη πλευρά που θεωρητικά θα επικρατήσει.
