Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο.
Σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών.
Το Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα κτίριο-σταθμός, ζωντανής μνήμης που αν το ακουμπήσεις, αναπνέει…μπορείς να το αφουγκραστείς, να το νιώσεις ;Εγώ ναι…
Να αισθανθείς τον πόνο που κουβαλάει ,τον πόνο που δέχεται ακόμα…με όλα αυτά γύρω του ,που κάποιες φορές με βανδαλισμούς αντί να το υμνούν, το σπιλώνουν. Διάλεξε μια μέρα, πήγαινε από εκεί και αν το κοιτάξεις καλά θα δεις ένα τσιμέντο να αιμορραγεί…
Πολυτεχνείο, ο σταθμός για την αρχή του τέλους του φασισμού. Ο χώρος που επέλεξαν οι φοιτητές να αγωνιστούν, να θυσιαστούν σε μια άγνοια της στιγμής, μη μπορώντας να σκεφτούν την φρικαλεότητα της υλοποίησης της εντολής στον χειριστή του τανκ να προχωρήσει…
Και όμως, ήταν γαντζωμένοι στην σιδερένια πόρτα, δεν φοβήθηκαν στιγμή και τώρα είσαι εσύ, εγώ, εμείς που ζούμε και αναπνέουμε σε μια δημοκρατική χώρα!
Μου μιλάει, μου μιλούν οι ψυχές που συνειδητά έχουν εγκλωβιστεί μέχρι και τώρα εκεί με την θέλησή τους και κρατάνε τις μνήμες ζωντανές.
Γιατί αν ξεχάσεις ,αν ξεχάσω την ιστορία ,πώς θα γραφτεί η συνέχεια αυτής ;Όλα είναι αλληλένδετα και εξελίσσονται.
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ένα σύνθημα που παραμένει διαχρονικό.
Χωρίς αυτά τα τρία ή αν θες καλύτερα, εάν ένα από αυτά τα τρία αφανιστεί, ο άνθρωπος, οι άνθρωποι…θα χάσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους οδεύοντας σε κατευθυνόμενους δρόμους με κλειστά σύνορα.
Μια μέρα χαραγμένη στις μνήμες όλων των Ελλήνων. Μια μέρα-ύμνος στη Δημοκρατία!
Με τη διαφορά όμως ότι τέτοιες εθνικές επέτειοι πρέπει να γιορτάζονται με σεβασμό, όπως θα ήθελαν οι ψυχές που πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή το τίμημα του να σηκώνεις ανάστημα στο καθεστώς. Να ζητάς τα αυτονόητα.
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Κάποια διεστραμμένα μυαλά να ηδονίζονται στη θέα του θανάτου. Γιατί;
Τέτοια μέρα με κυριεύει έντονα ένα γιατί.
Γιατί σχεδόν σε όλες τις μάχες να πρέπει να θυσιάζονται αθώοι και κάθε φορά η ιστορία να βάφεται με αίμα ;
Αριστέα Κοντόζογλου
Δημοσιογράφος
