Ο ελληνικός στρατός στα σύνορα αντιστεκόταν δίνοντας άνιση μάχη απέναντι σ’ ένα πανίσχυρο εχθρό. Αυτή η αντίσταση είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία, γιατί και η Μεταξική στρατιωτική και η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας ήταν έτοιμη για μια γρήγορη συνθηκολόγηση και παράδοση της χώρας στους Γερμανούς ναζιστές εισβολείς.
Στις 9 Απρίλη τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη. Όταν ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στην περιοχή της Πιερίας, βρήκε μπροστά του “το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα” (2η Νεοζηλανδική Μεραρχία), το οποίο ήταν εδώ πριν την εισβολή.
Οι Νεοζηλανδοί, αν και δημιούργησαν αμυντικές θέσεις στα βόρεια της Κατερίνης, αντιστάθηκαν ελάχιστα. Ο κύριος όγκος τους μετακινήθηκε στον Όλυμπο στις 12 Απριλίου 1941 μετά από διαταγή, χωρίς να εκδηλωθεί σοβαρή γερμανική επίθεση.
Στην Κατερίνη έμειναν λίγες δυνάμεις για να καθυστερήσουν τα γερμανικά στρατεύματα.
Οι Νεοζηλανδοί αντιστάθηκαν τελικά στην περιοχή του Πλαταμώνα, υπήρξαν, μάλιστα, και απώλειες των Γερμανών.
Η υποτονική αντίσταση των Βρετανών ήταν αποτέλεσμα της απόφασης του πρωθυπουργού Τσώρτσιλ να μην προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στην Ελλάδα. Για το λόγο αυτό τηλεγράφησε στις 6 του Μάρτη του 1941, στον υπουργό εξωτερικών της χώρας του Αντ. ΄Ηντεν: “Οφείλουμε να απαλλάξουμε τους Έλληνες από το συναίσθημα ότι είναι υποχρεωμένοι να απορρίψουν γερμανικό τελεσίγραφο. Αν με δική τους θέληση αποφασίσουν να πολεμήσουν… μία ταχεία γερμανική προέλαση είναι πιθανό να αποτρέψει την εμπλοκή σοβαρών βρετανικών δυνάμεων…”.
Στις 14-4-1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην πόλη της Κατερίνης. Τους Γερμανούς υποδέχθηκαν στην πλατεία Ελευθερίας, ο δεσπότης Κοϊδάκης , ο αντικαταστάτης για ένα μήνα του μεταξικού δημάρχου Αντωνοπουλου , ο οποίος διέφυγε στην Αθήνα, Γ. Λευίτης και “γερμανόφιλοι” πολίτες.
Πολλοί από τους τελευταίους συμπάθησαν τους Γερμανούς από την εποχή του “Εθνικού Διχασμού” (1916), όταν οι Γάλλοι με την “επαναστατική κυβέρνηση” Βενιζέλου επέβαλαν την δική τους τοπική εξουσία στην Κατερίνη.
Τους πολίτες αυτούς, όπως και το Γ. Λευϊτη, πρέπει να τους διαχωρίσουμε από αυτούς, που συνεργάσθηκαν με τους κατακτητές σ΄ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Μάλιστα οι περισσότεροι μετά τις οδυνηρές εμπειρίες των πρώτων κατοχικών μηνών δεν ήθελαν ν΄ ακούσουν ούτε το όνομα “Γερμανία”. Τα παιδιά τους, δε, τράβηξαν ακόμη παραπέρα· εντάχθηκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις (Ε.Α.Μ., Ε.Π.Ο.Ν. κλπ.) και αναδείχθηκαν σε στελέχη (π.χ. Τσιάμης, Μπούσιος κ.α.)
Ήταν η 14η του Απρίλη του 1941 και τη μέρα αυτή ξεκίνησε η γερμανική κατοχή στην Κατερίνη. Η έναρξη της κατοχής συνοδεύτηκε από μία πρωτοφανή λεηλασία του εθνικού πλούτου της Ελλάδας, γεγονός που ανάγκασε το Μουσολίνι να πει ότι “οι Γερμανοί πήραν από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους.”
Είναι γνωστό ότι στη φασιστική επίθεση των Ιταλών, το ΚΚΕ με τα γράμματα του ΓΓ της ΚΕ Ν. Ζαχαριάδη από τα μπουντρούμια της γενικής ασφάλειας κάλεσε σε παλλαϊκό πόλεμο κατά των φασιστών εισβολέων. Επίσης οι κομμουνιστές από τις εξορίες αντέδρασαν ζητώντας να τους επιτραπεί να πολεμήσουν στο Μέτωπο. Όμως η κυβέρνηση του δικτάτορα Μεταξά το αρνήθηκε ζητώντας από τους κομμουνιστές πρώτα να υπογράψουν δήλωση μετάνοιας, κάτι βεβαίως που δεν έκαναν. Στη συνέχεια η κυβέρνηση Μεταξά -προς αιώνια καταισχύνη- παρέδωσε τους εξόριστους και φυλακισμένους κομμουνιστές και το Ν. Ζαχαριάδη στο ναζί κατακτητή, με συνέπεια οι περισσότεροι απ’ αυτούς να εκτελεστούν ή να σταλούν σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Βαρύ ήταν το τίμημα που πλήρωσε η χώρα και ο λαός μας την περίοδο της Κατοχής: Πάνω από 500.000 χιλιάδες οι νεκροί από την πείνα και την εγκληματική δράση των ναζιστικών κατοχικών στρατευμάτων, με τα ολοκαυτώματα, τις εκτελέσεις και άλλα αντίποινα, αλλά και την κλοπή αγροτικών και άλλων προϊόντων για να ενισχύονται τα ναζιστικά στρατεύματα στον πόλεμο, όπως και τις υλικές καταστροφές στις υποδομές και την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας (καταστροφές και κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών κλπ).
Το ΕΑΜ συσπείρωσε τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ανέπτυξε όλες τις μορφές πάλης: Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαβήματα, ένοπλο αγώνα. Ο ΕΛΑΣ καθήλωσε 8 έως και 12 εχθρικές μεραρχίες. Προξένησε στους κατακτητές απώλειες 30.000 νεκρούς και συνέλαβε 6.500 αιχμαλώτους. Κατέστρεψε 37 μεγάλες γέφυρες, 85 ατμομηχανές, 1.000 περίπου βαγόνια και 1.000 αυτοκίνητα. Είναι η μεγάλη, τηρουμένων των αναλογιών, συμβολή του στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών μαζί με την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Σήμερα, 83 χρόνια μετά, όλες οι αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ), έχουν τεράστια ευθύνη γιατί δεν έθεσαν ποτέ ζήτημα πραγματικής διεκδίκησης για τις Επανορθώσεις -πολεμικές Αποζημιώσεις που έχουν αναγνωριστεί στις διεθνείς διασκέψεις (Παρίσι, Λονδίνο κ.ά.), στο όνομα της συμμετοχής στην καπιταλιστική ΕΕ και της συμμαχίας με τη Γερμανία, ενώ οι κυβερνήσεις της Ο.Δ. Γερμανίας αρνούνται να τις πληρώσουν στη χώρα μας, παρ’ όλο που υποκριτικά δηλώνουν πως αναλαμβάνουν την ηθική ευθύνη για τα εγκλήματα των γερμανικών ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής.
Την ίδια ώρα, με το Ελληνογερμανικό Ιδρυμα Νεολαίας και διάφορα γερμανο-ελληνικά προγράμματα επιχειρείται η παρέμβαση της Γερμανίας με συμμετοχή των ελληνικών κυβερνήσεων σε ζητήματα της Ιστορίας της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και προσπάθεια αναθεώρησής της, όπως το πρόγραμμα «Μνήμες Κατοχής»
Στην 83η επέτειο της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον της χώρας μας, η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ με την πείρα της πάλης του λαού μας στη δεκαετία 1940-49 αναδεικνύει την ανάγκη του αγώνα για να γίνει ο λαός μας αφέντης στον τόπο του, καταργώντας την εξουσία του κεφαλαίου, του οποίου τέκνο και μορφή εξουσίας του είναι και ο φασισμός – ναζισμός.
Μ΄ αυτά τα διδάγματα, τιμώντας ως ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ τους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης κι του ΔΣΕ συνεχίζουμε σήμερα τους αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας ενάντια στις βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ενάντια στην μετατροπή της σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, σε απέραντη αμερικανο-ΝΑΤΟική βάση.
Π.Ε.Α.Ε.Α.-Δ.Σ.Ε. (παράρτημα Κατερίνης)
