Τότε εφτά χρονών θυμάμαι να στέκομαι ανάμεσα στη γιαγιά και τον παππού μου στη βυθιζόμενη γέφυρα που ενώνει το Λουτράκι με την Ποσειδωνία και ναι ήταν καλοκαίρι του 1986 και η πύρινη λαίλαπα είχε κατακλύσει τα Γεράνεια.
Μια φωτιά που διψούσε πολύ ,μια φωτιά που όσο ξεδιψούσε τόσο φούντωνε και στο πέρασμά της άφηνε τα κουφάρια άψυχα σε ένα τοπίο της επόμενης μέρας σε φόντο μαύρο -γκρι.
Ένα τοπίο …ένα βουνό ,που για να διώξει τα χρώματα αυτά ,για να ξαναβαφτεί με το πράσινο της ελπίδας και της αισιοδοξίας …να ξαναγίνει το κόσμημα του Λουτρακίου συνάμα με τη θάλασσα που το αγκαλιάζει, χρειάστηκαν τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια .
Και πέρασε το καλοκαίρι, με τη νοσταλγία της ανεμελιάς των παιδικών χρόνων και ξημέρωσε 14 Σεπτεμβρίου 2019. Μέρα σημαντική για την ορθοδοξία! Του Σταυρού, όπως λέει ο λαός, και όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για τους ανθρώπους ,έτσι για μια ακόμη φορά ήρθε η τραγικότητα της στιγμής, να θυσιαστούν τόσα δέντρα και συνάμα κάποια ζωάκια που ήταν στο βουνό των Γερανείων και χωρίς να αποφασίσουν αυτά, χωρίς δική τους βούληση ,κάποιος …κάποιοι ξαναχτύπησαν μέσα απ’ την ηδονή της φωτιάς γι’ αυτούς, ενώ πολύς κόσμος με δάκρυα στα μάτια κοίταζε αποσβολωμένος το πύρινο τοπίο αδυνατώντας να βοηθήσει .
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και μέσα στη καρδιά του Ιουλίου του 2023 περιοχές της Ελλάδας και μέσα σε αυτές και το αγαπημένο μου Λουτράκι δίνουν αγώνα μέσα από την ανθρώπινη παρουσία να σώσουν ό, τι απόμεινε από την πύρινη λαίλαπα που έδωσε το παρόν για μία ακόμη φορά.
Χιλιάδες ερωτηματικά και ανάμεσα σ’ αυτά προβάλουν δειλά κάποιες απαντήσεις στυγνές, τυποποιημένες, ανούσιες και επανειλημμένες μετά από τέτοιες καταστροφές …
Η επόμενη μέρα ποτέ δεν θα είναι ίδια απ’ την προηγούμενη. Το ζητούμενο είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει να είναι με λιγότερα τραύματα …γίνεται;
Αριστέα Κοντόζογλου
Δημοσιογράφος
