O Δρ. Σπύρος Μαζάνης είναι παιδίατρος, αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ρώμης. Εργάζεται στην Αθήνα, στο μαιευτήριο ΙΑΣΩ και στο ιατρείο του. Του έχει απονεμηθεί Τιμητική Διάκριση από την Ιατρική Εταιρεία Κέρκυρας και την Αρχιεπισκοπή Κέρκυρας για την προσφορά του στην υπόθεση των εμβολίων και των εμβολιασμών. Είναι εκπρόσωπος Τύπου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων.
Ακολουθεί το κείμενο της συνομιλίας μας μαζί του.
Τι είναι αυτό που σας έκανε να επιλέξετε την ειδικότητα του παιδιάτρου;
Από μικρός ένοιωθα μια ιδιαίτερη έλξη προς την ιατρική, αλλά όταν κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να προσφέρεις στα παιδιά και στις οικογένειες, ήξερα ότι η παιδιατρική ήταν ο δρόμος της ζωής μου. Είχα και έναν πάτερα που μου ενέπνεε εμπιστοσύνη προς την ανθρωπιστική προσφορά. Μέχρι την ηλικία των 12-13 ετών είχα διαβάσει όλα τα βιβλία του Μενέλαου Λουντέμη (ποιος δεν θυμάται το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα») και τις βιογραφίες σημαντικών ιατρών, όπως του Παστέρ, του Σβάιτσερ και άλλων και είχα επηρεαστεί, ώστε να μπορώ να ονειρεύομαι. Έγινα παιδίατρος, γιατί πάντα με γοήτευε η δυναμική και η ελπίδα που κουβαλούν τα παιδιά.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας ένα δύσκολο και ένα αστείο περιστατικό που σας συνέβη στα τόσα χρόνια που ασκείτε το ιατρικό λειτούργημα;
Τα δύσκολα ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού. Δεν σταμάτησα ούτε μια μέρα να φροντίζω τα παιδιά. Συνέβη, όμως, κάτι που σίγουρα δεν το έχετε σκεφτεί: μέσα στην καραντίνα γεννήθηκαν παιδιά που μέχρι να γίνουν 3 χρόνων, δεν είχαν δει το πρόσωπο μου, αφού πάντα φορούσα μάσκα. Επικοινωνούσαμε μόνο με τα μάτια. Όμως και οι γονείς τους δεν είχαν δει το πρόσωπό μου, αλλά ούτε και εγώ το δικό τους. Μπορείτε να καταλάβετε την ψυχολογική μας κατάσταση. Να σας διηγηθώ και ένα χαριτωμένο περιστατικό από τα πολλά που κάνουν τα παιδιά και μας εκπλήσσουν. Ένα αγοράκι 5 χρόνων την ώρα που ήταν στο εξεταστήριο και ετοιμαζόμουν να το εξετάσω, με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο παρακάλια και μου λέει: «Γιατρέ, δεν θα με ΕΜΒΟΛΙΣΕΙΣ». Δηλαδή το αθώο παιδάκι έκανε λογοπλασία: να μην το εμβολίσω (έμβολο-ένεση), άλλα και να μην του κάνω το εμβόλιο!
Πως προέκυψε η συγγραφή των παραμυθιών; Μιλήστε μας για το νέο παραμύθι που ετοιμάζετε.
Η ζωή μου με τα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια, έτσι και αλλιώς, είναι ένα παραμύθι. Το παραμύθι είναι ένα έργο τέχνης που συνδέει την ιατρική με την παιδαγωγική. Γράφω παραμύθια υγείας για παιδιά, γιατί πιστεύω πως η γνώση μπορεί να γίνει δύναμη, ακόμη και για τους μικρούς μας φίλους. Μέσα από τις ιστορίες, τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν δύσκολες έννοιες με τρόπο προσιτό και ευχάριστο. Το παραμύθι είναι εργαλείο επικοινωνίας, ενσυναίσθησης και εκπαίδευσης. Θέλω τα παιδιά να μαθαίνουν για την υγεία τους, να μην τη φοβούνται, αλλά να τη φροντίζουν με αγάπη και αυτοπεποίθηση. Να κατανοούν και να αγαπούν το σώμα και την υγεία τους μέσα από τη δύναμη της φαντασίας των παραμυθιών. Συναντώντας στη ζωή μου τη δημοσιογράφο υγείας Φλώρα Κασσαβέτη, μετά από πολλές συνεργασίες με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις, ταυτιστήκαμε σε πολλά σημεία για τα παιδιά. Έτσι, αποφασίσαμε να ενώσουμε τα όνειρά μας για τα παιδιά μέσα από τη συγγραφή παραμυθιών υγείας. Με τον εκδοτικό οίκο Σοκόλη, εκδόθηκαν δύο παραμύθια. Το πρώτο, το «ΒΟΛΙΟΣ ΕΜΒΟΛΙΟΣ», είναι το μοναδικό παραμύθι στον κόσμο που κάνει ένα ταξίδι στον κόσμο των εμβολίων με απλό και κατανοητό τρόπο. Το δεύτερο, «ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΙΩΣΗΣ», μαθαίνει στα παιδιά την αξία της πρόληψης, τι συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν μπαίνει ένας ιός και πως μπορούμε να προστατέψουμε τους φίλους μας να μην κολλήσουν. Στο τρίτο παραμύθι, το οποίο βρίσκεται στον δρόμο για να εκδοθεί, ένωσε την αγάπη της για τα παιδιά και η παιδίατρος από τη Θεσσαλονίκη Όλγα Τζέτζη, ένα ατίθασο πνεύμα με ευλογημένη δύναμη για εθελοντισμό. Αυτό, το τρίτο πνευματικό μας παιδί, περιγράφει την εισαγωγή ενός παιδιού στο νοσοκομείο, αλλά το νοσοκομείο λέγεται ΥΓΕΙΟΥΠΟΛΗ και μαθαίνει τους χώρους της σαν να είναι μια πόλη και όχι ένα ψυχρό νοσοκομείο. Αξίζει να σας πω ότι και στα τρία παραμύθια τα κέρδη από τα συγγραφικά δικαιώματα πηγαίνουν για φιλανθρωπικό σκοπό.
Γνωρίζουμε ότι σας απασχολεί έντονα και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας και ότι έχετε κάποιες προτάσεις γι’ αυτό.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρές δημογραφικές προκλήσεις, με τη γονιμότητα να εκτιμάται στα 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, σημαντικά κάτω από το όριο αναπλήρωσης του πληθυσμού που είναι 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Συνεπώς, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας, διότι από αυτό εξαρτάται η ύπαρξή της. Επίσης, είναι αλήθεια ότι αν τα καλύτερα μέτρα παρθούν τώρα, θα αποδώσουν σε αύξηση των τοκετών μετά από 15-20 χρόνια. Κατά καιρούς, οι κυβερνήσεις προσπάθησαν με επιδόματα συνήθως και με παροχές να αυξήσουν τις γεννήσεις, αλλά αντιθέτως αυτές μειώνονται κατά 10% τον χρόνο. Έχω να κάνω μια πρόταση στην εκάστοτε κυβέρνησή μας, την οποία έχω παρουσιάσει και στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων, μία ένωση που εκπροσωπεί τους 4.000 παιδιάτρους της χώρας μας: 1) Για κάθε γυναίκα που γεννάει να της δίνεται μισθός 1.000 ευρώ το μήνα μέχρι το/τα παιδί/ά της να γίνουν 15 χρόνων και 2) μετά να καθορίζεται Εθνική Σύνταξη Μητρότητας εφ’ όρου ζωής. Με τον τρόπο αυτό, η κάθε γυναίκα θα ξέρει ότι θα εξασφαλίσει την οικονομική βιωσιμότητά της ακόμη και αν είναι μόνη της.
Ποια φράση νοηματοδοτεί την καθημερινότητά σας;
Έχω ένα μότο που με καθορίζει: «Αν ο κόσμος ήταν όμορφος, δεν θα χρειάζονταν τα παιδιά. Και αν ο κόσμος ήταν γεμάτος παιδιά, δεν θα χρειαζόταν να είναι όμορφος». Κάθε μέρα και κάθε παιδί που αγγίζω, είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μου εμπιστεύονται οι γονείς. Είναι μια υπόσχεση προς το μέλλον, που ακόμη δεν έχει ειπωθεί.
Αριστέα Κοντόζογλου
Δημοσιογράφος
