Κάποιοι ένθερμοι θιασώτες της ιδιοκτησιακής έννοιας, αν και …σφόδρα αντικαπιταλιστές – κυρίως στη θεωρία αντικαπιταλιστές – ιδιοκτήτες όχι μόνο αντικειμένων και περιουσιακών στοιχείων, αλλά και ιδεών και γεγονότων που σημάδεψαν την πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου, επιμένουν να ασχημονούν και να κανιβαλίζουν συλλογικότητες και άτομα που προσέρχονται στο πολυτεχνείο τέτοιες μέρες για να αποτίσουν φόρο τιμής καταθέτοντας λίγα λουλούδια η ένα στεφάνι. Θλιβερή κάθε χρόνο η εικόνα μειοψηφικών ομάδων νεαρών, σε ρόλο θυρωρού στην πολυτεχνική πύλη και άτεγκτου ελεγκτή των προσερχόμενων, αν αυτοί πληρούν τις … προϋποθέσεις και έχουν το δικαίωμα να παραστούν στις εκδηλώσεις τιμής εκείνων που όρθωσαν ανάστημα και περηφάνια απέναντι στη δικτατορία. Τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις απόκτησης του δικαιώματος απόδοσης τιμών σε εκείνους τους αγωνιστές, οι παραπάνω… ορκισμένοι σύγχρονοι επαναστάτες, οι αυτοαναγορευμένοι θεματοφύλακες των οσίων και ιερών εκείνου του αγώνα, πρέπει να συνάδουν με την δική τους θεώρηση, προσέγγιση εκείνης της περιόδου, το διαρκές… επαναστατικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακίρι – στα λόγια φυσικά πάντα, όπως συμβαίνει με τους ίδιους – , την έμπρακτη απόδειξη αγωνιστικής και ιδεολογικής συνέπειας, την αναγνώριση μόνο σε αυτούς του ιδιοκτησιακού δικαιώματος να αποφαίνονται τελικά ποιοι επιτρέπεται και ποιοι όχι να θυμούνται και να αποδίδουν τιμές.
Είναι βέβαια διαχρονικό το φαινόμενο, μόνο που τελευταία παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Και για να εξηγούμαστε ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν διεκδικεί μόνο ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός μας και η ακροδεξιά παράταξη του, μα και οι σύγχρονοι… ασυμβίβαστοι σπουδαστές. Εκείνος ,ο Κυριάκος με πλήρη κυριότητα διεκδικεί ως οικόπεδο τη χώρα, ενώ οι άλλοι εμφανίζονται ως κάτοχοι και αποκλειστικοί κληρονόμοι της αντιδικτατορικής πάλης, των συνθημάτων και των ζωών ακόμη εκείνων που έπεσαν τις ιστορικές μέρες του Νοέμβρη του 73. Κάπως έτσι και η νεολαία του Πασοκ, η Πασπ, τότε κατάσχεσε με το ίδιο…κληρονομικό δικαίωμα την αιματοβαμμένη σημαία εκείνης της νεολαιίστικης εξέγερσης, εμφανίζοντας την στις πορείες έκτοτε ως απόδειξη της καταλυτικής συμμετοχής της στην εξέγερση. Οι τωρινοί …εγγυητές της ερμηνείας εκείνου του αγώνα που αποδόθηκε μοναδικά μέσα από το διαχρονικής αξίας σύνθημα “ψωμί- παιδεία- ελευθερία” – έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα.
Η αθλιότητα, το θράσος και η μικροψυχία, αποτυπωμένη στις σκηνές της ντροπής μπροστά στο πολυτεχνείο, μόνο θλίψη και μελαγχολία προκαλεί σε όλους τους δημοκράτες και προοδευτικούς συμπολίτες μας. Σκηνές απογοήτευσης, σκηνές που προκαλούν δίκαια και θυμό και οργή, όταν οι…Γκεβάρα του 2021, με λεκτικούς προπηλακισμούς, ύβρεις, χρησιμοποιώντας και βία απωθούν συμπολίτες μας απαγορεύοντας τους να καταθέσουν στεφάνι. Απαγορεύοντας ουσιαστικά την παρουσία τους στο χώρο, τον οποίο θεωρούν ότι αμαυρώνουν. Κι αυτό γιατί; . Μα γιατί πέρα από τη όποια αντιδικτατορική δράση και τον αγώνα τους, η μετέπειτα πολιτική τους πορεία, οι απόψεις και οι θέσεις τους, δεν συνοδοιπορούν, ούτε συνάδουν με αυτές των…επαναστατών ελεγκτών συνειδήσεων. Αναφερόμαστε σε συμπολίτες και συμπολίτισσες μας με γνωστή αντιδικτατορική δράση, συμπολίτες και συμπολίτισσες που υπέφεραν στα σκοτεινά δικτατορικά χρόνια σε φυλακές και εξορίες, που έβαλαν όπως λέει και ο λαός μας το κεφάλι στο ντορβά διακινδυνεύοντας και την ίδια τη ζωή τους, πολεμώντας με σπάνιο σθένος τους δικτάτορες. Αυτών λοιπόν, η παρουσία στο πολυτεχνείο… αμαυρώνει την επέτειο.
“Σε ποιους τα λέτε βρε αυτά. Το βάρος των φακέλων μας στην ασφάλεια είναι ίσο και μεγαλύτερο από τα κιλά σας”. Είναι η απάντηση της Καίτης Τσαρουχά στελέχους της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς και κόρης του δολοφονηθέντος το 1968 από την χούντα αείμνηστου βουλευτή της ΕΔΑ Γιώργη Τσαρουχά, όταν σε ανάλογη εκδήλωση τιμής για το πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη πέρυσι, οι ίδιοι φρουροί και τιμητές της ορθής πολιτικής συμπεριφοράς και στάσης των άλλων, προσπάθησαν βίαια να την εμποδίσουν να καταθέσει το στεφάνι.
Αν μη τι άλλο μια πραγματικά πληρωμένη απάντηση στην ασχημοσύνη και το προκλητικό θράσος.
