Η εργαλειοποίηση της μάσκας είναι το προσωπείο μιας πολιτικής που θέλει να εμπαίξει έναν λαό.
Κανείς δεν λέει ότι η μάσκα δεν αποτελεί μια ασπίδα στον «covid – 19» όταν αυτό μάλιστα προτείνεται από την επιστημονική κοινότητα.
Το μέτρο αυτό όμως αποσπασμένο από άλλα μέτρα, υπηρετεί μια άθλια επικοινωνιακή πολιτική, που θέλει να συγκαλύψει τις συνέπειες της υποβάθμισης του δημόσιου συστήματος υγείας, που υπηρέτησαν και υπηρετούν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ).
Η υγεία του λαού δεν μπορεί να μπει στο ζύγι κόστους – οφέλους, δεν μπορεί να υποτάσσεται στους νόμους της αγοράς και να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.
Είναι κοροϊδία να μιλάς μόνο για την μάσκα όταν στριμώχνεις 25 μαθητές σε μικρές αίθουσες διδασκαλίας, με σχολεία χωρίς δασκάλους – καθηγητές και με ελλιπές προσωπικό καθαριότητας.
Η υπευθυνότητα αυτής της κυβέρνησης υπάρχει μόνο όταν είναι να προασπίσει τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Έτσι είδαμε το καλοκαίρι οι εφοπλιστές ανενόχλητοι να ανεβάζουν κόσμο στα επιβατικά καράβια τους, αγνοώντας ακόμα και το ποσοστό πληρότητας που αξίωναν και άλλαξε η κυβέρνηση από 60% στο 85% και να μην νοιάζονται για την υγεία των επιβατών παρά μόνο για τα κέρδη τους.
Το ίδιο έπραξαν και οι επιχειρηματικοί όμιλοι στον κλάδο του τουρισμού που με την ανοχή της κυβέρνησης μέσο των «tours operators» και των μεγάλων τουριστικών γραφείων, ναύλωναν αεροπλάνα στο 100% των επιβατών, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να κρατιούνται οι αποστάσεις των 2 μέτρων, κάνοντας με αυτό τον τρόπο κουρελόχαρτα τα διάφορα υγειονομικά πρωτοκόλλα.
Είναι η κυβέρνηση που εκβιάζει και ενοχοποιεί τον λαό για την «μετάδοση» του κορονοϊού, και την ίδια ώρα τον αφήνει να παστώνεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς (λεωφορεία, μετρό, τραμ), αφού στο σύνολο τους αποτελούνται από απαρχαιωμένα και παροπλισμένα οχήματα και μέσα λόγο βλαβών και με τις ελλείψεις σε προσωπικό να μην επιτρέπει να γίνονται συχνότερα δρομολόγια.
Είναι οι «άριστοι» που τελευταία ανακάλυψαν ότι για την εξάπλωση του «Covid – 19» φταίνε τα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα, και αυτό γιατί οι νέοι άνθρωποι που κάθονται στις πλατείες, προμηθεύονται από εκεί μπύρες και τσιγάρα. Τα κλείνουν 12 τα μεσάνυχτα, λες και αυτός που θέλει να κάτσει στην πλατεία, δεν μπορεί στο παρά πέντε, να πάρει αυτά που θέλει από ένα περίπτερο η ψιλικατζίδικο.
Ευθύνη έχει η κυβέρνηση και για την κατάσταση που διαμορφώνεται σε εργοστάσια και μεγάλους χώρους δουλειάς, όπου εκατοντάδες εργαζόμενοι κολλάνε τον ιό, αφού σε αυτά δεν υπάρχει κανένα μετρό προστασίας και ασφάλειας, επειδή θεωρούνται κόστος από την εργοδοσία.
Με τα «μέτρα» που έχει πάρει μέχρι τώρα η κυβέρνηση αφήνει τον λαό εκτεθειμένο στην «πανδημία».
Πίσω από το αφήγημα της «ατομικής» ευθύνης, θέλει να κρύψει τις δικές της τεράστιες ευθύνες, που μέχρι σήμερα έχει αθωράκιστο το δημόσιο σύστημα υγείας, με ελλείψεις σε προσωπικό και υγειονομικό υλικό, με κλειστές μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) και με τους ίδιους τους υγειονομικούς να νοσούν από τον «Covid – 19» εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας.
Ο λαός με την υπεύθυνη στάση του στο πρώτο κύμα της πανδημίας, έδωσε χρόνο στην κυβέρνηση, για να πάρει τα απαραίτητα μέτρα ενίσχυσης στο δημόσιο σύστημα υγείας.
Αντί αυτού ο χρόνος που κερδήθηκε παίχτηκε στον τζόγο των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων κυρίως στον κλάδο των μεγάλων του τουρισμού και των μεταφορών.
Σε αυτή την τακτική και πολιτική συνηγόρησαν και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ) που άχνα δεν βγάλανε για την ασυδοσία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Παρέκαμψαν υγειονομικά πρωτοκόλλα και ανακοινώσεις ειδικών, αφού με γνώμονα το κέρδος, μετέφεραν τουρίστες χωρίς τους απαραίτητους ελέγχους και τα διαγνωστικά τεστ και σε αριθμούς που αυτοί καθόριζαν.
Καμιά εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς. Ο λαός να έχει εμπιστοσύνη στην δύναμη του, στην οργάνωση και στο κίνημα του.
Η ασφάλεια και η υγεία του λαού δεν πρέπει να υπονομευτεί από την πολιτική που παίρνει μέτρα παίρνοντας υπόψη την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του μεγάλου κεφαλαίου.
Στον Προκρούστη αυτής της στρατηγικής που συγκλίνουν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ) θυσιάζουν τις λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες γιατί θεωρούνται εμπόδιο για την αύξηση των κερδών των λίγων.
Για αυτό ο λαός και η νεολαία να διεκδικήσουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας και ασφάλειας, βάζοντας στο επίκεντρο της πάλης, εκτός της πανδημίας του «κορονοϊού», την πανδημία της αντιλαϊκής πολιτικής και στρατηγικής, που μόνιμα και σταθερά γονατίζει εργαζόμενους, μικρομεσαίους, αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματίες, αγρότες, συνταξιούχους, νέους και άνεργους.
Σαββίδης Παναγιώτης
