Όσοι και όσες έτυχε να βιώσουν την βασανιστική και ψυχοφθόρα καπνοκαλλιέργεια, γνωρίζουν καλά τι σήμαινε η εποχή της καπνοπούλησης ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 50- 60, ακόμη και αρχές του70. Ήταν οι πολυπόθητες και πολυαναμενόμενες μέρες που κατέφτανε το συνεργείο του καπνέμπορου στα χωριά για να εξοφλήσει τους καπνοπαραγωγούς για την αγορασμένη από την εταιρία του ποσότητα του προϊόντος τους. Ανάσταση κανονική για τους ξωμάχους της υπαίθρου, μια και οι κόποι τους τόσους μήνες θα μετουσιώνονταν σε εκείνα τα καφέ χρώματος και πράσινου και γκρίζου, χαρτονομίσματα. Χαρτονομίσματα που μπορεί η αξία τους να υπολείπονταν του κόπου, των δοκιμασιών και της αγωνίας τους, δεν έπαυαν όμως να αποτελούν έστω και έτσι το διαβατήριο για την συνέχιση του αγώνα για την επιβίωση τους. Μα προπάντων είχε να κάνει εκείνη η άγια είσπραξη με την διάσωση και της ίδιας της αξιοπρέπειας τους. Οι οφειλές μιας ολάκερης σχεδόν χρονιάς στο μπακάλικο, το κρεοπωλείο, ακόμη και στο καφενείο, και στο μαγαζί με τα ρούχα, εκείνη τη μέρα περίμεναν για να ξεχρεωθούν. Άνοιγαν τα πολυκαιρισμένα δεφτέρια, γίνονταν η σούμα και η πληρωμή τους σήμαινε την άμεση εξαφάνιση του χρέους, το στεναγμό ανακούφισης του οφειλέτη, το χαμόγελο ικανοποίησης του καταστηματάρχη. Ο καιρός, λοιπόν, της καπνοπούλησης, καίριας σημασίας για τις μικρές κοινωνίες της υπαίθρου, τους καπνοκαλλιεργητές, τους δανειζόμενους και τους δανειστές. Η λέξη μπαταχτσής για όσους αμελούσαν αυτές τις υποχρεώσεις και καμώνονταν αδυναμία ανταπόκρισης, σημάδευε εφόρου ζωής τον ίδιο και την οικογένεια του και ήταν πραγματικός κόλαφος και ντροπή ανυπόφορη.
Αυτά τότε. Τότε που η ντροπή και το φιλότιμο δεν ήσαν είδη εν ανεπαρκεία. Τότε που τα χρέη όχι μόνο ηθικής τάξης μα και αυτά που είχαν σχέση με υλικά δούναι- λαβείν, λαμβάνονταν ως ζητήματα τιμής, αξιοπρέπειας, συνέπειας και η εκπλήρωση τους για τους έντιμους, ήταν πρώτιστη υποχρέωση. Ακριβώς, δηλαδή, όπως συμβαίνει σήμερα με τους λαοσώστες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, οι οποίοι χρωστούν και της Μιχαλούς, αλλά καμώνονται πως δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει με τα χρέη τους στις τράπεζες, αν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, αν τέλος-πάντων αυτά μειώνονται και πότε θα εξοφληθούν. Προχθές ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ σε ανάλογη για το ζήτημα αυτό δημοσιογραφική ερώτηση, απάντησε πως δεν γνωρίζει το ύψος του φεσιού του κόμματος του στις τράπεζες και εν πάση περιπτώσει, για αυτό θα ζητήσει κάποιες ρυθμίσεις από αυτές. Και σκέφτεται ο κάθε ταλαίπωρος αυτού του τόπου, ο προσβληθείς και από το έλκος στομάχου λόγο της αφαγίας προκειμένου να ανταποκριθεί στο μικρό δικό του δάνειο πριν του πάρει η τράπεζα το σπίτι, κορόιδο είναι να θυμάται τι και πόσα χρωστάει το κόμμα του, ο φέρελπις πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ;. Μήπως εξάλλου πρόκειται να εξοφληθούν ποτέ τα πάνω από τριακόσια πενήντα εκατομ. Ευρώ εκάστου – ΝΔ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ -; Γιατί όπως και να το κάνουμε. τόσο οι μεν, όσο και οι δε για την …σωτηρία και την πρόοδο αυτού του τόπου παλεύουν. Παλεύουν και θυσιάζονται νυχθημερόν …ανιδιοτελώς και με την σκέψη και την έγνοια στα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και ειδικά τους άνεργους, τους πάσχοντες και τους μη έχοντες. Ε λοιπόν, ας δείξουμε όλοι μια κάποια ανοχή στα πεπραγμένα τους, στα έργα και τις ημέρες τους. Ύστερα ακόμη και αυτά τα χρέη για την λαϊκή ευημερία τα δημιούργησαν, όσο καιρό κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα. Μη ξεχνάμε και το ιδιοκτησιακό καθεστώς που χαρακτηρίζει τη σχέση τους με τη χώρα, πράγμα που σημαίνει πως και τα δημόσια ταμεία και οι τράπεζες και ότι κινείται και αναπνέει, υπάγεται στη δική τους δικαιοδοσία, την θέληση και διάθεση. Και για λυθούν οι απορίες και οι εκ του περιττού κουραστικές ερωτήσεις, τα χρέη αυτά, είναι χρέη κοινά, όλων μας, του λαού ολόκληρου και η εξόφληση τους αφορά όλους εμάς και κανένα άλλον.
Τελεία και παύλα.
