Παρακολουθώντας τη παράσταση του κ. Γιώργου Ξυλούρη – γνωστού και ως «Φραπέ» – στην Εξεταστική της Βουλής, ένα πράγμα έγινε απολύτως ξεκάθαρο:
Ο εν λόγω κύριος, το δικαίωμα της ΣΙΩΠΗΣ το εξάντλησε – το “δικαίωμα” της ΝΤΡΟΠΗΣ όμως, ούτε που το άγγιξε!
Αντίθετα, εμφανίστηκε με περίσσιο θράσος και περιφρόνηση, με την άνεση εκείνου που νιώθει απόλυτα προστατευμένος από τις ισχυρές πλάτες που τον στηρίζουν, πλάτες πολύ πιο ψηλές απ’ όσο επιτρέπεται σε μια δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της.
Και δεν είναι μόνο αυτός. Από την Εξεταστική παρέλασαν και άλλοι «άριστοι» αυτού του συστήματος, με την ίδια αλαζονεία και την ίδια παγερή απουσία ντροπής. Κανένας τους δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί. Μόνο θράσος, ειρωνεία και ένα “μπλαζέ” ύφος, του τύπου «τι θα μου κάνετε;».
Κι επειδή αυτοί δεν ντρέπονται, ντρεπόμαστε εμείς για λογαριασμό τους.
Ντρεπόμαστε, που βλέπουμε τέτοιους «λεβέντες» να απαξιώνουν το Κοινοβούλιο, να το αντιμετωπίζουν σαν καφενείο και να δηλώνουν ότι δεν μπόρεσαν να εμφανιστούν επειδή… είχαν πονόδοντο.
Ντρεπόμαστε, όταν αντικρίζουμε νέους ανθρώπους που σπουδάζουν, δουλεύουν, ιδρώνουν για 700 ευρώ και παλεύουν να μην ξενιτευτούν, ενώ δίπλα τους μια “κάστα” προνομιούχων τύπων, χαρίζει Porsche και Ferrari στα παιδιά της, τα οποία δεν θα χρειαστεί να μοχθήσουν ποτέ.
Ντρεπόμαστε, όταν βλέπουμε αυτούς τους σύγχρονους Γκρούεζες να μπαινοβγαίνουν στα υπουργικά γραφεία με μόνιμο πάσο ελευθέρας σαν να τους ανήκουν, να συνομιλούν με υπουργούς και πρωθυπουργούς με εξοργιστική οικειότητα, να γλεντούν και να συναλλάσσονται με πολιτικά τζάκια, να μιλούν με κωδικούς υποκόσμου και – όπως μάθαμε τελευταία – να ανεβάζουν ακόμα και τα πόδια τους στα υπουργικά γραφεία, για να δείξουν, προφανώς, ποιος κάνει κουμάντο.
Και αυτή η ντροπή, μοιραία, γίνεται θυμός. Θυμός όχι μόνο για τα πρόσωπα – αυτά είναι αναλώσιμα. Θυμός για τη νοοτροπία που έχουν καλλιεργήσει. Μια κουλτούρα σήψης, κυνισμού και ασυδοσίας.
Η Ελλάδα δεν απειλείται από τους «Ξυλούρηδες». Απειλείται από την εξουσία που τους χρειάζεται, τους γαλουχεί, τους κανακεύει και τους αποθεώνει, δίνοντάς τους δύναμη και ασυλία.
Ένα σύστημα-σαράκι που τρώει τα θεμέλια της Δημοκρατίας από μέσα.
Κι αυτό το σαράκι ή το ξεριζώνεις, ή στο τέλος σου τρώει το σπίτι ολόκληρο.
Και για να το ξεριζώσουμε… θα πρέπει επιτέλους ο λαός να ασκήσει το δικαίωμα της ΦΩΝΗΣ!
