«Λάθος η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), γιατί απαγορεύει σε ένα κυρίαρχο κράτος να ελέγχει τα θαλάσσια σύνορά του» είπε και λάλησε ο πολιτικός αδάμας, ο υπεράνω πάσης υποψίας, ο έμπλεος αισθημάτων αλληλεγγύης και συμπόνιας προς όλους τους κατατρεγμένους και αναξιοπαθούντες ντόπιους και ιδιαίτερα ξένους, ο υπόδικος – ας όψονται οι …συμμορίτες πολιτικοί του αντίπαλοι που τελικά και με την δικαστική βούλα δεν είναι συμμορίτες – Ανδρ. Λοβέρδος.
Στο φαρμακονήσι – όνομα και πράγμα – τον Γενάρη του 2014 έλαβε χώρα η θανατερή παράσταση για τους 27 πρόσφυγες, τους…τυχερούς εκείνης της μέρας που ζήτησαν να προσεγγίσουν την ακτή προκειμένου να ζητήσουν το μοιραίο γι αυτούς άσυλο. Στην επιχείρηση βίαιης επαναπροώθησης των εγχώριων λιμενικών αρχών, συνέβη το ναυάγιο στο οποίο αποχαιρέτησαν τον…φιλευσπλαχνο αυτό κόσμο οι έντεκα από αυτούς δια παντός. Δικαστικές και Λιμενικές αρχές μαζί και κυβερνητικοί παράγοντες εκείνης της λαμπρής Βενιζελο-Σαμαρικής κυβέρνησης, δεν διαπίστωσαν ουδέν το επιλήψιμο, ούτε κανένα να φέρει την παραμικρή ευθύνη για τον χαμό τόσων ανθρώπων – σιγά τους ανθρώπους τώρα – και η έρευνα ενδόξως ετέθη στο αρχείο. Ν α όμως που οι υπόλοιποι επιζήσαντες προσέφυγαν στο παραπάνω δικαστήριο ζητώντας δικαίωση έστω και μετά από τόσο καιρό για τους αδικοπνιγμένους συντρόφους τους. Δικαίωση που τελικά έλαβαν μετά την καταδικαστική για τη χώρα μας απόφαση. Καταδίκη για παραβίαση του άρθρου 2 της Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, περί δικαιώματος στη ζωή.
Ε και; Αναρωτιέται ο διακεκριμένος συνταγματολόγος και παρ ολίγον αρχηγός του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στην παραπάνω διαπίστωσή περί φύλαξης των θαλάσσιων συνόρων. Τον επί παντός του επιστητού κ. Λοβέρδο, ψιλά γράμματα τα στοιχεία, οι μαρτυρίες και οι αποδείξεις των προσφευγόντων , που έπεισαν το δικαστήριο ότι την μοιραία μέρα του ναυαγίου, μήτε μέτρα, μήτε μέσα διάσωσης των…λοουμένων υπήρξαν για την σωτηρία τους. Πώς να πειστεί όμως ο κ. Λοβέρδος ότι ορθώς αποφάσισε το ΕΔΑΔ; . Και που να ξέρει αυτός αν δεν υπήρξε και στην περίπτωση αυτή μια ανάλογη εκείνης της Novartis σκευωρία, διεθνούς αυτή τη φορά κοπής, προκειμένου να …δυσφημιστεί και πάλι η χώρα μας;
Διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις και το σκεπτικό του παραπάνω κυρίου για όσους τυπικά η και άτυπα ζητούν το δικαίωμα να ζήσουν, το να ανατριχιάσει, να αγανακτήσει, να μελαγχολήσει, είναι το λιγότερο. Για τους Λοβέρδους αυτού του κόσμου και τα προτάγματα τους, η ανθρώπινη ζωή δεν αντέχει σε κανένα ζύγι, καμία σύγκριση και είναι αναλώσιμη ανά πάσα στιγμή, όταν μάλιστα διακυβεύονται υψίστης σημασίας…εθνικά ζητήματα.
Το να ζητωκραυγάσεις και να τον συγχαρείς, είναι το λιγότερο. Να του ευχηθείς και πρωθυπουργός, επίσης λίγο. Το να μη τον ξεχάσεις ποτέ για την χαμέρπεια, την πολιτική και ανθρώπινη κατάντια, την απουσία ακόμη και ίχνους ελέους για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, είναι το πιο σημαντικό.
ΥΓ. Από τους έντεκα πνιγμένους, οι οχτώ ήσαν παιδιά και οι τρείς γυναίκες. Το σημειώνουμε μήπως και σπαράξει στο κλάμα, μετανοιωμένος, ο ανθρωπιστής και μέγιστος πολιτικός διανοητής Αν. Λοβέρδος.
