Θεμιτή και απόλυτα σεβαστή η διαφορετική άποψη, η άλλη προσέγγιση και ερμηνεία ενός κόσμου που το κύριο πολιτικοκοινωνικό γνώρισμα του είναι η πολυπλοκότητα και το σύνθετο των προβλημάτων που τον βασανίζουν. Ιδιαίτερα στην αριστερά έχει πολλές φορές τονιστεί και σωστά, ότι είναι πλούτος η ύπαρξη των διαφορετικών φωνών και απόψεων, αρκεί αυτές μέσα από την σύνθεση και σύγκλιση να καταλήγουν σε ένα ενιαίο σχέδιο δράσης και στόχων. Αυτό αρκετές φορές δεν έχει επιτευχθεί και οι αποκαλούμενες μέχρι προχθές τάσεις από πλούτος και ιδιαίτερο γνώρισμα εσωκομματικής λειτουργίας, να καταλήγει σε γάγγραινα, εσωστρέφεια και τροχοπέδη γα το κόμμα. Το παρελθόν διδάσκει και δεν είναι μακρινό. Παρά τις προθέσεις των πρωτοστατούντων στη δημιουργία παλαιότερα των τάσεων, τώρα ιδεολογικών ρευμάτων, προθέσεις την ειλικρίνεια των οποίων κανείς δεν αμφισβήτησε, ούτε αμφισβητεί, το αποτέλεσμα τελικά και η προσφορά τους στην κομματική ζωή υπήρξε αρνητικό και στοίχισε πολιτικά πανάκριβα.
Δεν έφταιξαν γι αυτό ούτε οι ιδέες, μήτε οι διαφορετικές απόψεις και η διακίνηση τους μέσα στο κόμμα. Η απόλυτη στοίχιση μελών και στελεχών πίσω από την όποια ιδεολογική πλατφόρμα, η ανακήρυξη με το πέρασμα του χρόνου αυτής της πλατφόρμας σε ιδεολογική παντιέρα αδιαπραγμάτευτη και απαραβίαστη, μετέτρεψαν την τάση, την κίνηση, την όπως να θέλει κανείς να ονομάσει, σε περίκλειστο υβρίδιο κόμματος μέσα στο κόμμα. Το πιο σημαντικό, η διολίσθηση σε στενόκαρδες και μίζερες συμπεριφορές και τακτικές των διακινούντων τις συγκεκριμένες απόψεις, απέναντι στα άλλα κομματικά μέλη και στελέχη, τα οποία αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί αντίπαλοι με τα γνωστά επακόλουθα.
Η σύμπτωση θέσεων και απόψεων μιας ομάδας μελών σε μια πολιτική συλλογικότητα που λειτουργεί στα πλαίσια ενός δημοκρατικού καταστατικού, είναι στην ημερήσια διάταξη και συμβάλλει στην περαιτέρω επεξεργασία, εμπλουτισμό και αναβάθμιση των τελικών αποφάσεων του κόμματος. Δυστυχώς η εμπειρία του παρελθόντος πάνω σε αυτή την υπόθεση υπήρξε πικρή. Η νηφάλια συζήτηση, η πολιτισμένη και όχι προσχηματική ανταλλαγή απόψεων και γνωμών, ο περίφημος πολιτικός πολιτισμός για τον οποίο επαίρεται και δικαίως η αριστερά σαν ο κατ εξοχήν χώρος στον οποίο ευδοκιμεί, πήγαν περίπατο. Η αντιπαράθεση απόκτησε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σημαδεύουν αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Και φυσικά στη μέση όλοι εκείνοι μέλη και στελέχη και προπάντων οι δόλιοι οι πολιτικοί μας φίλοι που δεν βρίσκουν ουσιαστικές διαφορές σε αυτά που λένε και υποστηρίζουν τάσεις και ρεύματα και καταπίνουν ακόμη μια φορά τον καημό και το παράπονο. Καημός και παράπονο που συνοψίζεται στο αναπάντητο ερώτημα «μα αυτό είναι που προέχει σήμερα στην αγρίως χειμαζόμενη κοινωνία; Το μεροκάματο υπαρκτό η και ανύπαρκτο, η ανέχεια, η ανεργία, η ποδοπάτηση από την ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ των δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία, μπορούν νε περιμένουν να λυθούν πρώτα τα προαναφερόμενα ζητήματα εντός της παράταξης και μετά να κοιτάξουμε και αυτά;»
Η αριστερά δεν έχει το δικαίωμα στις σημερινές κρίσιμες πραγματικά στιγμές που περνά ο τόπος, να στοιχηθεί πίσω από το νόημα της παροιμίας «τον πήγαιναν τον έφερναν, χαρά στο πεθαμένο». Και ο νοών νοείτω.
