Στο γαλάζιο βυθό επικρατεί αναστάτωση. Ακριβώς γαλάζιο δεν τον λες γιατί τα νερά είναι θολά. Γούστα όμως είναι αυτά. Άλλοι κολυμπούν στα νερά της Χαλκιδικής και άλλοι εκεί που αδειάζει ο Φαταούλας. Σαν συνωστισμός μοιάζει. Ή μήπως όχι; Η συγκέντρωση είναι κάτω των εννιά και σίγουρα θα τελειώσει πολύ πριν τις 12:00. Ωστόσο φαίνεται να επικρατεί ευθυμία. Τρώνε σκουλήκια και πίνουν θαλασσινό νερό. Οι μπουρμπουλήθρες φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας.
Στο στέκι του Χρυσοστόμου η παρέα χωρίστηκε στη μέση. Τη μια μέρα πηγαίνουν τα γαλάζια και την άλλη τα πρώην πράσινα μαλάκια. Ουπς την έγραψα πάλι την κακιά λέξη και το Google θα μπλοκάρει πάλι το email. Καλύτερα για μερικούς. Τους απαλλάσσει από τον κόπο να λογοκρίνουν το κείμενο. Φλυαρώ όμως και χάνεται η ουσία. Ας κρυφακούσουμε …
Ο Αστερίας παίρνει και πάλι το λόγο.
– Σύντροφοι, καλά τα καταφέραμε. Έχουν πέσει όλοι από τα κύματα. Η Σίσσυ τα κατάφερε και η γοργόνα, αν και τελευταία σε προσόντα, έχει ήδη αναλάβει υπηρεσία.
Ο Καλαμάρης κάθεται σε μια γωνιά σκεπτικός. Τα φύκια ανακατεύονται με την πλούσια κόμη του και του δίνουν μια απόκοσμη όψη. Καθώς ξύνει τα πλοκάμια του, ακούγεται να μονολογεί:
– Τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν τελειώσει πραγματικά.
– Ωραίο αυτό τζαμπαμάγκα. Πολύ βαθυστόχαστο.
– Είναι από αυτά που κλέβω και ανεβάζω στο Facebook. Μιλάμε για πάνω από 500 like και 100 σαλιάρηδες να με γλύφουν από κάτω.
– Είσαι μεγάλος.
– Είπα “γλύφουν” και θυμήθηκα που είχα ανεβάσει μια φωτογραφία, όπου ένα καλαμάρι φαίνεται να κολυμπάει δίπλα σ’ ένα δελφίνι. Photoshop φυσικά, όμως όλοι νόμιζαν ότι το καλαμάρι ήμουν εγώ. Έγινε χαμός.
– Είσαι σπουδαίος.
– Είμαι. Όμως τώρα έχουμε σοβαρά θέματα να λύσουμε. Η γοργόνα ήταν μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν φτάνει. Θα χρειαστούμε άλλα 2 μαλάκια για το συμβούλιο και 2 αναπληρωματικούς. Έχουμε κανέναν του πλοκαμιού μας;
– Τάξε μου, τάξε μου.
– Καμία μαριονέτα, όπως η γοργόνα καλή ώρα.
– Τάξε μου, τάξε μου.
– Άμα το πεις και τρίτη φορά, θα φας μια ανάποδη. Ή μπορεί να σε φτύσω με λίγο μελάνι και να τρέχεις μετά να κάνεις το τεστ.
– Τζαμπαμάγκα να με συμπαθάς, μα θέλω να ρωτήσω, κι ό,τι μου πεις δεν πρόκειται να ψευδομαρτυρήσω.
– Σύνελθε Αστερία. Μήπως ήπιες πολύ θαλασσινό νερό της φωτιάς;
– Ήθελα να πω ότι για να πάρεις πρέπει να δώσεις ή τουλάχιστον να τάξεις …
– Είναι θέμα αρχής. Εγώ πρώτα απειλώ και μετά τάζω.
– Το ‘πιασες βλέπω. Τον βρήκαμε τον πρώτο.
– Γεια σας σύντροφοι. Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
– Βρε, καλώς την γοργόνα με τα μεταξένια μαλλιά. Ζει. Ζει κι βασιλεύει κη τον κόσμο κυριεύει.
– Χαζά χαζά βρήκαμε και τον δεύτερο.
– Τι εννοείς Αστερία;
– Ο κυρ Αλέκος ο καστανάς.
– Τι εννοείς; Από τα πολλά υπονοούμενα έχουμε μπερδευτεί κι εμείς. Ποιος καστανάς; Εδώ είναι βυθός.
– Ο καστανάς ντε. Που βγάζει συνεχώς τα κάστανα από την φωτιά, που μας ανάβουν εκείνοι οι τρελοί από το Ελευθεροχώρι.
– Ο κυρ Αλέκος που πάει κούτσα κούτσα και μπερδεύει τις βούρτσες με τους νόμους;
– Κορόιδευε εσύ όσο θες. Όσα δεν φτάνει η αλεπού … Ο κυρ Αλέκος είναι αξία διαχρονική. Πονεί και δέρνει και μας βγάζει όλους γαλαζοπρόσωπους.
– Ok. Δεν υπάρχει λόγος να καθυστερούμε. Γοργόνα βρες εσύ μια ξανθιά κι έναν ακόμα για αναπληρωματικό και κλείσαμε. Άντε, γιατί η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη. Θα γίνει της γοργόνας. Τώρα ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί.
Σε περιμένω να ‘ρθεις και πάλι
Μαζί θα κάνουμε μια γκάφα μεγάλη
Να `ρθεις σα μάγκας να διώξεις τα χιόνια
Θα βγούμε πάλι όλοι μαζί για ψώνια
Και ο βυθός θα `ναι γαλάζιος και πάλι
Με τη γοργόνα και τον καλαμάρη
Κανείς δε νοιάζεται ποιος θα μας φτύνει
Γιατί θα πάρουμε καινούργιο μαντήλι
Τ’ άλλα χρώματα δεν έχουν αξία
Εμείς το μίσος των άλλων ξεχνάμε
Και το συμφέρον μας πάντα κοιτάμε
Γιατί δεν έχουμε πατρίδα θρησκεία
Σε περιμένω να `ρθεις και πάλι
Μαζί θ’ αρπάξουμε μεγάλο κουτάλι
Μαζί θα φτιάξουμε μια συμμορία
Ζήτω η γοργόνα
Ζήτω η βλακεία
Ζήτω η Νέα Φαυλοκρατία
Αυτά συμβαίνουν στον γαλάζιο βυθό εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης. Ξέρεις όμως τι συμβαίνει με τα μικρά πράγματα. Άμα τα κοιτάξεις από κοντά, φαίνονται μεγάλα. Το ίδιο και με τα μικρά ψάρια. Το μικρό ψάρι τρώει το μεγάλο … ή το ανάποδο. Ποιος νοιάζεται; Και με τα πλοκάμια το ίδιο συμβαίνει επίσης. Ο καθένας νομίζει ότι τα έχει μεγάλα, επειδή τα συγκρίνει με αυτά που βλέπει στον καθρέφτη. Βαριά είναι μόνο τα πλοκάμια του ψαρά. Το μόνο που λείπει είναι ένα δίχτυ. Ποιος θα το ρίξει όμως για να τους πιάσει στα πράσα;
