Οι ανεμογεννήτριες δεν είναι η ασημένια σφαίρα που θα λύσει τα ενεργειακά προβλήματα του πλανήτη – Είναι μία τεχνολογία με τεράστια προβλήματα κόστους, εξάρτησης, διαφάνειας και τώρα εθνικής ασφάλειας
Η συζήτηση γύρω από τις ανεμογεννήτριες, τα τελευταία χρόνια, έχει ντυθεί με το πέπλο της «πράσινης ενέργειας», της τεχνολογικής προόδου και της κλιματικής σωτηρίας.
Όμως, όσο προχωρά η εφαρμογή τους σε βιομηχανική κλίμακα, αποκαλύπτεται μια διαφορετική πραγματικότητα: οι ανεμογεννήτριες δεν είναι τόσο οικολογικές, ούτε τόσο φθηνές όσο παρουσιάζονται. Και τώρα, ούτε καν εθνικά ασφαλείς.
Τι αποκαλύπτει η νέα έρευνα του υπουργείου Εμπορίου των ΗΠΑ
Στις 13 Αυγούστου 2025, το Υπουργείο Εμπορίου των ΗΠΑ ξεκίνησε αθόρυβα – και δημοσιοποίησε λίγες ημέρες μετά – μια έρευνα βάσει του Άρθρου 232 περί εθνικής ασφάλειας.
Ο στόχος; Οι εισαγωγές ανεμογεννητριών και εξαρτημάτων τους.
Το Άρθρο 232 δεν είναι απλά μια πολιτική δήλωση.
Είναι ένας νομικός δρόμος που ανοίγει την πόρτα για νέους δασμούς σε «κρίσιμα» προϊόντα, όπως ήδη εφαρμόζεται σε άλλα στρατηγικά υλικά (χάλυβας, φαρμακευτικά, μικροτσίπ, αεροπλάνα).
Τι σημαίνει αυτό για την αιολική ενέργεια;
1.Το 2023, οι ΗΠΑ εισήγαγαν εξοπλισμό ανεμογεννητριών αξίας 1,7 δισ. δολαρίων.
2. Το 41% προήλθε από Μεξικό, Καναδά και Κίνα.
3. Ο νέος φόρος 50% σε χάλυβα και αλουμίνιο, σε συνδυασμό με πιθανές επιπλέον κυρώσεις, αυξάνει σημαντικά το κόστος των έργων.
Η «πράσινη ενέργεια» που πληρώνει… κόκκινα νούμερα
Σύμφωνα με την Wood Mackenzie, ένας από τους σημαντικότερους οίκους ενεργειακής ανάλυσης παγκοσμίως:
• Οι αρχικές προτάσεις δασμών αυξάνουν το κόστος των ανεμογεννητριών κατά +7%, και το συνολικό κόστος έργου κατά +5%.
• Σε ένα σενάριο καθολικού δασμού 25%, η αύξηση κόστους μπορεί να φτάσει στο +10% για τον εξοπλισμό και +7% στο συνολικό κόστος της παραγόμενης ενέργειας (LCOE).
• Και όλα αυτά πριν τον επιπλέον φόρο 50% στο μέταλλο.
Όπως δήλωσε ήδη η Vestas – ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ανεμογεννητριών παγκοσμίως – όλα αυτά τα κόστη περνούν απευθείας στον τελικό καταναλωτή.
Εθνική ασφάλεια ή πράσινη εξάρτηση;
Η έρευνα του υπουργείου Εμπορίου αποκαλύπτει μια στρατηγική πραγματικότητα: η αμερικανική βιομηχανία αιολικής ενέργειας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εισαγωγές για βασικά εξαρτήματα, όπως έλικες, κιβώτια ταχυτήτων και ηλεκτρικά συστήματα.
Αυτό σημαίνει ότι οι παραδόσεις μπορούν να καθυστερήσουν, τα συμβόλαια σταθερών τιμών (PPAs) γίνονται πλέον ασύμφορα ενώ η ενεργειακή αυτάρκεια υπονομεύεται, δεν ενισχύεται.
Ειδικά στην εγχώρια (onshore) παραγωγή, όπου τα περιθώρια κέρδους είναι μικρότερα και το κόστος ανά κιλοβάτ πιο ευαίσθητο, η κάθε καθυστέρηση, ή αύξηση στην τιμή του χάλυβα ή του εξοπλισμού, μπορεί να «σκοτώσει» ένα έργο πριν καν ξεκινήσει.
Η ιδεολογική ψευδαίσθηση της πράσινης μετάβασης
Οι ανεμογεννήτριες έχουν πλασαριστεί ως η ραχοκοκαλιά της οικολογικής μετάβασης. Στην πράξη όμως:
1. Είναι ενεργοβόρες στην κατασκευή.
2. Χρησιμοποιούν σπάνια μέταλλα που εξορύσσονται με τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος.
3. Η διάρκεια ζωής τους είναι περιορισμένη (20-25 έτη).
4. Η απόσυρση και ανακύκλωση των εξαρτημάτων τους αποτελεί ανοιχτό πρόβλημα.
5. Και τώρα, το κόστος κατασκευής αυξάνεται δραματικά λόγω γεωπολιτικών και εμπορικών πολιτικών.
Οι ανεμογεννήτριες δεν είναι αξιόπιστες σε περιόδους κρίσης
Η αιολική ενέργεια είναι διαλείπουσα: λειτουργεί μόνο όταν φυσάει. Δεν παρέχει εγγυημένο φορτίο και δεν μπορεί να στηρίξει κρίσιμες υποδομές (νοσοκομεία, βάσεις, δίκτυα επικοινωνιών) σε περιόδους πολέμου ή κυβερνοεπίθεσης.
Σε μια εθνική κρίση ή σύγκρουση, η αδυναμία των ανεμογεννητριών να ανταποκριθούν άμεσα σε ζήτηση μπορεί να προκαλέσει ενεργειακές καταρρεύσεις.
Η σταθερότητα του ηλεκτρικού δικτύου απαιτεί προβλεψιμότητα και ευελιξία, κάτι που οι ανεμογεννήτριες δεν μπορούν να εγγυηθούν.
Αιολικά πάρκα χτίζονται σε απομονωμένες περιοχές, με ελάχιστη φύλαξη και υψηλή ορατότητα.
Οι ανεμογεννήτριες αποτελούν: Πιθανούς στόχους για σαμποτάζ ή τρομοκρατία , σημεία εισόδου σε ψηφιακά δίκτυα του ηλεκτρικού συστήματος
Οποιαδήποτε φυσική ζημιά σε έναν πυλώνα ή επίθεση σε SCADA σύστημα μπορεί να οδηγήσει σε εκτεταμένη κατάρρευση
Σε στρατιωτικούς ή στρατηγικούς όρους, οι ανεμογεννήτριες είναι ένα «soft target» που μπορεί εύκολα να χτυπηθεί από μη επανδρωμένα μέσα ή δολιοφθορά.
Η νέα πραγματικότητα – Ενεργειακή πολιτική ή οικονομικός εκβιασμός;
Αυτό που διαφαίνεται μέσα από την υπόθεση αυτή είναι ότι η αιολική ενέργεια δεν είναι πια απλώς τεχνολογία. Είναι πολιτική. Και μάλιστα ακριβή.
Όταν εξαρτάσαι από άλλες χώρες για τα εξαρτήματα της «πράσινης λύσης», δεν έχεις ενεργειακή κυριαρχία.
Όταν κάθε νέος δασμός ανεβάζει τις τιμές ηλεκτρικής ενέργειας, δεν έχεις κοινωνική δικαιοσύνη.
Και όταν προωθείς τη μαζική εγκατάσταση ανεμογεννητριών, χωρίς να εξετάζεις το κόστος τους στο σύνολο του κύκλου ζωής, δεν έχεις περιβαλλοντική υπευθυνότητα.
Οι ανεμογεννήτριες δεν είναι η ασημένια σφαίρα που θα λύσει τα ενεργειακά προβλήματα του πλανήτη.
Είναι μία τεχνολογία με τεράστια προβλήματα κόστους, εξάρτησης, διαφάνειας και τώρα εθνικής ασφάλειας.
Η «πράσινη μετάβαση» δεν μπορεί να στηριχθεί σε ένα μοντέλο που κοστίζει περισσότερο, εξαρτάται από τρίτους και καταρρέει με την πρώτη εμπορική ή γεωπολιτική κρίση.
Η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας χωρίς στρατηγική εθνικής ασφάλειας είναι επικίνδυνη.
Το κράτος δεν μπορεί να εξαρτάται από ξένες πηγές για την ίδια του την ενεργειακή κυριαρχία.
Η ενεργειακή αυτάρκεια και αξιοπιστία πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος κάθε πολιτικής.
Η πράσινη ενέργεια μπορεί να καταστεί η αχίλλειος πτέρνα της εθνικής ασφάλειας.
