Ανοίγω την τηλεόραση (κρατικό κανάλι πάντα). Δυο δημοσιογράφοι συζητούν με σοβαρό γραβατωμένο κύριο για τις εκλογές. Τούς δηλώνει ότι «μόνο αυτοδύναμες κυβερνήσεις μπορούν να παράξουν σοβαρό έργο». Οι δημοσιογράφοι ρωτούν γιατί δεν μπορούν να συζητήσουν και να συμφωνήσουν προγραμματικά κάποια κόμματα και να κυβερνήσουν. Τους απαντά ότι «από εμπειρία το λέω, δείτε τι έγινε το ‘89». Αφου αυτό δεν ήταν απάντηση τον ξαναρωτούν. Τούς λέει για το πόσο καθυστέρησε η έξοδος από τα μνημόνια με κυβερνήσεις συνεργασίας. Αφού και αυτό δεν το θεωρούν (κι ούτε είναι) απάντηση και αφού τον υπενθυμίζουν ότι το μνημόνιο το έφεραν μονοκομματικές κυβερνήσεις, τον ξαναρωτούν το ίδιο. Και τότε λέει το φοβερό: «Οι Έλληνες έχουν εγωισμό μέσα τους δεν μπορούν να συνεργαστούν»! Εμβρόντητοι οι καημένοι οι δημοσιογράφοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει συνεννόηση εδώ και αλλάζουν θέμα.
Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Μπορεί ο «σοβαρός» αυτός κύριος, που είναι στέλεχος της ΝΔ και ανήκει σ αυτούς που μας κυβερνούν «αυτοδύναμα και παραγωγικά», να τα μπέρδεψε λίγο, όμως λίγο πολύ αυτό κυριαρχεί. Άλλος λέει μόνο αυτοδυναμία, άλλος «όχι κυβέρνηση ηττημένων» (ας έχουν πλειοψηφία, είναι ηττημένοι γιατί έφαγαν πολλά γκολ), άλλος δεν θέλει πρωθυπουργό τους αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων, άλλος λέει «όχι στις μετεκλογικές συνεργασίες, αλλά μόνο προεκλογικές» (δεν το καταλαβαίνω και νομίζω ούτε αυτοί που το λένε το καταλαβαίνουν) και τέλος άλλος «δεν συνεργάζομαι ποτέ με κανέναν»(υπάρχει άραγε άλλο τέτοιο κόμμα στον κόσμο; Γιατί στην Ευρώπη απ όσο ξέρω δεν υπάρχει).
Και ζούμε στην εποχή του 2023. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση 23 από τις 27 χώρες έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Συζήτησαν, συμφώνησαν, κατέληξαν δημόσια σε πρόγραμμα, κυβερνούν μια χαρά υπό τον έλεγχο των μερών των συνασπισμών και των πολιτών. Υλοποιούν την λαϊκή εντολή κατά γράμμα και σύμφωνα με τους συσχετισμούς των εκλογών. Στην εποχή του 2023, όπου είναι φανερό ότι κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει όλα, ότι για τα πάντα-πόσο μάλλον για την διοίκηση των χωρών-απαιτούνται συνεργασίες, ομαδικότητα, παραγωγικές διαβουλεύσεις, συλλογική δουλειά. Όλοι μιλούν στον πρώτο πληθυντικό (εμείς), γιατί κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος. Στην Ελλάδα όμως επιμένουμε. Αρχηγικά κόμματα, το «εγώ» πάνω απ όλα. Διχασμός, τοξικό κλίμα, όλοι εναντίον όλων και φυσικά καμία συζήτηση για προγράμματα, για το αύριο του τόπου. Καλούνται οι πολίτες να ψηφίσουν όχι γιατί ονειρεύονται κάτι, αλλά «για να φύγουν αυτοί» ή «να μην έρθουν εκείνοι». Οι κλέφτες ,οι απατεώνες».
Δεν είναι βέβαια όλη η Ελλάδα αυτοί. Αυτοί είναι η Ελλάδα της παρακμής και της καθυστέρησης. Αυτοί είναι η Ελλάδα των μνημονίων και των Τεμπών της ερήμωσης της επαρχίας, των τσιμεντένιων πόλεων, της απελπιστικής καθυστέρησης της ανάπτυξης των ΑΠΕ, της ανύπαρκτης ανακύκλωσης, της αυθαίρετης κατάληψης δημόσιου χώρου, της υποτίμησης του πολιτισμού και της επιστήμης. Υπάρχει όμως και η Ελλάδα που έχει προτάσεις, πού έμαθε να συζητά ήρεμα και παραγωγικά. Που προτάσσει την επιστήμη και τον πολιτισμό. Που δεν λέει «εγώ» άλλα «εμείς». Ελπίζω και εύχομαι λοιπόν αυτή η Ελλάδα να μεγαλώσει.
Εμείς στο «πράσινο και μώβ» το προσπαθούμε. Και νομίζω ότι αν υπάρχουμε και στην επόμενη Βουλή κάτι ωφέλιμο για όλους θα έχουμε να κάνουμε!
