Το κτύπημα πρόσφατα στην Alpfa Bank ,στην Αθήνα απέναντι από το υπ. Εργασίας, πυροδότησε την συζήτηση και την αρθρογραφία γύρω από το θέμα της επανάκαμψης των τρομοκρατικών ενεργειών στη χώρα μας. Κι αυτό γιατί τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, η πλούσια δράση των λεγόμενων τρομοκρατικών οργανώσεων πρόσθεσαν δεινά και προβλήματα στον τόπο που προσπαθούσε ασθμαίνοντας να ορθοποδήσει κοινωνικά και οικονομικά, παγιώνοντας το κοινοβουλευτικό σύστημα , μετά την καταστροφική δικτατορία. Θα ήταν εκ του περισσού να αναφερθεί πως η άσκηση της βίαιης και τυφλής πολιτικής όπως με τα κτυπήματα και τις ενέργειες αυτές, προς επίτευξη των στόχων, αυτών των όψιμων και πρώιμων…επαναστατών, είναι έτσι κι αλλιώς αναποτελεσματικές και δεν παράγουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Όχι μόνο αυτό αλλά συνοδεύονται τις περισσότερες φορές και από απώλειες αθώων θυμάτων, αυτό που λέμε παράπλευρες απώλειες . Πέραν του γεγονότος ότι τροφοδοτούν την καθεστωτική προπαγάνδα με επιχειρήματα για κατάλυση του κράτους, βίαιη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και επιβολή ολοκληρωτικού καθεστηκώτος. Ακόμη και οι ενέργειες αυτές που προσιδιάζουν με προβοκατόρικες πρακτικές, αφού το υφιστάμενο κράτος, υποδυόμενο τον αμυνόμενο από τον εσωτερικό εχθρό, σκληραίνει τη στάση του, περιορίζει ελευθερίες και καταφεύγει στη βία και την ανομία. Κι όλα αυτά σε βάρος πολλές φορές ανύποπτων πολιτών και συλλογικοτήτων που μάχονται ή και διαμαρτύρονται ζητώντας δικαίωση των αιτημάτων τους.
Όμως εδώ είναι που εμφιλοχωρεί και η απύθμενη υποκρισία κυβέρνησης και κρατικοδίαιτων κονδυλοφόρων, έντυπης και ηλεκτρονικής… ενημέρωσης της κοινής γνώμης, για το πώς ξεφύτρωσε το φαινόμενο αυτό της τρομοκρατίας, εγχώριας και διεθνούς. Τι γεννάει και ποιες επί της ουσίας είναι οι αιτίες που νέοι άνθρωποι συνήθως, με λαμπρές προοπτικές προσωπικής ανέλιξης και μόρφωση ανώτερη, καταφεύγουν στη βία και στα τυφλά κτυπήματα στο όνομα της δικαιοσύνης, της κατάργησης της ιδιωτικής και κρατικής εκμετάλλευσης ανθρώπων, της εξάλειψης των προκλήσεων μιας μειοψηφίας κοινωνικής που απολαμβάνει προς ίδιον όφελος τον πλούτο που παράγει ο μόχθος εκατομμυρίων συμπολιτών μας. Τους ξεφεύγουν όλους τους παραπάνω αυτές οι…λεπτομέρειες και εστιάζουν αποκλειστικά στην εικόνα της βίας και του αίματος. Αλλά εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα και εδώ οι γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου. Μήπως η συσσωρευμένη αγανάκτηση, οι συνεχείς κρατικές προκλήσεις, η κοινωνική περιθωριοποίηση, η ανέχεια, η απίστευτη φτώχεια, ο αποκλεισμός και η ανυπαρξία δυνατοτήτων ανέλιξης και μόρφωσης των νέων, η κρατική βία και καταστολή, η ανυπαρξία δικαιοσύνης και άλλες σύγχρονες μάστιγες που ζούνε και βασιλεύουν στις μέρες μας, οδηγούν νέους και νέες στο να στήνουν αυτί στους διάφορους στρατολόγους, τέτοιων οργανώσεων;. Η εικόνα των απορφανισμένων παιδιών στη Γάζα, των εγκαταλειμμένων στο έλεος του Θεού, των βυθισμένων στην πλήρη απόγνωση και ανηλεή δυστυχία, δεν τροφοδοτεί την μέλλουσα μαγιά συγκρότησης τρομοκρατικών οργανώσεων;. Γιατί λοιπόν η απορία, προς τι η αγανάκτηση και το ξάφνιασμα από την δράση των παραπάνω οργανώσεων. Συνήθως οι περισσότεροι λεγόμενοι τρομοκράτες, τι έχουν να χάσουν, ακόμη κι όταν πέφτουν στα χέρια του συστήματος;. Ενός συστήματος που θεωρούν και όχι άδικα ενίοτε, ως ηθικό και φυσικό αυτουργό της δυστυχίας και της καταστροφής τους. Μα, τα αποτελέσματα, έρχεται εδώ ο αντίλογος, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα επιδιωκόμενα. Και έτσι είναι. Όμως ο πεπεισμένος για την ορθότητα της δράσης που επίλεξε, καθώς και των μέσων με τα οποία ενεργεί, ουδόλως τον επηρεάζουν, μήτε αφήνουν ελεύθερο το συλλογισμό και την λογική. Η επιδίωξη της εκδίκησης και της προσωπικής ικανοποίησης για το πλήγμα που καταφέρνει στο σύστημα, κυριαρχεί στο νου και την καρδιά και δεν αφήνει περιθώρια πολιτικού ορθολογισμού.
Ίσως κάποτε οι κοινωνίες και οι ταγοί της, εγκαταλείποντας την ανιστόρητη και δίχως προηγούμενο υποκρισία σκύψουν με σοβαρότητα και καθαρή ματιά, πάνω σε αυτό το φαινόμενο και εργαστούν στην κατεύθυνση εξάλειψης των τρομοκρατικών φαινομένων. Αυτό φυσικά θα απαιτήσει πρώτα μεγάλες κοινωνικοπολιτικές ανατροπές, που σήμερα μπορεί να φαντάζουν αδύνατες, όμως το μέλλον κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γεννήσει.
