Το να είσαι μία από τις τρεις «υπερδυνάμεις» του πλανήτη μας, είναι καλό σε πολλά επίπεδα, αφού σου δίνει δικαιώματα – έως κάποιες φορές στο σημείο της κατάχρησης – εφ’ όλων όσων συμβαίνουν αλλά και στη διαμόρφωση όσων θα συμβούν. Το ατού που πάντα χρησιμοποιείται είναι η οικονομία, η οποία υποστηρίζεται από μόνη την στρατιωτική ισχύ και την υπεροπλία έναντι των αντιπάλων. Γι’ αυτό και μόνο τυχαίες δεν είναι οι εκάστοτε κινήσεις και λεκτικές αναφορές, οι οποίες γίνονται από τους Ηγέτες των «υπερδυνάμεων», αφού από πριν έχουν μελετήσει και σχεδιάσει τις κινήσεις τους και στην παραμικρή λεπτομέρεια.
Πέραν του καλού να είσαι «υπερδύναμη», υπάρχει και το πεδίο των προβλημάτων που εξ’ αυτού δημιουργούνται. Τα κυριότερα προβλήματα αφορούν τα γεγονότα, που ο αντίπαλος προσπαθεί να δημιουργήσει ή να εκμεταλλευτεί από ενέργειες του άλλου μέρους. Και από το σημείο αυτό αρχίζουν οι διακλαδώσεις και οι υποσημειώσεις των όσων πρόκειται να συμβούν και κατά πόσο αυτά θα ανταποκριθούν στους σχεδιασμούς.
Το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα γίναμε κοινωνοί δημοσίων δηλώσεων από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, οι οποίες μόνο τυχαίες δεν ήταν και λόγω της βαρύτητάς τους, προοιωνίζουν το προσεχές μέλλον. Αυτές ήταν αφ’ ενός, η ευθεία επίθεση στον Ρώσο Πρόεδρο με πλήρως απαξιωτικό, τουλάχιστον, χαρακτηρισμό σε προσωπικό επίπεδο και αφ’ ετέρου, η «νουθεσία» στη Γερμανία να σταματήσει να είναι ο αποδέκτης του Ρωσικού φυσικού αερίου.
Τι ακολούθησε αμέσως; Η Ουκρανία αίφνης έθεσε το στράτευμά της σε επιφυλακή και ευθέως κάνει λόγο για περιοχές, για τις οποίες η Ρωσία δεν δέχεται την όποια συζήτηση. Η δε Ρωσική απάντηση ήταν επίσης άμεση, με την αποστολή ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων στις περιοχές αυτές και με την υπενθύμιση, ότι δεν προτίθεται να υπαναχωρήσει σε όσα θεωρεί δίκαια για τον εαυτό της. Τι θα συμβεί; Η κατάσταση μόνο προς αποκλιμάκωση δεν ευρίσκεται αυτή την στιγμή και το πιο πιθανό είναι, να οδηγηθούν τα μέρη σε σύρραξη. Συγκρίνεται στρατιωτικά η Ουκρανία με την Ρωσία; Όχι βεβαίως. Άρα, οδηγούμαστε στο αρχικό και μάλλον ασφαλές συμπέρασμα, ότι η Ουκρανία χρησιμοποιείται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και η μόνη αλήθεια είναι, ότι συνεπάγεται πολλά, αν συνδυαστεί με τις δηλώσεις του Προέδρου των ΗΠΑ.
Όσον αφορά την Γερμανία, έχει μεν την αυτοτέλεια στις κινήσεις της και τις επιλογές της αλλά, δεν είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να αυτονομηθεί πλήρως, ούσα μέλος και του ΝΑΤΟ. Βεβαίως, το βασικό θέμα επί του πρακτέου είναι, το πώς αλλιώς μπορεί, να θερμάνει σίγουρα και οικονομικά τον πληθυσμό της. Σε αυτό, δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση από τις ΗΠΑ αλλά, προφανώς, κάτι πρέπει να θυσιαστεί για την επίτευξη του στόχου. Και αυτό είναι μόνο Γερμανικό πρόβλημα.
Βεβαίως, υπήρξε και συνέχεια από πλευράς ΗΠΑ και αυτή ήταν στην συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ και Κίνας, όπου για πρώτη φορά στα πρόσφατα διπλωματικά χρονικά καταγράφηκε τόσο ευθεία επίθεση, σε λεκτικό επίπεδο. Η επόμενη κίνηση παραμένει ανοικτή και στο μέτωπο αυτό, το οποίο άπτεται της εμπορικής υπεροπλίας, άρα της οικονομίας. Η συνέχεια θεωρείται δεδομένη σε όλα τα μέτωπα και, προφανώς, αυτή την ώρα η κάθε πλευρά μελετά την επόμενη κίνησή της και τα επακόλουθά της. Σύνεση και λογική είναι τα ζητούμενα, όμως κανένας δεν εγγυάται τόσο τον βαθμό που θα ληφθούν υπ’ όψιν όσο και που θα εφαρμοστούν.
