Το μέτωπο που έχει ανοιχθεί στην Ουκρανία, αντί να παρουσιάζει σημεία αποκλιμάκωσης, συνεχώς διογκώνεται και η πορεία του κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική για εξομάλυνση δείχνει. Πέραν των όποιων πολιτικών δηλώσεων και ρητορικών αντιπαραθέσεων, η δύναμη πυρός που έχει συγκεντρωθεί από την Ρωσία, δεν επιτρέπει περιθώρια παρερμηνειών, για το τι θα συμβεί, όποτε αρχίσουν οι πολεμικές συρράξεις.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν αφ’ ενός ότι Ρώσοι αξιωματούχοι δημοσιοποίησαν τις Μονάδες που έχουν μετακινήσει στην ευρύτερη περιοχή, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν Στρατιές και ειδικές δυνάμεις αλλά και μεγάλο αριθμό πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων και αφ’ ετέρου τα είδη του οπλισμού που συμπεριλαμβάνει το Στράτευμα αυτό, μεταξύ των οποίων και εξειδικευμένα για συγκρούσεις σε πόλεις και κατάληψη αυτών.
Ως εκ τούτου, ουδείς δύναται να πει, ότι δεν γνωρίζει την συνέχεια των γεγονότων, τουλάχιστον στην αρχική της μορφή, αφού εάν η Ρωσία εμπλακεί, θεωρείται βεβαία η κατάληψη πολλών εδαφών που την ενδιαφέρουν και που θα στερήσουν μελλοντικές αντίστοιχες ενέργειες εις βάρος της. Το έχει δε ξεκαθαρίσει προς πάσα κατεύθυνση, ότι δεν «αστειεύεται» με όσα συμβαίνουν στα σύνορά της και τα θεωρεί ευθεία απειλή.
Στον αντίποδα, η Ουκρανία μοιάζει να αντιλαμβάνεται τα μελλούμενα σε περίπτωση σύγκρουσης και έχει επιδοθεί στην προσπάθεια διεθνοποίησης της κατάστασης, κατά τρόπο που το τοπικό θέμα καταστεί γενικότερο πρόβλημα. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια γι’ αυτό, αφού οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εδώ και καιρό έχουν δηλώσει την συμπαράστασή τους και ήδη, έχουν παράσχει οπλισμό ενώ αναπτύσσουν και δυνάμεις στην περιοχή. Δεν παύει όμως η ίδια η Ουκρανία, να αποτελέσει το πεδίο της μάχης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως και δεν παύει η Ουκρανία, να συνορεύει με την Ρωσία, επίσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μια τελική κίνηση εκ μέρους των ΗΠΑ, που θα σημάνει και την κομβική ενέργεια ενάρξεως των πολεμικών συγκρούσεων, θα είναι η εισδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Όλοι γνωρίζουν, ότι η Ρωσία ουδέποτε θα αποδεχτεί την γειτνίασή της με Χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, όπως άλλωστε δεν έχει δεχτεί κάτι εχθρικά αντίστοιχο καμία εκ των δύο λοιπών Μεγάλων Δυνάμεων. Η προσπάθεια της Κούβας την δεκαετία του ’60 να τοποθετήσει στο έδαφός της Ρωσικούς πυραύλους, αποτελεί πλέον κλασσικό παράδειγμα ενεργειών.
Στην προκειμένη περίπτωση, τα συμφέροντα είναι πολλά και με πάρα πολλές ιδιαιτερότητες για κάθε πλευρά. Η πρόσφατη δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ ότι στέκεται αρωγός και απόλυτος υποστηρικτής των Ευρωπαίων συμμάχων, είναι απολύτως σαφής των όσων θα διαδραματιστούν. Καθησύχασε απολύτως όσους Ευρωπαίους Ηγέτες έχουν εμπορικές συναλλαγές ή φοβίες – αντιμετώπιση της πραγματικότητας, ότι δεν υπάρχει λόγος να μην έρθουν αντιμέτωποι με την Ρωσία, γιατί θα τους υποστηρίξει με κάθε τρόπο. Ταυτοχρόνως, πίσω από την δήλωση αυτή, δημιούργησε την βεβαιότητα των επερχόμενων ενεργειών, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, για άλλη μία φορά ιστορικά, θα εξελιχθούν επί Ευρωπαϊκού εδάφους. Ενέργειες οι οποίες, αντιστοίχως στους δύο παγκόσμιους πολέμους, άφησαν πίσω τους θύματα, ερείπια και κάθε είδους καταστροφή.
Δύσκολα κάποιος μπορεί να μιλήσει για «ελπίδα αποκλιμάκωσης», αφού οι κρίσιμες αποφάσεις φαίνεται, ότι έχουν ληφθεί. Κατά πόσο αυτές θα αποτελέσουν ντόμινο και άλλων εξελίξεων, αφού εύκολα θα μπορεί να γίνει χρήση τους από κάθε πλευρά και για τους ίδιους λόγους, μένει να αποδειχτεί στην πράξη.
