Νεκρά ζώα: Αποτρόπαιο και μακάβριο το θέαμα στους δρόμους της Πιερίας

Ποιος είναι αρμόδιος για την περισυλλογή τους;   

Υπάρχει οργανωμένος χώρος ταφής;

Όποιος κινείται στους επαρχιακούς δρόμους της Πιερίας, ιδιαίτερα τώρα τους καλοκαιρινούς μήνες- πολύ συχνά βρίσκεται μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα σκοτωμένων ή και διαμελισμένων ζώων στο οδόστρωμα.

Αυτός που  χτύπησε το άμοιρο ζώο, μικρό ή μεγάλο, κατοικίδιο, αδέσποτο ή άγριο, άθελά του ή και ηθελημένα πολλές φορές, δεν μπαίνει στον κόπο να σταματήσει να το απομακρύνει έστω απ’ το οδόστρωμα.

Στη συνέχεια οι επόμενοι οδηγοί από φόβο, αβλεψία ή από αδιαφορία περνούν και ξαναπερνούν με τα αυτοκίνητά τους πάνω από τις κομματιασμένες σάρκες ώσπου αυτές να γίνουν ένα με το οδόστρωμα.

Αποτρόπαιο το θέαμα και πολύ μακάβριο ακόμη και να το γράφεις. Είναι όμως μια καθημερινή πραγματικότητα.

Πολλές φορές απ’ τα νεκρά ζώα της ασφάλτου μαθαίνουμε πως υπάρχουν ακόμη αλεπούδες, σκαντζόχοιροι, χελώνες, ασβοί κ.α. Όλη η πανίδα της Πιερικής υπαίθρου πληρώνει  φόρο αίματος στην άσφαλτο.

Βέβαια αυτό δεν είναι φαινόμενο της Πιερίας το συναντάμε παντού στην Ελλάδα. Αλλού πολύ, αλλού λίγο, ανάλογα και με τον αριθμό των ζώων που υπάρχουν και κυκλοφορούν σε κάθε περιοχή.

Το δυσάρεστο είναι ότι όλοι μας έχουμε συνηθίσει πια στο θέαμα και δεν μας ενοχλεί ώστε, τουλάχιστον, να διαμαρτυρηθούμε έντονα στους αρμόδιους.

Όμως ποιοι είναι οι αρμόδιοι;

Ποια υπηρεσία έχει την ευθύνη περισυλλογής των νεκρών ζώων απ τους δρόμους;

Είναι οι Δήμοι, είναι η Αντιπεριφέρεια, είναι κάποια άλλη κρατική υπηρεσία;

Φυσικά όταν ρωτάμε αρμόδιους και μη στην Ελλάδα για κάποιο υπαρκτό πρόβλημα υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη αντίδραση. Αν έχουν την αρμοδιότητα προσπαθούν να αποφύγουν την ευθύνη είτε λέγοντας ότι είναι άλλη υπέρτερη από αυτούς αρχή (π.χ. η Περιφέρεια αντί της Αντιπεριφέρειας) ή παραπέμπουν σε άλλη υπηρεσία, ψάξε βρες!.

Αν δεν έχουν την αρμοδιότητα, δεν έχουν την ευαισθησία και την αίσθηση ευθύνης, ως υπάλληλοι έναντι των πολιτών (ίσως και λόγω έλλειψης ενημέρωσης ή απλά λόγω παγιωμένου ωχαδερφισμού) να μας ενημερώσουν που θα πρέπει να απευθυνθούμε.

Φυσικά όταν ρωτήσαμε να μάθουμε αν υπάρχουν οργανωμένα νεκροταφεία ζώων μας κοιτούσαν σαν να μιλούσαμε κινέζικα.

Υποτίθεται ότι είμαστε και τουριστικός νομός και το να βλέπουν οι επισκέπτες –που είναι ίσως και περισσότερο ευαισθητοποιημένοι- διαμελισμένα νεκρά ζώα στην άσφαλτο δεν αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για τον νομό μας και τον τουρισμό μας.  Παράλληλα θα πρέπει να επισημάνουμε και κάτι άλλο.

Τα τελευταία χρόνια υποτίθεται ότι έχουμε ευαισθητοποιηθεί ως κοινωνία, είμαστε ιδιαίτερα φιλόζωοι, συγκατοικούμε πλέον σχεδόν όλοι με ζώα συντροφιάς και έχουμε συγκεκριμένη νομοθεσία για την προστασία των ζώων. Είναι μάλιστα τόσο αυστηρή η νομοθεσία που πολλές φορές, σε περίπτωση παράβασης, οι ποινές και τα πρόστιμα είναι αυστηρότερα από αντίστοιχες παραβάσεις που αφορούν ανθρώπους -θύματα.

Παρόλο όμως που υπάρχει αυτή η ευαισθητοποίηση για τα ζώα συντροφιάς, καθώς και από όλο αυτό το εξαπλωμένο πανελλαδικά δίκτυο φιλοζωϊκών σωματείων, αν και ψάξαμε επιμελημένα, δεν βρήκαμε σχεδόν καθόλου αντιδράσεις, διαμαρτυρίες ή καταγγελίες για τα ζώα της άγριας πανίδας που δολοφονούνται καθημερινά στα οδοστρώματα των δρόμων της ελληνικής υπαίθρου. Καθόλου μάλιστα για μέριμνα περισυλλογής των νεκρών ζώων. 

Φαίνεται πως η ευαισθησία μας εκδηλώνεται και εκτονώνεται στο εσωτερικό της θερμοκοιτίδας του αστικού χώρου. Για την ύπαιθρο χώρα, δυστυχώς όχι μόνο για το συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν λειτουργούν οι αισθητήρες της ευθύνης και της ευαισθησίας μας.  

Αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν η κίνηση μας πρόσφατα σε έναν επαρχιακό δρόμο της Πιερίας, όπου σε μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων έξω από την Κατερίνη, συναντήσαμε πέντε (5) σκοτωμένα και διαμελισμένα ζώα (μικρά και μεγάλα) στο οδόστρωμα.

Το τραγικό είναι πως αυτό περίπου το κείμενο είχε δημοσιευτεί ως πρωτοσέλιδο πριν 19 χρόνια στην εφημερίδα «διάλογος» (φ. 75/20-8-2006). Δεν χρειάστηκε να το αλλάξουμε ή να προσθέσουμε πολλά για να περιγράψουμε την σημερινή πραγματικότητα.

Δυστυχώς το πρόβλημα παραμένει μετά από 19 χρόνια, δεν άλλαξε τίποτα! Τότε φυσικά απάντηση δεν δόθηκε από καμιά τοπική αρχή και φυσικά δεν υπήρξε καμιά λύση, ούτε στην αποτροπή του εγκλήματος, αλλά ούτε καν σ αυτό που υποτίθεται μας υποχρεώνει η λογική και η ηθική ευθύνη ως μέλη του οικοσυστήματος στο οποίο ζούμε και συμβιώνουμε με τα άλλα ζωντανά πλάσματα. Τουλάχιστον, να  φροντίζουμε για την περισυλλογή και ταφή των ζώων που σκοτώνουμε στην άσφαλτο. Δεν το κάνουμε ούτε καν για λόγους υγιεινής προστασίας και ασφάλειας

Έτσι το ερώτημα  μετά από 19 χρόνια παραμένει αναπάντητο και δεχόμαστε κάθε πληροφόρηση – ενημέρωση

– Ποιος είναι αρμόδιος για την περισυλλογή των νεκρών ζώων από τους δρόμους;

– Υπάρχει οργανωμένο νεκροταφείο ζώων σε κάθε δήμο ή έστω ένα στο νομό;

Και μια κι ανοίξαμε το θέμα των νεκρών ζώων δεχόμαστε και ενημέρωση για το πού καταλήγουν τα νεκρά ζώα των κτηνοτροφικών μονάδων. Άλλο μεγάλο θέμα, για το οποίο έχουμε ανάλογη έρευνα σε εξέλιξη..

Εμείς θέσαμε το ερώτημα, περιμένουμε απαντήσεις και ενημέρωση από τους αρμοδίους και φυσικά δεν θα επανέλθουμε μετά από 19 χρόνια αλλά  σύντομα.

Σημ. Έχουμε φωτογραφικό υλικό, αλλά δεν θέλουμε να το δημοσιεύσουμε. Δημοσιεύουμε ενδεικτικά μόνο αυτές τις δύο θολωμένες φωτογραφίες…

Κουκουλιάτας Γιώργος

Δημοσιογράφος