Να που μόνο η ζωή δεν κάνει κύκλους, μα και η ιστορία. Μάλιστα αν την τελευταία την βοηθήσεις με την πολιτική σου ανοησία, την ψευδεπίγραφη και ανούσια έπαρση, την υποτίμηση του αντιπάλου σου και την απολυτοποίηση μοναχά των …τέλειων δικών σου απόψεων απέναντι σε αυτές των πολιτικών σου συγγενών και γειτόνων, τότε να δεις πως απαντάει και τι σου επιφυλάσσει και αυτή. Το καμπανάκι βαράει εδώ και αρκετό καιρό, δίχως κανείς από τους ταγούς της δημοκρατίας και του ευνομούμενου κράτους, να το ακούει. Οι εξελίξεις και το οικτρό εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ο αχός του ερχομού της μαύρης πολιτικά νύχτας στην Ιταλία, ακούγονταν και μάλιστα με θόρυβο εδώ και πολύ καιρό. Κι όμως για την εκεί κεντροαριστερά και την Αριστερά, πέρα έβρεχε. Οι άνθρωποι της εκεί είχαν να λύσουν άλλα προβλήματα. Προβλήματα που αφορούσαν το πόσο μεγάλο ήταν το πολιτικό τους μπόι, το πόσο δίκιο είχαν αυτοί και πόσο άδικο για τις θέσεις τους, οι εν δυνάμει σύμμαχοι πολιτικοί σχηματισμοί και τελικά η μοιραία διαπίστωση πως δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα συνεργασίας. Όσο για το κατέβασμα κάποιας δέσμης προτάσεων ανακούφισης από την μάστιγα της ακρίβειας, της ανεργίας, του πληθωρισμού, του εξωτερικού χρέους, να χαμε να λέγαμε. Και οι Ιταλοί από την δική τους πλευρά τους πλήρωσαν χθες στις κάλπες με το ανάλογο τίμημα. Και η πριν λίγο καιρό θαυμάστρια του Μουσολίνι, Μελόνι – τωρα αυτόν τον θαυμασμό μετά βδελυγμίας τον αποκηρύσσει, πιστή στη συνήθη πρακτική των κρυφοφασιστών, που όταν το απαιτούν οι συνθήκες , μετατρέπονται σε δημοκρατικές περιστερές – αύριο θα είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός μιας μεγάλης και με δημοκρατική παράδοση χώρας.
Αυτό το καμπανάκι βέβαια κτύπησε έντονα πριν λίγες εβδομάδες και στην Σουηδία, όπου κρυφοί και φανεροί φαν της ολοκληρωτικής ατζέντας, σχημάτισαν για πρώτη φορά κυβέρνηση ακροδεξιών μπουμπουκιών. Να…καμαρώνει και ο αείμνηστος Ούλωφ Πάλμε την πατρίδα του, την πάλε-ποτέ κραταιή Σοσιαλδημοκρατική Σουηδία, και να τρίζουν τα κόκκαλα του. Να βλέπουν και οι ταγοί της δόλιας ΕΕ για τον δρόμο που παίρνουν οι εταίροι της σε αυτήν και να καμώνονται τους ανήσυχους, τους προβληματισμένους. Ξεχνώντας πόσο ήσυχοι ήσαν, όταν ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, οι αδελφοί Κατσίνσκι στη Πολωνία και διάφοροι άλλοι θιασώτες της πολιτικής και στάσης σε ζητήματα δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων, των παραπάνω. Ξεχνώντας προκλητικά ότι το εύφορο έδαφος ευδοκίμησης του φασιστικού σπόρου, υπήρξαν και είναι οι ίδιες οι πολιτικές επιλογές, οι αναντιστοιχίες των ιδρυτικών διακηρύξεων και των σημερινών πρακτικών της ΕΕ. Της ΕΕ που για αλλού κίνησε και αλλού κατέληξε.
Ξεκάθαρα πλέον σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, μπαίνει άμεσα και επιτακτικά ζήτημα υπεράσπισης της ίδιας της δημοκρατίας, από τα πολιτικά ζόμπι του παρελθόντος, όπως ο απροκάλυπτος φασισμός. Να δούμε τώρα πόσοι και ποιοι αντιλαμβάνονται ότι ο εχθρός εν μέρει διάβηκε μια μικρή κερκόπορτα και τα μιλιούνια του καιροφυλακτούν για την πλήρη άλωση της δημοκρατίας. Να δούμε πόσοι και ποιοι αναγνωρίζουν ως άμεση αναγκαιότητα την συσπείρωση, την συνεργασία για κοινή πολιτική ατζέντα κοινωνικής ανακούφισης, των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Να δούμε και να ακούσουμε ποιοι είναι αυτοί που προτάσσουν το μικροκομματικό συμφέρον, την γλίσχρα και εκτός τόπου και χρόνου φτηνή δικαιολογία για κομματική περιχαράκωση και φροντίδα αποκλειστικά του πολιτικού τους σπιτιού. Να δούμε τους ορκισμένους επαναστάτες και φλογερούς εραστές της Σοσιαλιστικής προοπτικής, αν θα επιχειρήσουν να δικαιολογήσουν με τσιτάτα και επιχειρήματα ιδεολογικής καθαρότητας, την τυχόν άρνηση συμμετοχής τους στη συγκρότηση πανδημοκρατικού μετώπου υπεράσπισης των δημοκρατικών μας κατακτήσεων, όσο κολοβές κι αν είναι αυτές.
Αν κάποιοι πιστεύουν πως οι καιροί μας περιμένουν και δεν χρειάζονται βιασύνες, μήτε πρωτοβουλίες συσπείρωσης της μεγάλης διακρατικής κοινωνικής πλειοψηφίας, είναι βαθειά γελασμένοι. Το σκοτάδι ποτέ δεν προειδοποίησε το φως για τον ερχομό του.
