Προσωποπαγή πολιτικά συστήματα με έντονα τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά, σημαδεύουν από ότι φαίνεται την εποχή μας. Η δημοκρατία – αυτή η αστική δημοκρατία – όπως την γνωρίσαμε και την βιώσαμε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο όλεθρο, πέρα από τις όποιες σποραδικές κατά καιρούς παρεκτροπές, δείχνει στις μέρες μας να υποχωρεί. Να υποχωρεί και να αντικαθίσταται από ολοκληρωτικές στο είδος τους πολιτικές πρακτικές, που αλλοιώνουν και ευτελίζουν θεσμούς, διαδικασίες, κοινοβούλιο. Δεν αναφερόμαστε εδώ σε μια γενικευμένη εκτροπή , ούτε βέβαια σε συνταγματική κατάλυση και δικτατορία. Ο δρόμος τώρα για την περιθωριοποίηση, αφυδάτωση και παράλυση και των στοιχειωδών δημοκρατικών διαδικασιών για τους πολιτικούς της δημίους, περνά από την κάλπη. Η απόσπαση της λαϊκής νομιμοποίησης είναι το πρώτο βήμα για το κτίσιμο στη συνέχεια του προσωποπαγούς, καθεστωτικού συστήματος. Η Ουγγαρία του Ορμπαν, η Αυστρία πρόσφατα του Κούρτς, η Πολωνία των αδελφών Κατσίνσκι, η Ελλάς του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποτελούν παραδείγματα εμβληματικά της παραπάνω εξέλιξης.
Η εξαπάτηση του λαϊκού παράγοντα, βασισμένη στα υπαρκτά προβλήματα που γέννησε ο ασύδοτος νεοφιλελευθερισμός, θεωρώντας τις κοινωνίες αναλώσιμες και τα δημόσια αγαθά, περιουσιακά στοιχεία μιας αδηφάγου ολιγαρχίας, ήταν η βάση για το κτίσιμο αυτού του ιδιόμορφου συστήματος διακυβέρνησης, που παραπέμπει σε δικτατορικές συμπεριφορές. Κυβερνούν όχι στο όνομα των καλώς εννοουμένων λαϊκών συμφερόντων, προστατεύοντας την έννομη τάξη, την ισονομία και την δικαιοσύνη, αλλά ενεργώντας συνειδητά και επίμονα υπέρ των προσωπικών τους συμφερόντων και αυτά των ισχυρών που τους στηρίζουν. Η επίκληση στους θεσμούς και την νομιμότητα αυτών των προσωποπαγών συστημάτων, είναι για το θεαθήναι, για το άλλοθι των πολιτικών τους αμαρτημάτων για την εξαπάτηση, άλλη μια φορά του κόσμου. Η ιδιομορφία αυτών των καθεστωτικών μορφωμάτων με κοινοβουλευτικό μανδύα, πέρα από την στόχευση τους για μακροημέρευση στην εξουσία, επιδίωξη τους με συστηματικό τρόπο είναι η αξιακή υπονόμευση των δημοκρατικών αρχών και εννοιών όπως η λογοδοσία, η ανοχή στην τεκμηριωμένη κριτική, η πολιτική και προσωπική αξιοπρέπεια, η προάσπιση των δημόσιων αγαθών, η κατοχύρωση της ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Επιθυμούν, δηλαδή, και δεν το κρύβουν, να καταδείξουν τα παραπάνω ως παρωχημένες έννοιες και λέξεις, που σε τίποτα δεν ωφελούν, μήτε προάγουν την κοινωνία και την οικονομική ανάπτυξη στη σύγχρονη εποχή.
Πασίδηλη αποδεικνύεται αυτή η στόχευση, μέσα από τις πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πολιτικές, τρόπος του λέγειν, γιατί περί αθλιοτήτων τριτοκοσμικού χαρακτήρα πρόκειται. Καμία κυβέρνηση τέτοιων πολιτικών…ανδραγαθημάτων δεν θα άντεχε σε άλλες δημοκρατικά ευνομούμενες εποχές, ούτε μια εβδομάδα. Κι όμως τούτοι επαίρονται και δείχνουν τον εαυτό τους σε όλο τον κόσμο, αυτολιβανιζόμενοι, ως δημοκρατικό κυβερνητικό παράδειγμα. Στη δημοκρατία και στις αρχές που τη διέπουν ορκίζονται με θράσος, εργαζόμενοι ταυτόχρονα για την υπονόμευση των αρχών της, στρώνοντας παράλληλα το χαλί για τη έλευση μιας άλλης εποχής, μετά- δημοκρατικής με αποτυπωμένα τα απολυταρχικά χαρακτηριστικά της δικής τους διακυβέρνησης. Διακυβέρνησης ζόφου σε όλους τους τομείς, ακόμη και σε αυτόν της ιδιωτικότητας του κάθε πολίτη. Σεβασμός στην ιδιωτική ζωή και στα προσωπικές στιγμές, όπως ακριβώς τις εννοεί το Μητσοτακικό σύστημα. Γιατί από τη φόρα και το πάθος τους να παρακολουθούν με παράνομες μεθόδους πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακόμη και επιχειρηματίες, άρχισαν να παρακολουθούν και τους εαυτούς τους, τους οποίους σε στιγμές ειλικρίνειας, μήτε οι ίδιοι εμπιστεύονται.
Ελπίζουμε εκεί στο Σύριζα-ΠΣ και στις αυτοαποκαλούμενες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης – μένει όλοι να αποδείξουν κατά πόσο ισχύει ο χαρακτηρισμός, όταν έρθει η ώρα – να ξέρουν τι τους περιμένει και τι έχουν να αντιμετωπίσουν, από τα κοινωνικά αποκαΐδια που θα αφήσει πίσω της, η κυβερνητική Μητσοτακική λαίλαπα.
