Του Χρήστου Τζιουβάρα*
Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για την δημογραφική συρρίκνωση που συμβαίνει σε αυτή την περιοχή. Οι άνθρωποι φεύγουν από εκεί και αξίζει να σημειωθεί ότι πολύ μεγάλο ποσοστό αυτών μετεγκαθίσταται στην πόλη της Κατερίνης. Μάλιστα, πολλές φορές απλά κατοικούνε στην Κατερίνη αλλά η δουλειά τους παραμένει στην ορεινή περιοχή όπου πηγαίνουν κάθε μέρα να ασκήσουν το επάγγελμά τους (χωράφια, κτηνοτροφία κ.ο.κ.).
Όταν συζητάς με ανθρώπους από εκεί, και κυρίως με γονείς, θα σου πούνε ότι από τους βασικούς λόγους που φεύγουν είναι η έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών – κυρίως για τα παιδιά. “Τα παιδιά εδώ δεν έχουν δραστηριότητες” λένε οι περισσότεροι γονείς που, θέλοντας να βοηθήσουν τα παιδιά τους να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον, προσπαθούν να τους παρέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια. Τέτοιες δραστηριότητες είναι σίγουρα οι αθλητικές όλων των ειδών, είναι όμως και τα κάθε είδους φροντιστήρια, για το σχολείο ή εκμάθηση ξένων γλωσσών. Πέρα από τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες όπως το σχολείο και ο γιατρός, οι ελλείψεις τέτοιων υποδομών είναι καθοριστικές για έναν γονέα που βλέπει τα παιδιά της πόλης να έχουν πολύ περισσότερες επιλογές και δυνατότητες.
Έτσι για παράδειγμα σε συγκεκριμένο χωριό της περιοχής οι γονείς έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους ώστε να έρχεται στο χωριό δασκάλα Αγγλικών να διδάσκει τα παιδιά τους.
Νομίζω απαιτείται από τις διοικήσεις κάθε επιπέδου μια μεγαλύτερη μέριμνα για τα παιδιά σε αυτές τις περιοχές. Και ειδικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση (Δήμος και Αντιπεριφέρεια) θα έπρεπε να είχε αναλύσει αυτό το φαινόμενο που θέλει τον κόσμο να εγκαταλείπει τα χωριά και να προχωρήσει στις απαραίτητες υποδομές και στον συντονισμό των διαδικασιών ώστε από αυτά τα παιδιά να μην λείπει τίποτα σε σχέση με εκείνα της πόλης. Είναι ένα ξεκάθαρο ζήτημα περιφερειακής ανισότητας και θα έπρεπε να γίνονται περισσότερα. Και αλήθεια, ποια είναι η πολιτική του Δήμου, της Αντιπεριφέρειας αλλά και των αρμόδιων Υπουργείων για αυτό το θέμα;
Η διαφορά του χωριού από την Κατερίνη δεν είναι προφανώς η βόλτα στο κέντρο της πόλης. Είναι τέτοιες ουσιαστικές παροχές. Αν για παράδειγμα ένα παιδί της ορεινής ζώνης είχε όσες δυνατότητες έχει ένα παιδί της πόλης ένας γονίος θα σκεφτότανε πολύ περισσότερο την μετεγκατάστασή του στην πόλη.
Κορυφαίο ζήτημα αυτών των μετακινήσεων είναι οπωσδήποτε αυτό της εργασίας και της παραγωγής, η ανασυγκρότηση της οποίας είναι θεμελιώδης. Η ζωή και το μέλλον του παιδιού όμως είναι για έναν γονέα υψίστης σημασίας.
*Χρήστος Τζιουβάρας
Μέλος Τομέα Ανάπτυξης και Επενδύσεων του ΠΑΣΟΚ
