Σε ένα κείμενο με ιστορικές ακροβασίες και έωλους συνειρμούς, ο δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του βουλευτή της ΝΔ Χιονίδη Σάββα, εκθειάζει τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, με αφορμή το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού στον Ιταλικό φασισμό ( κύριε Αναστασιάδης φασιστικός ήταν ο άξονας όχι γενικά ένας άξονας του «κακού»).
Ο Ιωάννης Μεταξάς θαυμαστής της ναζιστικής Γερμανίας, αντιγράφοντας από εκεί στοιχεία του εποικοδομήματος του (πχ διακήρυξε το ιδεολόγημα του «τρίτου ελληνικού πολιτισμού» κάτι που εμπνεύστηκε από την διακήρυξη του τρίτου Ράιχ, κα) απλά περίμενε πότε θα πραγματοποιηθεί η εισβολή του Ιταλού φασίστα .
Το πρώτο πράμα που είπε στην περιβόητη συνάντηση με τον Ιταλό πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι στο σπίτι του στην Κηφισιά ήταν, «λοιπόν, έχουμε πόλεμο» και κανένα βροντερό «ΟΧΙ» και αποχαιρετώντας τον Ιταλό πρέσβη, απευθύνθηκε στα Γαλλικά με την φράση, «είστε πιο ισχυροί».
Το «ΟΧΙ» στον Ιταλικό φασισμό το είπε με το θάρρος και την αποφασιστικότητα που χρειαζόταν Ο Ελληνικός λαός, που με το άκουσμα της εισβολής, ξεχύθηκε με ενθουσιασμό στους δρόμους και βροντοφώναζε «θάνατος στον φασισμό».
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος λίγες μέρες πριν την Ιταλική εισβολή έλεγε, «αν μας επιτεθούν θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων».
Για αυτό έστειλαν ένα στρατό απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει τον Ιταλό φασίστα εισβολέα όπως το γεγονός πολλοί φαντάροι μοιράζονταν ένα όπλο ανά δύο άτομα.
Το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά και τα στρατιωτικά επιτελεία του, δεν πίστευαν σε καμιά νίκη απέναντι στους Ιταλούς. Είναι επίσης χαρακτηριστικό αυτό που είχε γράψει στο ημερολόγιο του ο Μεταξάς και ανησυχούσε για αυτό, « για την υπεραισιοδοξία της κοινής γνώμης».
Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι οι αξιωματικοί που διακρίθηκαν στα πεδία των μαχών ήταν μικρομεσαία στελέχη ταγματάρχες, λοχαγοί, υπολοχαγοί, κα, αφού τα υψηλόβαθμα στρατιωτικά στελέχη του καθεστώτος, είχαν υιοθετήσει και προετοιμαστεί «για τις λίγες τουφεκιές της τιμής των όπλων».
Ο Μεταξάς στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία ήρθε αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, αφού από την μια θαύμαζε τα φασιστικά καθεστώτα όπου στα πρότυπα τους οργάνωνε το δικό του, και από την άλλη, το βασικό κέντρο της εξουσίας του που είχε άριστες επαφές, ήταν το παλάτι και ο βασιλιάς Γεώργιος Β, που είχε στενές σχέσεις με την Αγγλία και δρούσε σαν τοποτηρητής των δικών τους οικονομικών συμφερόντων που είχαν προσδέσει την χώρας μας με τα ληστρικά τους δάνεια.
Στηριγμένος σε αυτή την στρατηγική με τις όποιες αντιφάσεις, το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά λειτούργησε σαν «πιστό σκυλί» ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων, που ο πιο δυνατός επέβαλλε τις θέσεις και τις απόψεις του, με γνώμονα πάντα τα οικονομικά του συμφέροντα.
Αυτόν τον «πατριωτισμό», τον πατριωτισμό της αστικής τάξης υπηρετούσε το καθεστώς του δικτάτορα Μεταξά, όπου καμουφλαρισμένα εκθείασε σε κείμενο του ο δημοτικός σύμβουλος Θωμάς Αναστασιάδης.
Επιχείρησε επίσης να ανακατέψει ανόμοια πράγματα και να κάνει έωλους συνειρμούς με πιο σύγχρονα γεγονότα, για να εξωραΐσει στα πλαίσια του συστήματος λαϊκά αγωνιστικά σκιρτήματα, που θα μπορούσαν κάτω από προϋποθέσεις να μετουσιωθούν σε συνεπή αγωνιστική ταξική – ριζοσπαστική πάλη.
Γιατί ο Θωμάς Αναστασιάδης ξέρει, ότι πίσω από το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» που συνεχώς επικαλείται, το πιο ιερό πράμα σε αυτό το σύστημα, είναι η νομική κατοχύρωση της κλοπή της υπεραξίας, που μετατρέπει σε εμπόρευμα την εργασία, και διαμορφώνει σχέση εξάρτησης και εκμετάλλευσης μεταξύ των κατόχων των μέσων παραγωγής και των εργαζόμενων, με τους πρώτους να συσσωρεύουν κέρδη από την εμπορευματοποίηση της εργατικής δύναμης, που παράγει και διακινεί όλο τον κοινωνικό πλούτο.
Και αυτό δεν πρέπει σε τίποτα να αμφισβητηθεί και κυρίως σαν μια από τις πήγες αιτιών της αυξανόμενης φτώχειας, δυστυχίας , εξαθλίωσης και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Αυτός είναι ο νταλκάς των φέρελπις πολιτικών τύπου Θωμά Αναστασιάδη, για αυτό στα κείμενα τους έχουν για γαρνιτούρα τον αντικομουνισμό, αφού τα ταξικά – οικονομικά τους συμφέροντα είναι πάνω από όλα.
Σαββίδης Παναγιώτης
